"Kleine stukjes blauw", soortement paarltjes dus maar dan aan het firmament, de kieren en gaten waar de blauwe lucht door het wolkendek piept. Een typische opmerking van/voor Yoland als we onderweg waren en de dag met een bewolkte lucht begon. Dan was het een sport om als eerste dat ene veel-, nee allesbelovende stukje wolkenvrije hemel te spotten. Zoals meestal op reis zat zij achter het stuur en genoot ik van de luxe vervoerd te worden, had alle tijd om rondom te kijken maar zag dat hoopgevende vlekje zelden als eerste.
Ik moest d'r vanmorgen aan denken bij de ronde om het meer. De ochtend was grijsgrauw begonnen en net voordat we gingen lopen had het nog wat geregend. Ik liep voor het eerst sinds lang weer met een jas aan en was meer met mijn gedachten bezig dan met mijn omgeving. Sammy schrikte me op door enthousiast dollend op me af te rennen. Hij vond dat ie wel wat aandacht en liefst nog een koekje verdiend had. Hij had vast zijn drol gedraaid en als vanzelfsprekend steek ik mijn hand in de jaszak en reik hem zijn bonus-voor-een-bolus. Op hetzelfde moment valt mijn oog op het wateroppervlak van het meer en ik zie, herken èn waardeer zowaar het spiegelbeeld van een stukje blauwe lucht.
Ineens sta je dan in een andere wereld. Niks is gebeurd en toch is alles gewijzigd. Eén blik, een moment waarop alle lijnen openstaan en geen filter het waargenomene zeeft: Au, maar dan op een prettige manier
Geen opmerkingen:
Een reactie posten