(04/08/2008) Vanmiddag op het terras van Le Maryland (het blijft een onmogelijke naam) in de Volkskrant van zaterdag zitten lezen. Er stond een artikel in over iemand die voor de Parade een stuk over de dood heeft gemaakt en die dood uit de naargeestige sfeer probeert weg te halen, waarin hij vaak wordt ondergaan. Maar dat is niet zo belangrijk, belangrijker was de beschrijving van haar ervaring met stervende mensen. Ik heb jammergenoeg het stuk nu niet direct bij de hand, maar zal het later proberen aan te vullen. Ze had het over het verdwijnen van iets op het moment van het sterven. Ze noemde het lucht die weggaat in lucht, maar het was voor haar zichtbaar geweest, ze had het beleefd.
Een mens ziet wat hij/zij zien wilt.
Yoland heb ik helaas pas gevonden toen ze al 'vertrokken' was. Ik heb het al eerder geschreven: “Was ik er maar bij geweest”. Behalve de hoop, dat je dan nog iets had kunnen doen, was er toch een vorm van afscheid mogelijk geweest hoe onvrijwillig en pijnlijk ook. Misschien had ik me dan ook niet zo hoeven afschermen, als ik nu weldegelijk al maanden doe. Het blijft achteraf gepraat, maar misschien, misschien had de aanwezigheid bij Yoland’s vertrek uit dit leven het mij mogelijk gemaakt om het anders te verwerken. Maar kan het anders, dan door je terug te trekken en in te kapselen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten