dinsdag 30 november 2010

De dagen die niet voorbij willen

(02/02/2008) Net begonnen en wat gaat ie geven deze dag? De dagen zijn redelijk leeg. Deels door de tijd van het jaar en voor de rest door het zo compleet veranderde leven en m.n. het vormloze vooruitzicht. Zelfs het slepende geregel (ik noemde het inmiddels nabestaanden-pesterij) kan dat gevoel niet wegnemen.

Het opstaan is een crime, de dag gaat bijna altijd wel, maar de avond is een regelrechte ramp. Soms heb ik het animo om te lezen, ik kijk het nieuws en de eindeloze herhaling van Law & Order het uur ervoor, vaak hou ik me een paar uur onledig met ontspanningsactiviteiten, maar er is niks waarvoor ik in de loop van de dag denk: “Ha, dat doen we vanavond!” Geen enthousiasmerende bezigheid. De kranten trekken me niet aan, opruimen stuit me tegen de borst, ik hik nu alweer een paar weken tegen het heropstarten van onze activiteiten aan, waarbij het opnieuw in de lucht brengen van de website een van de eerste dingen zou zijn. Leuk toch? Nee dus!

Het is allemaal zo helemaal niks en zo zijn inmiddels al ruim drie maanden voorbijgegaan. De tuin, de nieuwe stek, het poten van eikels, kastanjes, noten … aanleiding en ideeën genoeg, maar niet de fut, niet het interesse in de uitvoering. Het zal mijn tijd wel duren, mijn reet roesten, dat ongeïnteresseerde moet er van af!! Het leven is waard om geleefd te worden en niet om achter je aan te slepen als een loden last.

Nu kan ik me wel achter mijn hulp verschuilen, maar hij is het niet, die het doen moet, maar ik. Hij is er alleen om het makkelijker te maken, me minder snel achter uitstel te verbergen en de dingen te doen, die in je eentje wel kunnen maar met z’n tweeën beter, veiliger, makkelijker gaan. Zijn aanwezigheid is een reden om op te staan, een drijfveer om aan de slag te gaan en misschien ook een uitnodiging om er weer wat van te maken. Dat is tenminste de bedoeling. Het is als sporten om af te vallen. Als het gewichtsverlies de enige drijfveer is, redt je het niet. Je moet het sporten zelf leuk gaan vinden en dan komt de rest vanzelf. Ik moet het leven weer gaan waarderen en ik ga d’r echt geen jaar op zitten wachten voordat dat gebeurd! Nou ja, dat kan ik dan wel willen, maar in dit tempo is dat jaar zo voorbij.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten