Gelegen in een veel te warme omgeving om lekker te slapen, luister ik naar het tikken, piepen, blieben en zoemen om me heen. De activiteit op de afdeling concentreert zich steeds duidelijker in de hoek waar de nachtploeg rondhangt als er niks te doen is. Geen moment is het er stil. Constant hoor ik stemmen. Wat hebben mensen elkaar te vertellen, als ze op een manier als deze, in werkverband steeds weer bij elkaar zitten. Zinnig kan het nauwelijks zijn.
De wisseling van de wacht is al geweest, dus in principe geen storing meer vannacht. Het zal vroeg dag zijn morgen. Uren voor de feitelijke ingreep al bezig met de voorbereidingen. Ik doe het allemaal heel netjes, maar als je er wat langer bij stil staat en over nadenkt, is een lach moeilijk te onder drukken. Douchen met desinfecterende zeep en daarna nog uren wachten voordat je eindelijk aan de beurt bent .... het zou slechter kunnen, maar volgens mij is het effect voornamelijk psychologisch.
Ik ben rustiger dan in het weekeinde, maar het blijft me fascineren, dat ik enerzijds vind, dat ik de mogelijkheid niet moet ontkennen en anderzijds vind dat ik me er niet mee bezig moet houden om het lot niet te tarten. Ik ben daar de vorige keer in 2005 volgens mij heel anders mee omgegaan, hoewel ik me van 2001, toen het ding werd geplaatst, herinner dat ik danig uit het veld geslagen was. Veel meer dan door de hartaanval een paar weken ervoor. Toch is het pas sinds het overlijden van Yoland dat de dood zich definitief definitief heeft genesteld in mijn leven, in mijn gedachten en zoals nu, af en toe komt kijken bij wat ik doe.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten