'Niet aanstellen, doorgaan!' 'Hup schouders d'r onder en niet zeuren' ... Motto's waarmee ik de eerste 50 jaar van mijn leven kan samenvatten. Eerst opgelegd door mijn ouders en daarna eenvoudigweg overgenomen. Het werkte, dus waarom niet. Nergens lang bij stil blijven staan, doen wat gedaan moet worden en verder. Maar als er iets veranderd is in de laatste jaren, dan is het wel dit soort motto's. Gelukkig was er ook: “Opkomen voor dat wat je toekomt, je grenzen trekken en het ervan nemen als er tijd en geld voor is." Het wordt tijd voor het verschuiven van de accenten.
Niet dat het adagio nu 'aanstellen' of 'zeuren' moet worden, integendeel, maar het stug door blijven gaan, is duidelijk aan herziening toe, heeft voor mij wel z'n beste tijd gehad. Het is in meerdere opzichten tijd voor reflextie, ook daardoor past deze plek niet meer in mijn leven. Het is tijd voor koffie en mezelf.
Een dikke punt achter alles wat niet begint met de 'W' van wensen & willen. Weg met dat eindeloze gemarchandeer of iets wel of niet kan, of je dat wat je doet (of net laat) kunt maken tov wie of wat. Niet dat ik dat zo met overgave heb gedaan, maar alle kleine beetjes zijn teveel. Opruimen die zelfopgelegde sociaal-verantwoorde maatschappelijke schijnheiligheid. Alles enkel en alleen om in stand te houden wat niet deugd. Stront is gezond! En laat de boel daar lekker in wegzakken!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten