Laat ik eens beginnen met Yoland de plek terug te geven, die ze in mijn leven had en ten volle verdiende. De plek van die enthousiaste persoon, die wel een duwtje in de rug kon gebruiken, waar ik maar al te graag toe bereid was. De persoon, die in meer uitblonk dan ze zelf wilde zien, die voor zichzelf de lat altijd ver buiten haar bereik legde en anderen die toevallig een stukje langer waren dan eindeloos kon bewonderen. Die koffie-verkeerd drinkster die mij volledig medeverslaafd heeft gemaakt, maar me nooit tot die bijbehorende sigaret heeft kunnen verleiden, hoewel ik me d'r alles bij kon voorstellen, als je haar zag genieten, in feite opbloeien bij die allereerste sigaret van de dag. Misschien is het stoppen met roken wel het slechtse geweest wat Yoland ooit heeft gedaan.
Ja, laat ik ophouden met opruimen, inpakken en wegstoppen. Twintig jaar van je leven kun je niet wegfrummelen zonder je in meerdere personen te splitsen en zo traumatisch was het niet, allesbehalve zelfs. Dat Yoland het af en toe wat moeilijk met het leven had, maakte haar niet zo depressief als een deur zoals een aantal van haar naaste familieleden haar op de begrafenis afschilderden. Dat was meer vanuit een schuldgevoel, omdat zij Yoland in de laatste paar jaar gaandeweg hebben laten vallen als een baksteen. Nee, geen angst, ik ga geen categorie "Kristallnacht" invoeren. Ik heb geen zin om eindelijk gesleten messen weer te slijpen, maar sommige dingen kunnen niet onuitgesproken blijven..
Yoland had net iets meer tijd nodig gehad om dat "ene stukje blauw" te ontdekken, maar dat werd haar niet gegund. Ook hier had ze haar lat weer net iets te hoog laten leggen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten