(21/08/2008) Wat een contrast met de afgelopen twee dagen: Vanochtend om kwart over vijf een heuse paniekaanval en ik ben ook nu bepaald nog geen toonbeeld van rust. Mijn lijf doet pijn op de raarste plekken en mijn hoofd probeert te exploderen.
Waardoor komt dat nou? De voorstelling van gisteravond, die me bijna fysiek aangreep? De wijn die ik gisteravond nog heb gedronken? De onrustige nacht met de drukke en een vervelend gevoel achterlatende dromen? De blijheid omdat het beter ging/gaat? De begonnen verwerking door het graven naar en wroeten in oude (mogelijke) oorzaken? Die laatste étappe in het afbouwen van het kalmeringsmiddel? Weer legio mogelijkheden zonder wat ik misschien nog vergeet en de onderlinge combinaties die mogelijk zijn.
Het is een geluk, dat ik net de afgelopen dagen het tegenovergesteld heb meegemaakt en dus wat positief tegenwicht voor handen heb, maar blij word ik er niet van.
Praktisch is het ook niet handig. Ik voel me nu alsof ik een marathon heb gelopen en moet herstellen. De dag moet nog beginnen, ziet er prachtig uit en ik zit erbij als een vaatdoek, voel me gesloopt en zou deze dag het liefst bij voorbaat willen overslaan. Af en toe zakt de hele ellende weg en neemt een weldadige rust het over om snel alweer plaats te moeten maken voor hernieuwde onrust. Het is bijna een pulserende beweging, waarbij rust en onrust opeenvolgen. Hopelijk valt het mee en herstel ik sneller dan het nu aanvoelt. Zo meteen maar eens beginnen met de vaat, dan nagels knippen (wat een volgzaamheid!), kranten halen en dan hopelijk gewoon buiten aan de slag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten