Stad van baksteen aan de oevers van de Garonne. Een Franse stad met Nederlandse trekjes, een Franse versie van de Amsterdamse school. Een stad bovendien met een prachtig plein (Capitool) en vele andere pleintjes en een hoop terrassen. Toulouse in november met zonnige weer en met een temperatuur van een graad of twintig waarschijnlijk niet representatief voor de tijd van het jaar, maar uitermate geschikt om die hele stadse schoonheid en de passerenden mensenmassa te genieten in al zijn nazomerse vormenrijkdom en kleurenpracht. Ik had rustig een paar dagen kunnen blijven hangen maar vond dat ik dat de honden en katten niet kon aandoen.
Een dualiteit die nooit helemaal verdwenen is. Ik hou overduidelijk van kaas èn van vlees, van jam èn van hagelslag. De jaren in Utrecht, de verknochtigheid aan Parijs, de spontane verliefheid bij de kennismaking met Rome, het is niet verloren gegaan in de overdaad aan rust en ruimte, die me van het allereerste ogenblik op deze plek heeft gegrepen en daarna nooit meer heeft losgelaten. Het is de onvermijdelijke tweespalt als je meerdere allesomvattende liefdes probeert te combineren. Ben je bij de een, mis je de ander en omgekeerd maar samenbrengen is onmogelijk. Ik zou het ook niet anders willen!! Wonen in Parijs met de dichtsbijzijnde buur op een kilometer .... Het zou afbreuk doen aan de belevening van Parijs maar ook aan de afzondering van een plek als LpM.
Het is een beetje als met eten. Ik hou erg van de klassieke èn moderne Franse keuken, kan de verleiding van een Japans bereide rauwe vis niet weerstaan, ben tot een moord in staat voor de vruchten van de Italiaanse gastronomie maar moet er bij God niet aan denken, dat me dat alles in het verloop van één maaltijd wordt geserveerd. Het genot zit 'm in het verschil, het onderscheid en niet in de verwevenheid.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten