Wanneer het precies begonnen is, kan ik niet zeggen. Het is er de afgelopen dagen in geslopen. Een aarzeling links, een overpeinzing rechts en vandaag ineens plompverloren de gedacht "Heeft dat nog wel zin?". Gezocht naar een iPod Nano van de 5de Generatie en bezig met het afhandelen van de bestelling, was het net alsof iemand op mijn schouder tikte en zei "Waarom zou je? Misschien heb je het ding helemaal niet meer nodig!"
Het liefst had ik trouwens een Nano van de 4e generatie gevonden, precies zo eentje als ik al heb. Ik wil het ding tenslotte voor de muziek en niet als dictafoon of fotocamera gebruiken. Maar in elk geval niet een van die nieuwe, kleine touchscreen vierkantjes, waar Apple de 6e versie in gepropt heeft. Kleiner is niet altijd fijner.
Ik schrok van mezelf, maar heb toen toch de e-mail met de betalingsgegevens aan de kant gelegd. Klopt tenslotte, het kan donderdag ook nog of het hoeft dan niet meer. Ik ben ineens ook heel opruimerig; wil het huis schoon hebben, de administratie op orde. Ik kijk intenser om me heen en onwillekeurig dringt iedere keer de vraag zich op of ik de dingen terug zal zien of het met deze laatste blik zal moeten doen. Het heeft iets melancholisch.
Ja, waarom zou het mis gaan... Ik zou niet weten, weet wel dat het kan. De ingreep stelt niet zo heel veel voor. Het zijn tenslotte 'alleen de batterijen' die worden verwisseld. Maar ik ga wel helemaal onder zeil en dan is het toch steeds weer afwachten of je gewekt wordt door een knorrige stem, die nog snel alles op orde wil hebben voor de wisseling van de wacht of dat je ...... nou ja, vul maar in afhankelijk van je voorstellingsvermogen of - behoefte: het grote niets, een hoop wit met roze en iets met vleugels of een gezellige, wat groot uitgevallen open haard. Doe mij gewoon maar wat ik al heb. Ik hou niet zo van verandering.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten