Soms krijg je ongewild achteraf een bevestiging, schouderklopje voor beslissingen, waar je op het moment van het doorhakken van de knoop weinig meer zekerheden had dan wat vage voorgevoelens. Zo ook bij mijn toekomstige plek toen ik bijna twee jaar geleden besloot om maar niks te doen met de offerte om het dak van het woonhuis alvast in de gewenste staat te laten brengen. Behalve dat de offerte me veel te globaal was en bovendien te laag leek voor wat allemaal moest en moet gebeuren, zag ik me niet in staat om de werkzaamheden in goede banen te leiden met ongeveer 200 km tussen woon- en werkplek. Kortom geen vertrouwen in de aannemer, maar dat vnl. ingegeven door het simpele gebrek aan gezamelijke ervaring.
Na het bezoek in juni dit jaar en de constatering van stormschade aan de daken, heb ik echter vlot doorgegrepen. Dezelfde meneer een offerte laten maken, daar verder niet moeilijk over gedaan; ondertekend, een cheque voor de aanbetaling bijgevoegd en ... nu ruim drie maanden en de nodige telefoontjes later is er nog steeds niks gebeurd. De secretaresse of wat ze ook is, die steeds de telefoon opneemt en belooft het haar baas te zeggen, die dan onmiddelijke zal terugbellen -wat tot op heden niet gebeurd is-, vraagt bij wijze van excuus steeds of ik er een termijn bij afgesproken heb en of het wel urgent is....
Schade aan het dak. Nee, dat is niet urgent. Een paar vierkante meter pannen weg. Niks mis mee, lekker luchtig. Laat maar gerust binnen regenen. Kan geen kwaad. En natuurlijk over 2 jaar is ook goed.
Wat voor idee hebben die lui? Binnen een paar weken op een offerte moeten reageren. Bij accoord direct aanbetalen en als tegenprestatie alleen voldaan achteroverleunen??? Meneer snapt duidelijk niet dat hij op deze manier de rest van de noodzakelijke werkzaamheden op zijn (bier-)buik kan schrijven en straks terecht achterover kan leunen, omdat hij geen werk meer heeft.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten