(12.27) De ochtend achter de rug en de stemming wil maar niet opklaren. Net schiet ineens de tekst "… een dag zonder haar is een verloren dag, met stil verlangen naar … Weer een dag als toen, waarop zij zei … Je bent mijn leven, sta aan mijn zij …" van Reihard Mey door mijn hoofd. Ja, dat verlangen naar wat geweest is en goed was, maar ook weer is verdwenen, zonder dat ik daar iets aan kon doen: eerst de Frankrijk-droom toen Yoland daarna Inez…. Wie of wat volgt?
Noten rapen? Voor wie, wat moet ik ermee? Grasmaaien? Waarom, laat toch lekker groeien! Naar Perigueux? Voor wat, met wie? Wat moet ik hier? Wat doe ik hier? Opruimen, poetsen, klussen, lezen … zelfs schrijven. Ik kan het hele rijtje af gaan. De zin is weer verdwenen als de sneeuw voor de zon.
En daar komt Gary Still Got The Blues de hoek om met het ijzersterke "Used to be so easy to give my heart away, but I found out the hard way there's a price you have to pay." Het gezelschap dat vanmiddag voorbij zal komen, zie ik zo voor me: Chris Rea, Popa Chuby, Joe Bonamassa, Robert Cray om tenslotte een ritje te maken met the (B.B.) King, me te vleien in de armen van Isabelle Boulay of troost te zoeken in de rauwe rechtvaardigheid van de Susan Tedeschi. Doeiiiii
Geen opmerkingen:
Een reactie posten