(16-6-2001) Ooit op een van onze vakanties in Italië hadden we het idee het "God in Frankrijk"-gevoel zo dicht genaderd te zijn, dat ik een stuk geschreven heb, waarin ik bij de Here aan tafel schoof en onder het genot van aardse zaken bovenmenselijke onderwerpen besprak. De rust, de prachtige omgeving, het oude huis met z'n terras op het zuiden maakte, dat we ons in het paradijs verplaatst voelden. Datzelfde gevoel overvalt ons nog steeds maar nu niet als offspin van een zomervakantie, maar als element van ons dagelijkse bestaan. We leven hier met God om de hoek! Levensgenieter van het zuiverste water zou hij (zij?) de mensheid meer tot voorbeeld moeten dienen: 6 dagen werken en aansluitend de eeuwigheid als weekeinde. Daar kunnen wij voorlopig nog niet tegen op.
Het seizoen begint langzaam vorm te krijgen en wij constateren bijna dagelijks dat we verder zijn dan in het eerste jaar op hetzelfde tijdstip. Ondanks de extra kookactiviteiten, ondanks het meerwerk van de gasten in huis hebben we momenten, waarop we ons verbazen over de ruimte waarin we leven. De ruimte binnenshuis maar vooral toch de ruimte aan de buitenkant. Soms, soms lukt het ons zelfs om de dagelijkse beslommeringen los te laten. Even de boel de boel te laten en ons lekker te verwennen, bijvoorbeeld met een lunch alsof we op vakantie zijn.
Dat laatste gevoel zou d'r nog iets meer mogen zijn. De ultieme doelstelling uit ons bedrijfsplan is tenslotte: "Genieten van het leven, gefinancierd door de gasten".
Geen opmerkingen:
Een reactie posten