Is nieuw altijd beter?
Vooraf is me weinig verteld en zelf had ik geen vragen. Waarom ook, mijn batterij had z'n beste tijd gehad en moest vervangen worden net als zo'n jaar of vijf geleden is gebeurd. En dan moet het hele ding eruit, waarbij qua vorm of kleur niks valt te kiezen. Het enige wat me interesseerde was het formaat. Hadden de ontwikkelingen voor een kleiner, platter, minder irritant formaat gezorgd? Nee, helaas was de vooruitgang op dat gebied niet het noemen waard. Wel werd me met enige trots verteld, dat de batterijen waren verbeterd waardoor de levensduur er enorm op vooruit is gegaan. "Bij gelijkblijvende belasting" werd er fijntjes aan toegevoegd.
Eenmaal in het ziekenhuis verviel ik van de ene verbazing in de andere, waarbij positieve en negatieve effecten elkaar een beetje afwisselden. De ingreep zou onder lokale verdoving plaats vinden. Op zich prettig dat je niet opgezadeld wordt met alle ellende van een algehele narcose, maar het is toch wel prettig om dat iets eerder te horen dan net voordat je de operatieruimte ingeschoven wordt. Ff omschakelen, maar hup.
Het nadeel van een plaatselijke verdoving is, dat je alles voelt, dus ook het verdoven en dat was nu net het minst prettige moment van de 3-kwartier, dat ze over me heen hebben gehangen en hebben zitten trekken, duwen en hechten.
Bij het hechten de volgende wat mindere verrassing. Er bleek onduidelijkheid te bestaan over mijn medicijngebruik, waardoor een van de bloedverdunners niet tijdelijk gestopt was met een hoop tandengeknars van de chirurg tot gevolg en de mededeling dat dit weleens wat langer kon gaan duren. Niet het hechten maar mijn aanwezigheid in het ziekenhuis...
Terug op de kamer de volgende verrassing. Een vertegenwoordiger van de medische apparatuur, die ook bij de operatie aanwezig was geweest, kwam me persoonlijk vertellen wat voor bijzonder technisch hoogstandje ze in mijn lijf gepropt hadden. Een defibrillator met communicatiemogelijkheden op afstand. Ik kreeg een soort modem uitgereikt en mij werd verteld wat ik allemaal moest doen zodat mijn cardioloog dagelijks via een website de verrichtingen van mijn hart kon volgen. Klinkt prachtig, zou je zo zeggen, maar zat ik daar nou op te wachten?? Ik voelde me overvallen, was nog bezig met het knellen van het drukverband en het gewicht wat ze er net bovenop hadden gelegd. Mijn hoofd stond noch naar begrip noch naar discussie. Ik kreeg het bijbehorende kabelwerk, een adapter en bijpassende tas en net voordat de meneer verdween vertelde hij nog even dat de batterij nu wel 7 (!) jaar meeging.
Ik was door alles wat gebeurd was te aangeslagen om daar nog eens op te reageren. Zeven jaar, da's werkelijk een vooruitgang om stil van te worden vergeleken met de vorige levensduur van 5 à 6 jaar. Het duurde even, voordat ik het gevoel onder woorden kon brengen, waarmee ik de nacht inging: Ik voelde me belazerd!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten