Verloren dagen

(30/01/2008) Zo'n dag die al verloren is voordat ie is begonnen. Je opent je ogen en denkt direct: "Wegwezen hier!".

Toch moet je opstaan, de honden en katten verzorgen, jezelf niet vergeten, de dingen doen, die je je voorgenomen hebt. Maar om een uur of tig, ergens in de loop van de dag ontkom je niet aan de gedachte: "Wat doe ik hier?". Je ziet allerlei dingen om je heen, die gedaan moeten worden, maar snapt niet precies waarom. Je knijpt in je arm. Au! Dat werkt. Je kijkt om je heen: Ja, komt me bekent voor. Maar verder: Ach, wat moet ik er mee. Je draait je om en loopt weg. Waarheen? Nergens naar toe. Gewoon weg en twee passen, een kamer of een étage verder hetzelfde verhaal. Zo'n dag is het vandaag.

Geeneens een knoop in mijn maag, geen allesbepalende onrust, enkel een, een heel erg groot "Niks". Een en al leegte. Allesomvattend. Ik voel me erdoor aan de kant gedrukt en kijk, kijk in het niets. Ik kan geen kant op en heb niks om me aan te oriënteren. Ik zak neer. Het zal mijn tijd wel duren en ik wacht op de volgende dag. Nieuwe ronde, nieuwe kansen.

Er lijkt iets veranderd in de afgelopen dagen. Ik zal niet te hard roepen, 'en passent' effe afkloppen, maar de onrust lijkt voorbij, heeft z'n allesoverheersende plek ingeleverd. Waarom? Ik zou het niet weten! Effe (en hopelijk definitief) geen knoop meer in mijn maag en niet steeds het idee dat mijn hart het gaat begeven. Mooi en nu? Niks, dus. Leegte. Verlatenheid. Was dat de oorzaak van de onrust, het besef dat ik alles opnieuw moest gaan doen, opnieuw invullen, vormgeven? Ik heb niks van dat alles gedaan, dus waarom nu ineens die (relatieve) rust?

Berusting? Zal wel. Acceptatie? Ik zou wel willen, maar ik kan het me niet voorstellen. Begrip? Nooit!

Ook zonder weg te lopen, komt een dag als deze aan zijn end. Morgen zien we weer verder. Van het weekeind komt hulp deze kant op, misschien wel voor een maand of vier. Niet meer alleen, in de hoop dat ik de smaak van dingen doen weer te pakken krijg en de vrijheid om wat makkelijker weg te kunnen, mocht ik daar de behoefte toe voelen. Hoewel het vaak niet zo voelt, is het toch allemaal bedoeld om stap voor stap uit deze valkuil te geraken, waar ik onverhoeds, onvoorbereid en zeer tegen mijn zin in terecht ben gekomen.