(04-06-2000) Behalve het grote meer van een zestal hectare en een drietal kleinere meertjes (en twee ertussen gelegen poeltjes), waarin het water trapgewijs naar het grote meer wordt geleid, hebben we ook aan weerszijden van het grote huis een vijver liggen. Waarschijnlijk omdat er nog niet genoeg water was op het terrein.
Wij hadden snel iets van: "Wat ons betreft mogen ze weg". Na een aantal weken/maanden hier gewoond te hebben, kregen we een probleempje met de watertoevoer naar de vijvers. Om alles simpel te houden, komt het water voor de vijvers uit het bos en legt zo'n 5-, 6-, 700 meter of misschien wel meer af in een buis alvorens voor onze deur in de vijver te kletteren. De zinken pijp, bekleed met pure teer en afgewerkt met een dikke laag asfalt papier, is in een ver verleden aangelegd. Aangetast door de tijd vallen er hier en daar gaten in de leiding. Naar wij inmiddels begrepen hebben, is dat een regelmatig voorkomend euvel. René, onze Franse steun en toeverlaat, wordt nu nog moe als hij denkt aan de gaten die hij de afgelopen jaren heeft gedicht.
Een gat in de leiding betekent heel simpel een modderpoel ergens in het bos of de wei en geen water uit onze fontein. Geen gekletter, rust! En dan blijkt dat je het mist! Je mist het geluid van stromend water, de eindeloos voort kabbelende ruis. Dus in de benen, graven om het geluid terug te laten keren en 'en passant' enige honderden vissen -goudvissen en karpertjes- van een wisse dood te redden.
Enige weken, vier pogingen, tig klemmen, asfalt, en een hele berg cement later is het gat gedicht. Het water borrelde uit de fontein met een kracht die we niet gewend waren .... nog meer geluid! Het duurde aansluitend enige weken voordat de grond om de vijvers voldoende verzadigd was en beide vijvers het vereiste niveau bereikten. En nu maar wachten op het volgende gat ......
Geen opmerkingen:
Een reactie posten