(10-05-2000) Uitpuffen van het overvolle weekeinde met de Familie M. zat er niet in. De volgende familie, een deel van de neven en nichten van de kant van Yoland’s vader, kwam aan op de dag dat de M.’s vertrokken. Gelukkig een wat kleiner gezelschap.
Behalve een wandeling rond het meer (‘rondje meer’), een potje rikken en een biljart-strijd tussen twee neven en twee aangetrouwden -vertegenwoordigers van ‘de kouwe kant’-, hebben we de dagen vooral etend en borrelend doorgebracht. Tijdens een van die borrels bleken twee honden over het terrein te zwerven. De honden, niet vies van een beetje aandacht doken gelijk midden in de kring. Allebei nog goed nat, waarschijnlijk van een duik in het meer, leek het hen een goed idee om zich daar midden in ons kringetje eens goed droog te rammelen..... Dit begrijpelijkerwijs niet geheel tot genoegen van de rest het gezelschap.
In een poging de beesten terug te voeren naar de plek waar ze ons terrein waren opgekomen, ben ik met ze aan de wandel gegaan. Aan het eind van het meer, na veel gooien van stokken, die steevast door de jongste van het stel werden teruggebracht, en een paar minder vriendelijke woorden verdwenen de honden in het bos. Voordat ik echter goed en wel terug was bij de borreltafel stoven de honden links en rechts voorbij om zich wederom bij het gezelschap te voegen en een fikse portie aandacht op te eisen.
De jongste van het gezelschap begreep gaande het borreluur dat ze niet voor eeuwig welkom waren en verdween, de ander achterlatend. Het was aandoenlijk om tijdens het koken de hond voor de keukendeur te zien liggen en het werd helemaal moeilijk toen zij later op de avond voor de achterdeur zat te janken. Gelukkig -en ook weer niet- waren ze de volgende ochtend allebei verdwenen.
Ondanks of misschien wel dankzij dit intermezzo hebben de neven en nichten Clarijs het idee opgevat om van dit verblijf op Le Petit Masvieux een jaarlijks terugkerend evenement te maken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten