"Daar gaan we weer!" mag ik 's morgens na de eerste koffie met enige regelmaat denken, als het tijd is om de honden uit te laten. Maar een fractie later is dat besef bedolven onder het enthousiasme, waarmee de honden mijn voornemen verwelkomen. Wat het precies is, weet ik nog steeds niet, maar voordat ik de woorden "Kom we gaan." heb uitgesproken, zelfs voordat ik werkelijk ben opgestaan vanachter de Pc vandaan, hebben de honden signalen geregisteerd, die hen bevestigen, waar ze op wachten: Naar buiten!!
Het moet iets zijn, wat ze herkennen. Honden zijn gewoontedieren, daar is hun hele opvoeding op gebaseerd. Locaties, signalen, handelingen, beloningen .... koppel ze op de juiste manier aan elkaar, blijf ze met enige regelmaat herhalen en een hond zal het nooit vergeten. Sterker nog, indien nodig zal hij je eraan herinneren.
Zo staat iedere ochtend Katrien als eerste aan de keukendeur, maar is Sammy degene, die het eerst naar buiten stapt. Tsja, de baas! Verschil moet er zijn. Ondanks het feit dat ze zelf al even naar buiten zijn geweest "Voor het geval dat ..." is het begin van het rondje het "Go"-signaal aan hun darmen. Katrien zoekt haar plekje naar rechts, Sammy loopt links het grasveld op. Huppelend stuiven ze aansluitend voorbij en staan een paar honderd meters verderop bij het bruggetje over de overloop van meer te wachten. Dat is de eerste belonings- cq wachtplek, waarmee ik probeer te voorkomen, dat ze de hele ronde al gemaakt hebben, voordat ik goed en wel ben begonnen.
Ze wachten, maar vol ongeduld. Zo snel ze hun brokje gescoord hebben, zijn ze weer weg. De hele lengte van de dijk, zo'n kleine kilometer hebben ze vrij spel. Ze rennen, snuffelen, kwispelen dat het een lieve lust is, rollen door het gras heen, springen in de beek en soms treffen ze een vers spoor wat hen dusdanig opwindt, dat ze verdwenen zijn, voordat ik het in de gaten heb. Dat is dan wat minder en komt gelukkig niet zo vaak (meer) voor.
Aan het eind van de dijk staan ze weer trouw te wachten, als het goed is. Sammy wil dan het bos in en Katrien wil linea recta naar het strandje. Kies ik het bos dan neemt Sammy het voortouw, kies ik voor het strandje, dan sukkelt hij ongeïnteresseerd achter mij aan en laat het voortouw aan Katrien. Onderweg wordt alles iedere dag weer besnuffeld alsof het nieuw is.
Op het strandje, ook als we door het bos zijn gegaan, is het watertanken. Het zijn absoluut geen zwemmers, vinden water heerlijk maar dan wel niet verder dan dat de poten op de bodem kunnen blijven. Terwijl de honden drinken glijdt mijn blik over het meer. Zelfs met regen is dat een mooi uitzicht. Mijn humeur is inmiddels, ongeacht hoe ik vertrokken ben, in goede sferen terechtgekomen en zonder op de honden te wachten, loop ik verder. Het laatste stuk hoef ik niet meer op ze te letten. Iedereen gaat dan zijn/haar eigen gang en we treffen ons weer voor de keukendeur. De kop is van de dag en de rest mag komen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten