(04/08/2008) In het kader van de Voelen & Denken - discussie nog een element wat voor mij ontzettend belangrijk is en tot nu toe hier niet is benoemd: “Denken is de enige echte vrijheid, die je in dit leven hebt!” Niemand kan het me verbieden, niemand kan me voorschrijven, wat ik te denken heb of wat ik niet zou mogen denken èn het is uiteindelijk aan mij wat ik met mijn gedachten doe. Ik kan ze terzijde schuiven, ik kan ze opschrijven, ik kan ze ten uitvoer brengen, etc. Met mijn gedachten gebeurt niks, wat ik niet wil, zolang ik ze niet bloot stel aan derden. Het denken maakt me wie ik ben. Het denken is persoonlijk, het maakt me een individu. Ik heb er nooit om gevraagd, maar er eenmaal mee besmet wil ik niet meer zonder!! Het is verslavend, zondermeer.
Voelen is algemener, primitiever, meer iets collectiefs, iets wat je voor je kiezen krijgt en dan mag je het uitzoeken, het is vaak onbeheerst, ongericht, ongrijpbaar. Het is te vaak een excuus om niet na te hoeven denken over de exacte oorzaken ergens van. Ik voel me verdrietig. ‘Tuurlijk, logisch de dood van Yoland heeft me overvallen, maar is dat de werkelijke oorzaak? Het is misschien de trigger, maar de oorzaken liggen dieper. De oorzaken zitten in het alleen achter blijven, in de onafgemaakte zaken tussen Yoland en mij, in de idealen die nu onvoltooid in het niets blijven hangen, in al die dingen waar je nog alle tijd voor dacht te hebben en ineens is die ruimte op! Dat zijn geen gevoelens, dat zijn gedachten, feiten, drijfveren achter het intense verdriet, dat me blijft achtervolgen. Achtervolgen omdat ik het geen plek wijs, omdat ik niet duidelijk weet te maken tot hier en niet verder, omdat ik simpelweg geen antwoord heb op de vragen, die het verdriet instand houden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten