Utrecht ... geweest en toch weer niet. Goed geslapen, lekker gegeten maar er niet vertoeft op een tweetal slingers door het centrum na. Het was de zee die trok. Vaker over gedacht maar tot afgelopen weekeinde nooit van gekomen. Nu menig kilometer langs de waterlijn gelopen en (o.a.) mijmerend naar het heen en weer bewegende water gekeken. Me verwonderd over de kracht van het beeld, de op dat moment harmonieuze scheidlijn tussen twee compleet verschillende werelden en me afgevraagd of het een betekenis had, dat ik daar nu liep.
Het is natuurlijk de grootste fout, die je kunt maken, om een betekenis te zoeken achter een redelijk toevallige aanwezigheid, als je het toeval tenminste die ruimte gunt. Ga je uit van een bestaan waar een soort super-Spielberg of collega Coppola aan de touwtjes trekt, dan ontkom je vanzelfsprekend niet aan de verleiding om met terugkoppelend inzicht gepasseerde gebeurtenissen aan elkaar te rijgen, ze zin te geven. Een zin die ze nooit gehad hebben, tenzij ...
Maar er is meer dan het platgetrapte pad van de voorzienigheid. Er bestaat nog die andere mogelijkheid, waarin het toeval alle gewenste speelruimte is gegund en het resultaat uiteindelijk wel de indruk wekt om langs aangegeven paden te zijn bereikt maar dat mooi niet is. Het is de kunst van het openstaan voor wat geboden wordt en het geluk om elkaar aanvullende, ondersteunende of verruimende keuzes te maken. Een soort weekend-miljonairs maar dan met 100 vragen waarbij de eerste vraag 100 antwoorden kent en de laatste slechts één! Hoe noem je zoiets? Geleid toeval? Een zichzelf wijzende weg of uitschakelend toeval? Misschien leven?
maandag 31 oktober 2011
vrijdag 28 oktober 2011
Terrasmeubilair
(10-07-2001) We zijn weer een stukje minder Nederlands geworden. We hebben afscheid genomen van Hartman & Co! Gaat een belletje rinkelen?? Yes, precies; we hebben het plastic terrasmeubilair rondom het grote huis vervangen! Weg met die oerlelijke, oogverblindend witte dingen die het om de haverklap begeven als je eens lekker wilt gaan zitten.
De ons welbekende Tempête had al voor een stevige uitdunning van het befaamde meubilair gezorgd en direct ook bewezen dat de spullen nauwelijks tegen een stootje kunnen. Nou ja, stootje, laten we er een stevige stoot van maken! Zodoende was al een groot deel van het spul verdwenen richting de déchetterie, de Franse versie van een milieupark. Met als gevolg dat we afhankelijk van de bezetting steeds met stoelen en tafels moesten schuiven resp. slepen. Geen ideale situatie en bovendien wilden we met het oog op een groter aantal gasten op kamers een duidelijk herkenbaar terras hebben. Dit om te voorkomen dat je iedere keer weer de mensen moet vragen om niet op de voor ons gereserveerde stukken te vertoeven.
Tussen iets bedenken en het doen zit bij ons meestal nogal wat tijd en gelukkig waren met het bedenken al in de winter begonnen. De Metro -Franse Makro- speelde leuk mee door in het voorjaar een speciale folder rond te sturen met terrasmeubilair en aanverwante zaken en na kort wikken en wegen hebben we gekozen voor kleine vierkante tafels en stoelen met een aluminium frame en een gevlochten kunststof zitting en rugleuning. Een keuze vanwege de kleur (donkerblauw) en het onderhoudsarme karakter van het spul. Teak heeft ook wat maar is behalve stukken duurder vele malen veeleisender qua onderhoud als je tenminste niet van die door het weer grijs geworden spullen wilt overhouden.
Bij het bestellen kwam nog even een kleine verrassing kijken ... van bezorgen hadden die lui nog nooit gehoord. We dachten dat zulks enkel voorbehouden was aan Brocantes en ‘Bric à Brac'-achtige zaken, maar nee hoor, ook hier. Ze hadden niet eens iets achter de hand waarvoor betaald moest worden. Dus was het weer aan ons een oplossing te bedenken. Via de oude eigenaren van de buren konden we een kleine wagen voor vervoer van vee regelen en hupsakee daar ging het (30-06) richting de Metro toen de bevestiging van onze bestelling binnen was. Eenmaal thuis was het even zoeken naar de stoelen en tafels tussen al het karton en plastic, waarin het verpakt zat, maar het resultaat vergoedde dat ruimschoots. Een echt, heus terras!!! Nu de drankvergunning nog en het feest kan beginnen.
De ons welbekende Tempête had al voor een stevige uitdunning van het befaamde meubilair gezorgd en direct ook bewezen dat de spullen nauwelijks tegen een stootje kunnen. Nou ja, stootje, laten we er een stevige stoot van maken! Zodoende was al een groot deel van het spul verdwenen richting de déchetterie, de Franse versie van een milieupark. Met als gevolg dat we afhankelijk van de bezetting steeds met stoelen en tafels moesten schuiven resp. slepen. Geen ideale situatie en bovendien wilden we met het oog op een groter aantal gasten op kamers een duidelijk herkenbaar terras hebben. Dit om te voorkomen dat je iedere keer weer de mensen moet vragen om niet op de voor ons gereserveerde stukken te vertoeven.
Tussen iets bedenken en het doen zit bij ons meestal nogal wat tijd en gelukkig waren met het bedenken al in de winter begonnen. De Metro -Franse Makro- speelde leuk mee door in het voorjaar een speciale folder rond te sturen met terrasmeubilair en aanverwante zaken en na kort wikken en wegen hebben we gekozen voor kleine vierkante tafels en stoelen met een aluminium frame en een gevlochten kunststof zitting en rugleuning. Een keuze vanwege de kleur (donkerblauw) en het onderhoudsarme karakter van het spul. Teak heeft ook wat maar is behalve stukken duurder vele malen veeleisender qua onderhoud als je tenminste niet van die door het weer grijs geworden spullen wilt overhouden.
Bij het bestellen kwam nog even een kleine verrassing kijken ... van bezorgen hadden die lui nog nooit gehoord. We dachten dat zulks enkel voorbehouden was aan Brocantes en ‘Bric à Brac'-achtige zaken, maar nee hoor, ook hier. Ze hadden niet eens iets achter de hand waarvoor betaald moest worden. Dus was het weer aan ons een oplossing te bedenken. Via de oude eigenaren van de buren konden we een kleine wagen voor vervoer van vee regelen en hupsakee daar ging het (30-06) richting de Metro toen de bevestiging van onze bestelling binnen was. Eenmaal thuis was het even zoeken naar de stoelen en tafels tussen al het karton en plastic, waarin het verpakt zat, maar het resultaat vergoedde dat ruimschoots. Een echt, heus terras!!! Nu de drankvergunning nog en het feest kan beginnen.
donderdag 27 oktober 2011
Allez hop!
Het moet weer ff. De spullen in de auto gegooid en rond de tijd van schrijven, zit ik ergens in de buurt van Châteauroux. Kleine complicatie is het weigerende espresso-apparaat, dus waarschijnlijk heb ik al een stop achter mijn kiezen om mijn ingewanden van de gewenste ochtenddosis in melk verdronken koffie te voorzien. Tenminste in zoverre dat dit mogelijk is in dit land van overvloed, een credo dat zo ongeveer voor alles geldt behalve voor de melk in de koffie.
Akelig wakker zie ik dus nu rechts de lichten van de bedrijvigheid op en om de luchthaven van Châteauroux. D'r landt nauwelijks een vliegtuig, maar dat hebben al die kleine en in weze overbodige vliegvelden gemeen. Het verbaast ook niemand zolang dat ene vliegding d'r maar is waarvoor men dank uitgebreide subsidiesytemen een belachelijke lage prijs heeft betaald. Ik hou van echte kosten, dus ik rij!! Heb ik het geld niet meer of ontbreekt me de energie dan blijf ik thuis en geniet de rust van het blijven.
Die rust was er dus nu niet, omdat de mogelijkheid aanwezig was om toch te doen, wat ik bedacht had te laten. Utrecht in oktober! Waarschijnlijk valt zelfs het weer mee. Ik maak dus optimaal gebruik van de geboden mogelijkheden. Heeel fout, maar wel lekker. Aan lekker gaat de wereld ten onder, maar mooi voorlopig nog ff niet. En trouwens, voor ik heel Griekenland hun vervroegd pensioen betaal, kan ik mijn dubbeltjes beter aan mezelf besteden. Heb zo al mijn plannetjes ...
Akelig wakker zie ik dus nu rechts de lichten van de bedrijvigheid op en om de luchthaven van Châteauroux. D'r landt nauwelijks een vliegtuig, maar dat hebben al die kleine en in weze overbodige vliegvelden gemeen. Het verbaast ook niemand zolang dat ene vliegding d'r maar is waarvoor men dank uitgebreide subsidiesytemen een belachelijke lage prijs heeft betaald. Ik hou van echte kosten, dus ik rij!! Heb ik het geld niet meer of ontbreekt me de energie dan blijf ik thuis en geniet de rust van het blijven.
Die rust was er dus nu niet, omdat de mogelijkheid aanwezig was om toch te doen, wat ik bedacht had te laten. Utrecht in oktober! Waarschijnlijk valt zelfs het weer mee. Ik maak dus optimaal gebruik van de geboden mogelijkheden. Heeel fout, maar wel lekker. Aan lekker gaat de wereld ten onder, maar mooi voorlopig nog ff niet. En trouwens, voor ik heel Griekenland hun vervroegd pensioen betaal, kan ik mijn dubbeltjes beter aan mezelf besteden. Heb zo al mijn plannetjes ...
maandag 24 oktober 2011
Ruimen
(03/09/2008) De berg, die het opruimen vooraf leek, bleek minder onbedwingbaar, toen ik eenmaal bezig was. Begonnen ben ik met het deel, waar ik het meest tegenop keek: haar kleren! Heb het meeste gewoon in dozen gestopt, die, net als al het andere wat ik weg wil doen, richting Utrecht zullen gaan. Daar ga ik tenminste van uit. Die afspraak dateert van iets van een half jaar geleden, en sindsdien heb ik niks meer gehoord. Dus is niks veranderd, toch?
Een aantal kledingstukken heb ik apart gehouden. Misschien dat ik een of twee bewaar maar de rest van wat ik achterhoud gaat gewoon in de fik, omdat ik niet wil dat ze een tweede leven gaan leiden. Na de kleren, een doos met schoenen en toen begon feitelijk het echte werk. Al die dingen en dingetjes, prullaria en dagelijkse gebruiksvoorwerpen waarbij je je bij elk stuk afvraagt: houden of wegdoen. Ook hier zullen de nodige dingen bij zijn, waar ik niks mee wil of kan maar ze ook niet graag naar Utrecht zie vertrekken. We zien wel, bewaren is voorlopig het meest voor de handliggende alternatief. Nergens zoveel teveel van als van ruimte!! Moedwillig dingen kapot maken is toch wat anders dan papieren door de shredder halen of kleren verbranden.
Een aantal kledingstukken heb ik apart gehouden. Misschien dat ik een of twee bewaar maar de rest van wat ik achterhoud gaat gewoon in de fik, omdat ik niet wil dat ze een tweede leven gaan leiden. Na de kleren, een doos met schoenen en toen begon feitelijk het echte werk. Al die dingen en dingetjes, prullaria en dagelijkse gebruiksvoorwerpen waarbij je je bij elk stuk afvraagt: houden of wegdoen. Ook hier zullen de nodige dingen bij zijn, waar ik niks mee wil of kan maar ze ook niet graag naar Utrecht zie vertrekken. We zien wel, bewaren is voorlopig het meest voor de handliggende alternatief. Nergens zoveel teveel van als van ruimte!! Moedwillig dingen kapot maken is toch wat anders dan papieren door de shredder halen of kleren verbranden.
zondag 23 oktober 2011
Blues
Used to be so easy
To give my heart away
But I found out the hard way
There's a price you have to pay
I found out that love is no friend of mine
I should've known time after time
Not so long
It's not so long ago
But I've still got the blues for you
Used to be so easy
To fall in love again
But I found out the hard way
It's a road that leads to pain
I found that love was more than just a game
You play and you win
But you lose just the same
Not so long
It's not so long ago
But I've still got the blues for you
So many nights since I've seen your face
But here in my heart
There's an empty space
Where you used to be
Not so long
It's not so long ago
But I've still got the blues for you
Though the days come and go
There is one thing I know
I've still got the blues for you
(Vrij naar Garry Moore ... om te kwijlen, maar hij is wijle. Het leven wacht niet, ondanks de prijs die je ervoor betaalt.)
To give my heart away
But I found out the hard way
There's a price you have to pay
I found out that love is no friend of mine
I should've known time after time
Not so long
It's not so long ago
But I've still got the blues for you
Used to be so easy
To fall in love again
But I found out the hard way
It's a road that leads to pain
I found that love was more than just a game
You play and you win
But you lose just the same
Not so long
It's not so long ago
But I've still got the blues for you
So many nights since I've seen your face
But here in my heart
There's an empty space
Where you used to be
Not so long
It's not so long ago
But I've still got the blues for you
Though the days come and go
There is one thing I know
I've still got the blues for you
(Vrij naar Garry Moore ... om te kwijlen, maar hij is wijle. Het leven wacht niet, ondanks de prijs die je ervoor betaalt.)
zaterdag 22 oktober 2011
21/10
Dagen als de dingen die voorbijgaan ...
Het gewicht is verminderd, de herinnering minder zwart gekleurd, zelfs de betekenis heeft aan kracht verloren. De verjaardag in mei heeft de plek teruggekregen, die de datum verdient. De geboorte en het leven, wat Yoland daarna geleid heeft, zijn van onvergelijkbaar grotere waarde, dan de dag waarop ze er plotseling niet meer was.
Yoland's afwezigheid is een algemene aanwezigheid geworden, die geen speciale aandacht behoeft. Was het graf hier in Frankrijk geweest ipv in Utrecht zou ik het vaker bezoeken, dan ik me direct na haar dood had bedacht. Nu is het een vast onderdeel van mijn bezoeken aan Utrecht, maar het is niet meer de reden om naar Hartje Nederland te rijden. De dood verdient die speciale aandacht niet. Hij is d'r gewoon, helaas en dan toch ook weer niet.
Het gewicht is verminderd, de herinnering minder zwart gekleurd, zelfs de betekenis heeft aan kracht verloren. De verjaardag in mei heeft de plek teruggekregen, die de datum verdient. De geboorte en het leven, wat Yoland daarna geleid heeft, zijn van onvergelijkbaar grotere waarde, dan de dag waarop ze er plotseling niet meer was.
Yoland's afwezigheid is een algemene aanwezigheid geworden, die geen speciale aandacht behoeft. Was het graf hier in Frankrijk geweest ipv in Utrecht zou ik het vaker bezoeken, dan ik me direct na haar dood had bedacht. Nu is het een vast onderdeel van mijn bezoeken aan Utrecht, maar het is niet meer de reden om naar Hartje Nederland te rijden. De dood verdient die speciale aandacht niet. Hij is d'r gewoon, helaas en dan toch ook weer niet.
vrijdag 21 oktober 2011
Vies
Afgelopen dagen was het weer tijd om de kelder in te duiken voor een digesterend drankje. Ik heb dan de keuze tussen pruimensap of druivensap. Beide glashelder en van water niet te onderscheiden, tenminste als je door de fles heen kunt kijken. Jaren opslag aan de Utrechtse werven en nog eens dik tien jaar weggestopt in Franse kelders laat flessen heeel onaantrekkelijk uitzien. Maar dat is slechts uiterlijk vertoon, de buitenkant en meer niet. Het goddelijke vocht heeft bovendien een kantje waar geen vuil, bacterie of groter schepsel tegen op kan: alcohol! En niet die lullige commerciële 40-standaardwaarde, nee gewoon wat de natuur (Ahum!) toestaat. Niet minder dan dubbel vijf en vaak een tel of tien meer.
Ook voor mezelf veeg ik pro forma het ergste vuil van dop en hals, maar ik zou het ook drinken, als bij het uitschenken meerdere dode vliegen in mijn glas zouden belanden. Dat doet me denken aan een van de eerste keren, dat we op bezoek waren bij de familie-roots van mijn vader. In wat tegenwoordig Slovenië heet, ligt een dorpje met de naam Raka en niet ver daar vandaan ligt een gehucht, dat luistert naar de naam Zabukovje. Op die godvergeten plek stond (en staat!) het geboortehuis van mijn grootvader van vaders kant, die ik nooit gekend heb, niet in de laatste plaats, omdat hij al voor de IIe WO het heden voor het hiernamaals had verwisseld. Het huis (die hut?) stond er dus de tijd te verduren en geloof me, de tijd kon daar niet weg en stond al decennia stil. Het was een bouwsel van hout en leem en links en rechts een steen. Binnen werd het grootste deel van de ruimte in beslag genomen door de keuken, gitzwart door de aanslag van de rook uit de houtgestookte oven, die ook dienst deed als kookplek.
Zoals we in de navolgende jaren steeds weer aan den lijve zouden ondervinden, betekende gastvrijheid hier eten èn drinken en al hadden ze normaal gesproken maar een droge korst brood om aan te knabbelen op momenten als deze werden de reserves geplunderd, kippen geslacht, vaten aangeslagen en slivoka, het goud van de toenmalige zwarte economie te voorschijn getoverd.
De maaltijd in het geboortehuis begon met een bord soep, een gerecht waar je mijn moeder nog steeds voor kunt wekken. Maar behalve dat de soep ruim bedekt was met een laag glanzend vet dreven er een berg roetdeeltjes in en bij mijn moeder hoogst persoonlijk landde een vlieg in haar bord op het moment dat ze de eerste lepel naar haar mond wilde brengen. De tante van mijn vader, krom oud en op een tand na gebitsloos wipte alert met haar vingers de vlieg uit de soep en zei iets Duits in de trant van dat de soep te warm was om te zwemmen ..... Het gezicht waarmee mijn moeder haar bord leeg heeft gegeten (dat moest, dat hebben we geleerd!!) was goudwaard en ben ik nooit vergeten.
Kortom: Weg met die smetvrees en hygiëne-tic! Wij zijn het deel van de mensheid wat pest en andere plagen overleeft heeft. Ik ga niet zeuren over een vuiltje meer of minder. Wil je je tegenstanders definief onschadelijk maken? Omarm ze, knuffel ze dood en probeer ze vooral niet te verjagen, daag ze niet uit en maak ze niet slimmer, sterker en onvoorspelbaarder dan ze al zijn.
Ook voor mezelf veeg ik pro forma het ergste vuil van dop en hals, maar ik zou het ook drinken, als bij het uitschenken meerdere dode vliegen in mijn glas zouden belanden. Dat doet me denken aan een van de eerste keren, dat we op bezoek waren bij de familie-roots van mijn vader. In wat tegenwoordig Slovenië heet, ligt een dorpje met de naam Raka en niet ver daar vandaan ligt een gehucht, dat luistert naar de naam Zabukovje. Op die godvergeten plek stond (en staat!) het geboortehuis van mijn grootvader van vaders kant, die ik nooit gekend heb, niet in de laatste plaats, omdat hij al voor de IIe WO het heden voor het hiernamaals had verwisseld. Het huis (die hut?) stond er dus de tijd te verduren en geloof me, de tijd kon daar niet weg en stond al decennia stil. Het was een bouwsel van hout en leem en links en rechts een steen. Binnen werd het grootste deel van de ruimte in beslag genomen door de keuken, gitzwart door de aanslag van de rook uit de houtgestookte oven, die ook dienst deed als kookplek.
Zoals we in de navolgende jaren steeds weer aan den lijve zouden ondervinden, betekende gastvrijheid hier eten èn drinken en al hadden ze normaal gesproken maar een droge korst brood om aan te knabbelen op momenten als deze werden de reserves geplunderd, kippen geslacht, vaten aangeslagen en slivoka, het goud van de toenmalige zwarte economie te voorschijn getoverd.
De maaltijd in het geboortehuis begon met een bord soep, een gerecht waar je mijn moeder nog steeds voor kunt wekken. Maar behalve dat de soep ruim bedekt was met een laag glanzend vet dreven er een berg roetdeeltjes in en bij mijn moeder hoogst persoonlijk landde een vlieg in haar bord op het moment dat ze de eerste lepel naar haar mond wilde brengen. De tante van mijn vader, krom oud en op een tand na gebitsloos wipte alert met haar vingers de vlieg uit de soep en zei iets Duits in de trant van dat de soep te warm was om te zwemmen ..... Het gezicht waarmee mijn moeder haar bord leeg heeft gegeten (dat moest, dat hebben we geleerd!!) was goudwaard en ben ik nooit vergeten.
Kortom: Weg met die smetvrees en hygiëne-tic! Wij zijn het deel van de mensheid wat pest en andere plagen overleeft heeft. Ik ga niet zeuren over een vuiltje meer of minder. Wil je je tegenstanders definief onschadelijk maken? Omarm ze, knuffel ze dood en probeer ze vooral niet te verjagen, daag ze niet uit en maak ze niet slimmer, sterker en onvoorspelbaarder dan ze al zijn.
woensdag 19 oktober 2011
Voorwaarts
(01/09/2008) Vanochtend begonnen met de krant halen in St. Yrieix, daarna bramenjam gemaakt, toen de was in L’Ouest opgehaald en een machine met witte was uitgeselecteerd en de kasboeken van de vader van Yoland in een dozen gestopt en dichtgeplakt. Na dat zoveelste wegruimen voelde ik me behoorlijk opgefokt en ben ik in de eetkamer op het matje gaan liggen toen moeders aan haar recentelijke soapverslaving toegaf en voor de Tv zat.
Je voelt dan letterlijk de spanning met horten en stoten het lijf verlaten en stap voor stap plaats maken voor rust. Aansluitend achter de grasmaaier gelopen, waarbij het in het begin leek alsof de welbekende maagkramp me fatsoenlijk ademen en dus werken onmogelijk zou maken, maar al lopende lukte het me die kramp te verminderen en het gewenste stuk gras gewoon te maaien. Goed zo!!
Je voelt dan letterlijk de spanning met horten en stoten het lijf verlaten en stap voor stap plaats maken voor rust. Aansluitend achter de grasmaaier gelopen, waarbij het in het begin leek alsof de welbekende maagkramp me fatsoenlijk ademen en dus werken onmogelijk zou maken, maar al lopende lukte het me die kramp te verminderen en het gewenste stuk gras gewoon te maaien. Goed zo!!
dinsdag 18 oktober 2011
Moeders
(28/08/2008) Vannacht de welbekende étappes afgelegd en om half zeven redelijk wakker. Zonder het bezoek aan Boussac was ik waarschijnlijk nog wel wat blijven liggen, maar nu toch binnen tien minuten opgestaan en beneden mijn koffie-verkeerd klaar gemaakt. Moeders was beneden voordat ik ging lopen. Het rondje met de honden was één groot genieten en lichamelijk ging het ook allemaal heel erg redelijk. Terug binnen de spullen voor Boussac bijeen gezocht, mijn moeder aan thee geholpen (daar vraagt ze dan alweer twee dagen niet naar!!) en tegen negenen vertrokken.
Het was prachtig weer. Met mijn moeder nergens speciaal over gehad, maar wel de hele rit zitten kletsen. In Boussac was markt. Zonder dat bewust te sturen, heb ik blijkbaar een voorkeur om daar op donderdag te verschijnen als het markt is in het centrum. Auto ergens achteraf weggezet en met moeders naar het terras voor het café des Sports gegaan. Koffie besteld en van de drukte om ons heen genoten. Een tamelijk alternatief ogend gezelschap maakte reclame voor een circusvoorstelling. Lekkere muziek, aanstekelijk enthousiasme en een artiest die op bijna biologerende wijze de aandacht trok door de manier, waarop hij met ballen wist te spelen. Het was een oogstrelende show van vloeiende bewegingen met handen, armen, lijf en ballen (echte). Later zag ik dat het om een openlucht-circus ging en steeg mijn waardering voor hun presentatie nog wat meer.
Na de kroeg naar Les Villattes gereden en mijn moeder minzaaam en terughoudend het geheel in ogenschouw zien nemen. De plek was te afgelegen, het werk te veel, terrein te groot en zo waren er vast nog meer dingen. Tijdens de lunch wat dingen proberen recht te zetten, uitleggen en het leek erop alsof ik ergens een snaar raakte maar of dat werkelijk het geval is geweest moet ik maar afwachten.
Geluncht in het betere hotel van Boussac en ondanks mijn opmerking, dat we maar een beetje gaan eten, omdat we ’s avonds uit gaan eten, bestelt ze een biefstuk met frites en zegt na het eten bij het afrekenen doodleuk: “Maar het was de bedoeling, dat ik vandaag het eten zou betalen …” Op mijn antwoord dat dat vanavond kan als we uit gaan eten, viel haar mond open en zei ze verschrikt “Weer eten?”. Ze heeft of een geheugen als een zeef of is zo doof als een kwartel of allebei. Voorlopig lijkt het doofheid. Ze had van de week het lef om nav een opmerking daarover van mijn kant te zeggen, dat wij tegenwoordig ook allemaal zo zachtjes spraken …. Ja, ja, gaat fietsen!!
De terugweg binnendoor gedaan, een prachtige weg, nog steeds prachtig weer en toen het gesprek een beetje afgelopen was (en mijn moeder maar met moeite de ogen kon openhouden) de Cd met mijnwerkersliedjes opgezet en samen (!) meegezongen. Prachtig.
Het was prachtig weer. Met mijn moeder nergens speciaal over gehad, maar wel de hele rit zitten kletsen. In Boussac was markt. Zonder dat bewust te sturen, heb ik blijkbaar een voorkeur om daar op donderdag te verschijnen als het markt is in het centrum. Auto ergens achteraf weggezet en met moeders naar het terras voor het café des Sports gegaan. Koffie besteld en van de drukte om ons heen genoten. Een tamelijk alternatief ogend gezelschap maakte reclame voor een circusvoorstelling. Lekkere muziek, aanstekelijk enthousiasme en een artiest die op bijna biologerende wijze de aandacht trok door de manier, waarop hij met ballen wist te spelen. Het was een oogstrelende show van vloeiende bewegingen met handen, armen, lijf en ballen (echte). Later zag ik dat het om een openlucht-circus ging en steeg mijn waardering voor hun presentatie nog wat meer.
Na de kroeg naar Les Villattes gereden en mijn moeder minzaaam en terughoudend het geheel in ogenschouw zien nemen. De plek was te afgelegen, het werk te veel, terrein te groot en zo waren er vast nog meer dingen. Tijdens de lunch wat dingen proberen recht te zetten, uitleggen en het leek erop alsof ik ergens een snaar raakte maar of dat werkelijk het geval is geweest moet ik maar afwachten.
Geluncht in het betere hotel van Boussac en ondanks mijn opmerking, dat we maar een beetje gaan eten, omdat we ’s avonds uit gaan eten, bestelt ze een biefstuk met frites en zegt na het eten bij het afrekenen doodleuk: “Maar het was de bedoeling, dat ik vandaag het eten zou betalen …” Op mijn antwoord dat dat vanavond kan als we uit gaan eten, viel haar mond open en zei ze verschrikt “Weer eten?”. Ze heeft of een geheugen als een zeef of is zo doof als een kwartel of allebei. Voorlopig lijkt het doofheid. Ze had van de week het lef om nav een opmerking daarover van mijn kant te zeggen, dat wij tegenwoordig ook allemaal zo zachtjes spraken …. Ja, ja, gaat fietsen!!
De terugweg binnendoor gedaan, een prachtige weg, nog steeds prachtig weer en toen het gesprek een beetje afgelopen was (en mijn moeder maar met moeite de ogen kon openhouden) de Cd met mijnwerkersliedjes opgezet en samen (!) meegezongen. Prachtig.
maandag 17 oktober 2011
Kwispelen
Vanavond liep ik, zoals wel vaker gebeurd, achter twee van links naar rechts en vice versa zwiepende staarten en vroeg me ineens af hoe die beesten dat doen. Iedere keer weer dat zelfde grenzenloos lijkende enthousiasme. Wormen, castratie, diarree of net bevrijdt van een stel tumoren om een paar mogelijke dwarsliggers te noemen, het maakt allemaal niet uit. Het huppelt, rent, snuffelt, springt, rolt en spreidt een aandacht voor zijn/haar omgeving tentoon, waar ik bij iedere wandeling opnieuw van onder de indruk raak.
Is het een gebrek aan kritisch vermogen of een ongekende relativerende kracht? Waar heeft de mens dit spoor verlaten en -belangrijker- waarom? Waar en met welke rede is een weg ingeslagen, die wegvoerde van de basale levensvreugden? Evolutie? Als dat zo is, dan moet de evolutie misschien ook een vernietigende kracht toegedicht worden ipv van enkel vooruitstuwend.
De mens kan in steeds grotere aantallen op een kleiner kluit leven, dat klopt. Het lukt de mens ook om zijn bestaansvoorwaarden steeds verder naar de uiterste grenzen te drukken. Misschien lukt het de mens ook wel om straks de biologische beperkingen in meer of mindere mate op te heffen, maar is de mens gelukkiger dan 100, 500, 1000 jaar geleden? Ik waag dat te betwijfelen.
Het leven werd al bepaald door allerlei angsten en heeft door de eeuwen heen alleen meer gewicht op de schouders gelegd gekregen. De tegenwoordige mens moet in alle denkbare opzichten haast perfect zijn om gewaardeerd te worden of zonder psychologische ondersteuning vrede te hebben met zichzelf. Het vrouwbeeld, dat door de media naar voren wordt geschoven, is maar het topje van de welbekende ijsberg. In feite wordt voor iedereen van baby tot 100+, van psychoot tot hoogleraar en van stotteraar tot 100% dwarsgelaesiede verondersteld, dat je maar met één ding bezig bent: jezelf overtreffen en als het ff kan de beste zijn. Waanzin, ronduit waanzin!!
Heerlijk is dat voor die ene die op die bovenste tree van het ereschavot weet te komen, maar de resterende miljarden (- 1) zullen moeten leren om met minder tevreden te zijn. Waar leidt een maatschappij naar toe, die alleen die ene plek op die bovenste trede weet te waarderen?? Mij verbaast het niks dat hele volksstammen in depressiviteit ten ondergaan, nog afgezien van het stimulerende effect wat de pharmaca daarin aan de dag leggen om het de belegger, het zoveelste beestje dat meer en meest wil, naar zijn/(en slechts zelden)haar zin te maken.
Nu heeft de mens al vaker vanzelfsprekende valkuilen omzeilt, maar naar mijn idee worden de kuilen allengs groter dan de paden om deze gaten te omzeilen. De lat ligt in bijna alle gevallen zo hoog, dat de mens, al had ie een staart gehad, de zin in het kwispelen allang vergaan is. Zonde van die ongekend krachtige energie.
Is het een gebrek aan kritisch vermogen of een ongekende relativerende kracht? Waar heeft de mens dit spoor verlaten en -belangrijker- waarom? Waar en met welke rede is een weg ingeslagen, die wegvoerde van de basale levensvreugden? Evolutie? Als dat zo is, dan moet de evolutie misschien ook een vernietigende kracht toegedicht worden ipv van enkel vooruitstuwend.
De mens kan in steeds grotere aantallen op een kleiner kluit leven, dat klopt. Het lukt de mens ook om zijn bestaansvoorwaarden steeds verder naar de uiterste grenzen te drukken. Misschien lukt het de mens ook wel om straks de biologische beperkingen in meer of mindere mate op te heffen, maar is de mens gelukkiger dan 100, 500, 1000 jaar geleden? Ik waag dat te betwijfelen.
Het leven werd al bepaald door allerlei angsten en heeft door de eeuwen heen alleen meer gewicht op de schouders gelegd gekregen. De tegenwoordige mens moet in alle denkbare opzichten haast perfect zijn om gewaardeerd te worden of zonder psychologische ondersteuning vrede te hebben met zichzelf. Het vrouwbeeld, dat door de media naar voren wordt geschoven, is maar het topje van de welbekende ijsberg. In feite wordt voor iedereen van baby tot 100+, van psychoot tot hoogleraar en van stotteraar tot 100% dwarsgelaesiede verondersteld, dat je maar met één ding bezig bent: jezelf overtreffen en als het ff kan de beste zijn. Waanzin, ronduit waanzin!!
Heerlijk is dat voor die ene die op die bovenste tree van het ereschavot weet te komen, maar de resterende miljarden (- 1) zullen moeten leren om met minder tevreden te zijn. Waar leidt een maatschappij naar toe, die alleen die ene plek op die bovenste trede weet te waarderen?? Mij verbaast het niks dat hele volksstammen in depressiviteit ten ondergaan, nog afgezien van het stimulerende effect wat de pharmaca daarin aan de dag leggen om het de belegger, het zoveelste beestje dat meer en meest wil, naar zijn/(en slechts zelden)haar zin te maken.
Nu heeft de mens al vaker vanzelfsprekende valkuilen omzeilt, maar naar mijn idee worden de kuilen allengs groter dan de paden om deze gaten te omzeilen. De lat ligt in bijna alle gevallen zo hoog, dat de mens, al had ie een staart gehad, de zin in het kwispelen allang vergaan is. Zonde van die ongekend krachtige energie.
zondag 16 oktober 2011
Juli 2001
(08-07-2001) Nog slechts 14 dagen verwijderd van het begin van het topgedeelte van het hoogseizoen, heeft het weer besloten om een pas op de plaats te maken. Sinds afgelopen woensdag regent het meer dan ons lief is. Om ons heen neemt het af en toe de vorm aan van een verschrikkelijk noodweer, terwijl het hier simpelweg erg stevig plenst. Hebben we het mooie deel van deze zomer alweer gehad? We mogen hopen van niet! We hadden eindelijk het gras een beetje onder controle en zouden ons tegen andere klussen aan kunnen bemoeien, maar nu heeft het gras weer een groei-injectie regenwater gehad en begint het hele maai-circus weer van voor af aan.
Dat laatste is natuurlijk zwaar overdreven, want het gras groeit geen meter in twee dagen. En dat was de lengte van het gras dat we de afgelopen weken op de minder vlakke delen hebben staan maaien. De vlakke delen rondom het huis zijn goed onder controle en hetzelfde geldt voor de grote delen tussen het grote huis en de huisjes. Met de resterende vlakke en steilere delen, maar vooral de randen zijn we nog niet, waar we zouden willen zijn. Maar er zijn hele grote stukken reeds gemaaid, die afgelopen jaar geen mes gezien hebben. Kortom: het gaat best goed met het kort houden van het gras.
Na een heerlijke nacht is het weer trouwens sterk verbeterd. Het is fris geweest vannacht. De ramen beslagen en het gras zeiknat. Het is een uur of acht en de zon begint goudgeel achter de bomen op te rijzen. De katten en katjes hebben hun ontbijt gehad en liggen links en rechts te slapen. De hondjes hebben ook gegeten en reeds hun eerste sanitaire ronde achter de rug. Aan slapen denken ze duidelijk nog niet. Ze willen naar buiten, beweging aan de wandel, etc. Wij zouden natuurlijk graag uren en uren met ze willen wandelen (?!), maar dat is helaas niet zo goed voor die jonge dieren, dus we houden ons in.
Na dagen binnen bezig zijn, heeft het er alle schijn van dat we weer naar buiten kunnen vandaag. Verder hebben we op het ogenblik geen gasten in huis en bovendien was het gisteren geen kookavond, dus een schoon aanrecht en de ruimte om in alle rust achter de PC wakker te worden. Komen we eindelijk toe aan het vertellen, wat we allemaal hebben meegemaakt de afgelopen maanden.
Dat de tijd vliegt, wisten we al, maar dat je in die tijd ook nog eens zo godsgruwelijk veel kunt doen en meemaken waren we toch wat verleerd in Utrecht. Ons leven kent hier een grote afwisseling, die bijna dagelijks maar in elk geval wekelijks nog voor verrassingen zorgt. Niet altijd even leuk als weer eens wat kapot gaat, maar meestal wel. Bijvoorbeeld in de vorm van kleine ontdekkingsreizen in de omringende planten- en dierenwereld of die plotse vrije middag, waarop we liggend in het gras de blauwe lucht bestuderen of de avonden met nieuwe en vaak weer erg leuke gasten aan tafel.
Dat laatste is natuurlijk zwaar overdreven, want het gras groeit geen meter in twee dagen. En dat was de lengte van het gras dat we de afgelopen weken op de minder vlakke delen hebben staan maaien. De vlakke delen rondom het huis zijn goed onder controle en hetzelfde geldt voor de grote delen tussen het grote huis en de huisjes. Met de resterende vlakke en steilere delen, maar vooral de randen zijn we nog niet, waar we zouden willen zijn. Maar er zijn hele grote stukken reeds gemaaid, die afgelopen jaar geen mes gezien hebben. Kortom: het gaat best goed met het kort houden van het gras.
Na een heerlijke nacht is het weer trouwens sterk verbeterd. Het is fris geweest vannacht. De ramen beslagen en het gras zeiknat. Het is een uur of acht en de zon begint goudgeel achter de bomen op te rijzen. De katten en katjes hebben hun ontbijt gehad en liggen links en rechts te slapen. De hondjes hebben ook gegeten en reeds hun eerste sanitaire ronde achter de rug. Aan slapen denken ze duidelijk nog niet. Ze willen naar buiten, beweging aan de wandel, etc. Wij zouden natuurlijk graag uren en uren met ze willen wandelen (?!), maar dat is helaas niet zo goed voor die jonge dieren, dus we houden ons in.
Na dagen binnen bezig zijn, heeft het er alle schijn van dat we weer naar buiten kunnen vandaag. Verder hebben we op het ogenblik geen gasten in huis en bovendien was het gisteren geen kookavond, dus een schoon aanrecht en de ruimte om in alle rust achter de PC wakker te worden. Komen we eindelijk toe aan het vertellen, wat we allemaal hebben meegemaakt de afgelopen maanden.
Dat de tijd vliegt, wisten we al, maar dat je in die tijd ook nog eens zo godsgruwelijk veel kunt doen en meemaken waren we toch wat verleerd in Utrecht. Ons leven kent hier een grote afwisseling, die bijna dagelijks maar in elk geval wekelijks nog voor verrassingen zorgt. Niet altijd even leuk als weer eens wat kapot gaat, maar meestal wel. Bijvoorbeeld in de vorm van kleine ontdekkingsreizen in de omringende planten- en dierenwereld of die plotse vrije middag, waarop we liggend in het gras de blauwe lucht bestuderen of de avonden met nieuwe en vaak weer erg leuke gasten aan tafel.
zaterdag 15 oktober 2011
Voorbereiding
(24/08/2008) In alle rust mijn dag poetsend doorgebracht en eind van de middag ook nog even naar het dorpsfeest van Le Chalard geweest. Dat laatste stelt werkelijk helemaal niks meer voor. Heb er vooral mijn gezicht laten zien (alleen de ouwe boer volledig genegeerd), wat aan het buffet geleund gestaan, een paar biertjes gedronken en weer naar huis gegaan en het schoonmaken verder afgemaakt. Moet me zo nog douchen, want ik heb ook mijn kamer gedaan en het bed verschoond. Morgenmiddag, voor ik mijn moeder ophaal, hier beneden nog wat poetsen en dan ben ik er wel.
Klaar met het sanitair had ik het wel even gehad, katten naar buiten gejaagd, een lekker muziekje opgezet en in de stoel plaats genomen. Een uurtje ontspannen en tegen de slaap aan gehangen.
Klaar met het sanitair had ik het wel even gehad, katten naar buiten gejaagd, een lekker muziekje opgezet en in de stoel plaats genomen. Een uurtje ontspannen en tegen de slaap aan gehangen.
vrijdag 14 oktober 2011
Trieste zon
Na meerdere dagen nog lekker buiten de werkelijkheid nagenoten te hebben, is ergens in de tweede helft van de nacht de realiteit mijn bestaan binnengedrongen door onooglijke kleine scheuren en barstjes in de herinneringen aan Parijs. Het is een taaie jager, die werkelijkheid, uitgerust met een engelengeduld en al kan het soms een heel leven duren, ze krijgt je altijd wel te pakken. Wat dat betreft was ik deze keer een makkie. Een paar dagen met mijn hoofd in de wolken is niet eens voldoende voor een dwaalspoor. Het is, zoals ik ooit ergens las: "Als je de kop in het zand steekt, blijft alleen de kont over om tegen te trappen..."
Zo zit ik nu op mijn denkbeeldige blaren en zou het niet anders gewild hebben. Mag daarbij in het geheel niet klagen. Al is het met een triest randje maar de zon schijnt nog steeds, de temperatuur is aangenaam en mijn motor verre van vastgelopen. Het is goed te merken, dat je de smaak niet verloren bent, het verlangen naar meer zich nog in je roert en het duo verbazing & verwondering je nog net zo makkelijk om hun vinger weet te winden als in goeie oude tijden.
Vandaag verder met de dingen van alledag, routineus maar niet ongeïnteresseerd. Noten naar buiten leggen om te drogen, administratie ordenen (er verschijnen alweer stukjes tafel tussen de bergen rekeningen en andere onzin), koken maar dan voor de lol van het doen en niet enkel om mijn maag te vullen en opruimen niet om iets weg te werken, maar om de zinloos in beslag genomen ruimte vrij te maken.
Zo zit ik nu op mijn denkbeeldige blaren en zou het niet anders gewild hebben. Mag daarbij in het geheel niet klagen. Al is het met een triest randje maar de zon schijnt nog steeds, de temperatuur is aangenaam en mijn motor verre van vastgelopen. Het is goed te merken, dat je de smaak niet verloren bent, het verlangen naar meer zich nog in je roert en het duo verbazing & verwondering je nog net zo makkelijk om hun vinger weet te winden als in goeie oude tijden.
Vandaag verder met de dingen van alledag, routineus maar niet ongeïnteresseerd. Noten naar buiten leggen om te drogen, administratie ordenen (er verschijnen alweer stukjes tafel tussen de bergen rekeningen en andere onzin), koken maar dan voor de lol van het doen en niet enkel om mijn maag te vullen en opruimen niet om iets weg te werken, maar om de zinloos in beslag genomen ruimte vrij te maken.
donderdag 13 oktober 2011
Hulp
(22/08/2008) Iets overwinnen in mezelf is een vanzelfsprekendheid, niks bijzonders en geen prestatie of Fun. “Ik” moet luisteren naar mij. Punt uit! Net als ik iets niet doorzie, ongeacht wat het is, als dom ervaar ipv een kick als het wel lukt, omdat “lukken” vanzelfsprekend is gezien mijn IQ, aanleg en overopleiding!! Wat is dit? Hulp bij inzichtverwerving of debielisering??
woensdag 12 oktober 2011
Amor
Hoe gaat dat tegenwoordig? Nog steeds ouderwets met pijl en boog? Of is ook hier het digitale tijdperk doorgedrongen? Mag hopen van niet. Romantiek heeft niks futuristisch. Romantiek maakt licht en luchtig maar is vooral toch heerlijk ouderwets en degelijk. Het kan natuurlijk geen kwaad, dat de postduiven niet meer worden uitgebuit. En hoewel het ontvangen van een telegram wel iets heeft, is smsn oneindig veel leuker. Ook het handschrift zorgt niet meer voor verwarring sinds de e-mails de brieven hebben verdrongen, maar bij kaartjes en bloemen lijkt me dit toch allemaal iets anders uit te pakken. Een reukloos elektronisch boeketje is net zo helemaal mis als digitaal een kaarsje branden ter nagedachtenis aan iemand. Afgelopen weekend nog gezien dat mensen dat massaal liever in het echt doen. Al die brandende kaarsen en waxinelichtjes, zelfs op plekken, waar je gezien de aantallen bezoekers die er doorheen geloodst worden, misschien wel kunt praten van een gedragen maar toch zeker niet van een intieme sfeer.
Verliefd in Parijs, trouwen in Venetië, wonen in Rome en op vakantie maakt niet uit waar. Hoe was het ook weer? Zolang je droomt, leef je? Of droom je zolang je leeft? Ik hou het op het eerste. Nou, kom maar op.
Doe mij zo'n lekker mollige engeltje met een wat knullige handgemaakte boog, maar wel graag raak schieten. Niet dat halve werk. Bijna raak is tenslotte gewoon mis.
Verliefd in Parijs, trouwen in Venetië, wonen in Rome en op vakantie maakt niet uit waar. Hoe was het ook weer? Zolang je droomt, leef je? Of droom je zolang je leeft? Ik hou het op het eerste. Nou, kom maar op.
Doe mij zo'n lekker mollige engeltje met een wat knullige handgemaakte boog, maar wel graag raak schieten. Niet dat halve werk. Bijna raak is tenslotte gewoon mis.
dinsdag 11 oktober 2011
Genoten
Dat stempel kan met koeienletters over de dagen van donderdag t/m maandag heen. Nog niet zolang geleden door de straten en vooral straatjes van Toulouse gedwaald en allengs die stad een beetje in mijn hart gesloten, maar gut wat is het een dorp, als je het met Parijs vergelijkt.
Bij mijn bezoek aan Toulouse reed ik zonder één enkele aarzeling linea recta naar het centrum en kwam probleemloos onder het Capitool terecht. Nu ken ik Parijs met de auto ook iets verder dan de Periferique, maar dat mag nauwelijks naam hebben. Het lijkt me nog steeds leuk om Parijs eens zelf chaufferend te doorkruisen, maar vraag me af of ik dat mijn voituurke mag aandoen. Een auto zonder krassen of deuken is in Parijs toch eerder uitzondering dan regel.
Dus ook deze keer weer met de trein en dan overvalt je de dynamiek van die stad bij de eerste stap vanuit de trein naar het perron. De galmende geluiden van de omroepster verweven met het motorgeronk van de locomotieven, het krijsen van remmende treinen en het fluitje van de o-zo belangrijke conducteur... alles gaat op in een uitnodigend geroezemoes, dat je naar de uitgang begeleidt, waar je, hoezeer je het ook verwacht, ongekend maar aangenaam luidruchtig, druk en enthousiast meegenomen wordt in de pulserende beweging van dit Franse hart.
Trein uit, metro in. Meer is niet nodig, de omslag is gemaakt. Het eerste terras, het eerste nurkse "Bonjour" van een kelner, de eerste koffie, ongeacht het tijdstip met iets sterks en aan mij heb je geen kind meer.
Ja, genoten. En wat is daar de overtreffende trap van? Precies: Parijs!
Bij mijn bezoek aan Toulouse reed ik zonder één enkele aarzeling linea recta naar het centrum en kwam probleemloos onder het Capitool terecht. Nu ken ik Parijs met de auto ook iets verder dan de Periferique, maar dat mag nauwelijks naam hebben. Het lijkt me nog steeds leuk om Parijs eens zelf chaufferend te doorkruisen, maar vraag me af of ik dat mijn voituurke mag aandoen. Een auto zonder krassen of deuken is in Parijs toch eerder uitzondering dan regel.
Dus ook deze keer weer met de trein en dan overvalt je de dynamiek van die stad bij de eerste stap vanuit de trein naar het perron. De galmende geluiden van de omroepster verweven met het motorgeronk van de locomotieven, het krijsen van remmende treinen en het fluitje van de o-zo belangrijke conducteur... alles gaat op in een uitnodigend geroezemoes, dat je naar de uitgang begeleidt, waar je, hoezeer je het ook verwacht, ongekend maar aangenaam luidruchtig, druk en enthousiast meegenomen wordt in de pulserende beweging van dit Franse hart.
Trein uit, metro in. Meer is niet nodig, de omslag is gemaakt. Het eerste terras, het eerste nurkse "Bonjour" van een kelner, de eerste koffie, ongeacht het tijdstip met iets sterks en aan mij heb je geen kind meer.
Ja, genoten. En wat is daar de overtreffende trap van? Precies: Parijs!
maandag 10 oktober 2011
Retour
Aan de koffie op Gare d'Austerlitz in afwachting van de trein terug. Donderdag lijkt eeuwen geleden en toch is de tijd gevlogen. Rondgestruind over prettig plat getreden paden en neergestreken op terrassen alsof je aanschoof bij oude bekenden. Een serieuze slijtageslag voor mijn zolen. Aardig wat (christelijke) cultuur opgezogen, maar niet of nauwelijks toegekomen aan culinaire uitspattingen. En toch leek dit voor de zoveelste keer eerder op een begin dan op herkenning. Een mens zou moeten zijn als een stad, hetzelfde en toch steeds weer anders, uitnodigend om verder te gaan bij iedere bocht die je maakt. Hier zal ik nooit genoeg van krijgen en dan heb ik het nog niet gehad over de nieuwe impulsen ...
zondag 9 oktober 2011
Moedertje Bijou
(02-07-2001) De drukte op het beestenfront begint kalmere vormen aan te nemen. De honden vertonen af en toe de neiging om te luisteren en de katjes beginnen iets verder te kijken dan de directe omgeving van het huis. Vagelijk zijn dezelfde patronen herkenbaar, die we ook bij het opgroeien van Bijou en Caillou hebben gezien. De huidige jonkies zijn echter vooral vele malen onzelfstandiger dan onze eerste katjes.
Bijou en Caillou kwamen met acht weken bij ons en waren vanaf dat moment direct moederloos en geheel op zichzelf aangewezen. En dat vonden ze eigenlijk wel prima, wat al gauw bleek toen ze weigerden om ‘s nachts in een hok te zitten. Dus vanaf acht weken en een paar dagen waren die twee 24-uur per dag buiten en moesten we maar hopen dat alles goed zou gaan.
Het huidige triootje heeft moeders nog steeds onder handbereik en laat zich uitgebreid verzorgen. Inmiddels zijn ze de twaalf weken gepasseerd en nog steeds weinig of geen zelfstandige neigingen. We zien ze geen muizen vangen maar in plaats daarvan nog steeds aan moeders tepels hangen. En hoewel Bijou de kleintjes niet meer opzoekt om te voeden, laat ze de kleintjes zonder problemen drinken, als ze naar haar toe komen.
De eerste nachten buiten -een paar weken geleden- waren even spannend en (natuurlijk) waren een of meerdere kleintjes ‘s ochtends (even) zoek, maar deels dankzij ons gezoek maar vooral toch vanwege Bijou's klagelijk gemiauw en vaak gerichte ophaalacties waren de kleintjes vrij snel weer present. Zo wit als ze zijn, zie je ze gelukkig erg gemakkelijk. Na het ochtendmaal blijven Beertje, Juultje en Droppie trouw in de buurt van het huis hangen. Niet omdat wij zo leuk zijn of omdat ze bang zijn. Nee, simpelweg omdat moeder's continu muizen aansleept en de kleintjes misschien nog geen muizen vangen maar de culinaire kwaliteiten ervan wel weten te waarderen.
De grootste buik die gevuld moet worden is van Beertje, waarna Juultje haar deel opeist gevolgd door Droppie, die het spelen met een muis, zelfs als ie dood is, leuker vindt dan ‘m op te eten. Nauwelijks een muis afgeleverd, of Bijou trekt er weer op uit. Ze neemt zelfs nauwelijks de tijd om zich schoon te maken. Hoe zou dat met zes jonkies uitpakken??
Gelukkig maakt ze zelf nog steeds een goed gezonde indruk. De hele zoogperiode heeft ze geen moment mager en ongezond uitgezien. Reden genoeg om haar ‘doormoederen' maar gewoon voor lief te nemen ook al hebben alle drie de jonkies bijna het formaat van moeders.
Bijou en Caillou kwamen met acht weken bij ons en waren vanaf dat moment direct moederloos en geheel op zichzelf aangewezen. En dat vonden ze eigenlijk wel prima, wat al gauw bleek toen ze weigerden om ‘s nachts in een hok te zitten. Dus vanaf acht weken en een paar dagen waren die twee 24-uur per dag buiten en moesten we maar hopen dat alles goed zou gaan.
Het huidige triootje heeft moeders nog steeds onder handbereik en laat zich uitgebreid verzorgen. Inmiddels zijn ze de twaalf weken gepasseerd en nog steeds weinig of geen zelfstandige neigingen. We zien ze geen muizen vangen maar in plaats daarvan nog steeds aan moeders tepels hangen. En hoewel Bijou de kleintjes niet meer opzoekt om te voeden, laat ze de kleintjes zonder problemen drinken, als ze naar haar toe komen.
De eerste nachten buiten -een paar weken geleden- waren even spannend en (natuurlijk) waren een of meerdere kleintjes ‘s ochtends (even) zoek, maar deels dankzij ons gezoek maar vooral toch vanwege Bijou's klagelijk gemiauw en vaak gerichte ophaalacties waren de kleintjes vrij snel weer present. Zo wit als ze zijn, zie je ze gelukkig erg gemakkelijk. Na het ochtendmaal blijven Beertje, Juultje en Droppie trouw in de buurt van het huis hangen. Niet omdat wij zo leuk zijn of omdat ze bang zijn. Nee, simpelweg omdat moeder's continu muizen aansleept en de kleintjes misschien nog geen muizen vangen maar de culinaire kwaliteiten ervan wel weten te waarderen.
De grootste buik die gevuld moet worden is van Beertje, waarna Juultje haar deel opeist gevolgd door Droppie, die het spelen met een muis, zelfs als ie dood is, leuker vindt dan ‘m op te eten. Nauwelijks een muis afgeleverd, of Bijou trekt er weer op uit. Ze neemt zelfs nauwelijks de tijd om zich schoon te maken. Hoe zou dat met zes jonkies uitpakken??
Gelukkig maakt ze zelf nog steeds een goed gezonde indruk. De hele zoogperiode heeft ze geen moment mager en ongezond uitgezien. Reden genoeg om haar ‘doormoederen' maar gewoon voor lief te nemen ook al hebben alle drie de jonkies bijna het formaat van moeders.
donderdag 6 oktober 2011
Parijs
De stad waar ik sinds mijn 18e alles wat me is overkomen, heb bedronken of verdronken. De stad waar ik op een stuk karton heb geslapen en op zijden lakens heb gelegen. De stad waar ik gerend heb voor een warme douche, maar ook lui in bad mijn schouders heb laten masseren, terwijl de rest van mijn lijf in de bubbels hing. De stad waar ik begrepen heb wat leven is en dat je een gelegenheid maar één keer krijgt geboden. Het is de enige plek in mijn leven, die ik nog nooit vervloekt heb, ook niet die keer, dat ik de achterlichten van de bus zag verdwijnen, waar ik eigenlijk in had moeten zitten, terug op weg naar Utrecht.
Het is een stad, die je nooit bij kunt houden, maar die jou nooit voorbij zal streven. Je treft honderden terrassen en duizenden gelegenheden aan en er is er op elk uur van de dag wel een te vinden, die je graag ontvangt. Je kunt je onderdompelen in anonieme massa's of intieme momenten beleven struinend langs kanalen, zwervend over een van de vele kerkhoven of liggend in dat ene verloren park tussen de zoveelste verzameling statige panden.
Ik zou willen kunnen zeggen, dat ik behalve met mijn moeder met iedere vrouw, die in mijn leven van belang is geweest in Parijs ben geweest, maar dat is niet zo. Ik denk wel, dat ik naar aanleiding van iedere vrouw, die in mijn leven van belang is geweest -en dan kan mijn moeder erbij op de hoop- in Parijs ben geweest. En dan ben ik minder vaak in Parijs geweest dan me lief was ... Gaat daar maar eens aan staan!
Het is een stad, die je nooit bij kunt houden, maar die jou nooit voorbij zal streven. Je treft honderden terrassen en duizenden gelegenheden aan en er is er op elk uur van de dag wel een te vinden, die je graag ontvangt. Je kunt je onderdompelen in anonieme massa's of intieme momenten beleven struinend langs kanalen, zwervend over een van de vele kerkhoven of liggend in dat ene verloren park tussen de zoveelste verzameling statige panden.
Ik zou willen kunnen zeggen, dat ik behalve met mijn moeder met iedere vrouw, die in mijn leven van belang is geweest in Parijs ben geweest, maar dat is niet zo. Ik denk wel, dat ik naar aanleiding van iedere vrouw, die in mijn leven van belang is geweest -en dan kan mijn moeder erbij op de hoop- in Parijs ben geweest. En dan ben ik minder vaak in Parijs geweest dan me lief was ... Gaat daar maar eens aan staan!
woensdag 5 oktober 2011
Jonge honden
(30-06-2001) Onze hondjes worden beetje voor beetje steeds meer hond. Het formaat van Caillou -onze kater- waren ze al binnen een week gepasseerd en nu, na goed zes weken zitten ze op 10 en 12 kilo schoon aan de haak. Over hun eetlust mogen we niet klagen. De momenten waarop ze hun voerbak voor geschoteld krijgen kennen ze al precies. En hoewel hun buikjes de hoeveelheden nu makkelijk aan kunnen, is het tempo, waarin ze de brokken verslinden, gigantisch. Nog steeds hebben ze iets van ‘Snel, snel want anders slaat de ander z'n slag'.
Hun energie is een lust voor het oog, waarbij Pelle het drukke baasje is gebleven, wat hij bij de eerste kennismaking al was. Energiek als hij is, vertoont hij ook meer ‘bazig' gedrag dan onze Wittewâo. De laatste rent heerlijk mee, dolt en knokt, maar zelden als eerste. Het is heerlijk om ze achter hun eigen schaduw aan te zien rennen of boos blaffend tegen een boomstronk te keer horen gaan.
Uiterlijk -nog steeds- nauwelijks uit elkaar te houden, zie je toch duidelijk twee verschillende beesten ontstaan. Pelle loopt voorop, Pelle zwemt, Pelle daagt uit tot spelen, Pelle is jaloers en Wittewâo.... Ach, die sjokt achter Pelle aan, die baadt pootje, laat zich soms tot spelen verleiden en is tevreden met plaats twee. Hun enige fysiek herkenbare verschil is de snuit. Bij Pelle is die meer roodbruin dan bij Wittewâo, maar zo van achteren bijvoorbeeld, weet je nauwelijks met wie van de twee je te maken hebt. Lullig bij het corrigeren, maar niet echt hinderlijk. Als het zo blijft -en waarom zou het nog veranderen??-, krijgen ze als ze uitgegroeid zijn toch mooi allebei een duidelijk verschillende riem om hun nek. Maakt ons leven een stuk eenvoudiger.
Het eerste rondje om het meer hebben ze inmiddels gehad. Je moet naar het schijnt voorzichtig zijn met dergelijk grote beesten, maar ze barsten zo van de energie, dat een toertje over een van de grote grasvelden toch echt niet meer genoeg is. Prachtig is het dan om te zien hoe dicht ze bij je blijven en toch stik nieuwsgierig zijn. Ze snuffelen zich ongans, maar durven nauwelijks twee passen bij ons vandaan. Tenminste op de eerste paar keren, dat we met ze rond het meer zijn gelopen. Nu gaat dat al een stuk losser met alle gevolgen van dien voor het onder appèl houden van beide wildebrassen.
Hun energie is een lust voor het oog, waarbij Pelle het drukke baasje is gebleven, wat hij bij de eerste kennismaking al was. Energiek als hij is, vertoont hij ook meer ‘bazig' gedrag dan onze Wittewâo. De laatste rent heerlijk mee, dolt en knokt, maar zelden als eerste. Het is heerlijk om ze achter hun eigen schaduw aan te zien rennen of boos blaffend tegen een boomstronk te keer horen gaan.
Uiterlijk -nog steeds- nauwelijks uit elkaar te houden, zie je toch duidelijk twee verschillende beesten ontstaan. Pelle loopt voorop, Pelle zwemt, Pelle daagt uit tot spelen, Pelle is jaloers en Wittewâo.... Ach, die sjokt achter Pelle aan, die baadt pootje, laat zich soms tot spelen verleiden en is tevreden met plaats twee. Hun enige fysiek herkenbare verschil is de snuit. Bij Pelle is die meer roodbruin dan bij Wittewâo, maar zo van achteren bijvoorbeeld, weet je nauwelijks met wie van de twee je te maken hebt. Lullig bij het corrigeren, maar niet echt hinderlijk. Als het zo blijft -en waarom zou het nog veranderen??-, krijgen ze als ze uitgegroeid zijn toch mooi allebei een duidelijk verschillende riem om hun nek. Maakt ons leven een stuk eenvoudiger.
Het eerste rondje om het meer hebben ze inmiddels gehad. Je moet naar het schijnt voorzichtig zijn met dergelijk grote beesten, maar ze barsten zo van de energie, dat een toertje over een van de grote grasvelden toch echt niet meer genoeg is. Prachtig is het dan om te zien hoe dicht ze bij je blijven en toch stik nieuwsgierig zijn. Ze snuffelen zich ongans, maar durven nauwelijks twee passen bij ons vandaan. Tenminste op de eerste paar keren, dat we met ze rond het meer zijn gelopen. Nu gaat dat al een stuk losser met alle gevolgen van dien voor het onder appèl houden van beide wildebrassen.
dinsdag 4 oktober 2011
maandag 3 oktober 2011
Licence IV (2)
(28-06-2001) Zoals met meerdere zaken zijn we inmiddels bijna een jaar bezig met het verkrijgen van onze drankvergunning. Sterker nog we waren het bijna vergeten. Onlangs kregen we een telefoontje van de verkopende partij met de vraag hoe de zaken ervoor stonden. Wij natuurlijk met de mond vol tanden, want meer dan dat er waarschijnlijk geen schot in zat, wisten we ook niet. Als Française in hart en nieren had deze madame meer ervaring met de manier, waarop de zaken hier (niet) worden geregeld en ze gaf ons het advies nog maar eens achter de hele toestand aan te bellen. Dus weer contact gezocht met de Douane en aansluitend met de partijen, die tot op heden niet toe waren gekomen aan het verstrekken van een advies. Enkel de Kamer van Koophandel had zijn zaakjes correct afgehandeld.
We misten nog het advies/de goedkeuring van het hotelwezen en van de Conseil General. Beide procedures maar weer aan gezwengeld via de desbetreffende contactpersonen. Bij de Conseil General leek het te hangen op het vergaderschema van de club, die het uiteindelijke akkoord moest geven en bij de hotelclub was het dossier gewoon onder op de stapel terecht gekomen. De dame, die Yoland daar te woord stond, zei zonder enige gêne, dat ze er na het vorige telefoontje iets mee had willen doen, maar het daarna vergeten was.....
Zo met de zomervakantie voor de boeg heeft het er alle schijn van dat we het jaar gaan halen. De Duitsers hebben hier een spreekwoord voor: ‘Wat lang gist wordt uiteindelijk goed!' Ik hoop dat ze gelijk hebben.
We misten nog het advies/de goedkeuring van het hotelwezen en van de Conseil General. Beide procedures maar weer aan gezwengeld via de desbetreffende contactpersonen. Bij de Conseil General leek het te hangen op het vergaderschema van de club, die het uiteindelijke akkoord moest geven en bij de hotelclub was het dossier gewoon onder op de stapel terecht gekomen. De dame, die Yoland daar te woord stond, zei zonder enige gêne, dat ze er na het vorige telefoontje iets mee had willen doen, maar het daarna vergeten was.....
Zo met de zomervakantie voor de boeg heeft het er alle schijn van dat we het jaar gaan halen. De Duitsers hebben hier een spreekwoord voor: ‘Wat lang gist wordt uiteindelijk goed!' Ik hoop dat ze gelijk hebben.
zondag 2 oktober 2011
Maximalisatie
We mopperen wat af op de bankiers en consorten, maar wat doen we zelf? Waar is de tijd gebleven, dat je er het beste van maakte en tevreden was met.een onsje minder?
Hoe vaak worden schrale tuintjes verlaten, terwijl met een beetje extra zorg prachtige bloemenzeeën zouden kunnen bloeien?
Wie neemt nog de tijd om iets te verstellen en weet dat met liefde te doen??
Als je ergens moeite voor moet doen, doe je het niet goed. Bewaren en in stand houden heeft de geur van gierigheid gekregen. En tevreden zijn met minder komt je bijna te staan op een gedwongen opname.
Het gemak waarmee huisdier, verouderde badkamer, de mode van de vorige winter of de laatste partnerversie bij het grofvuil wordt gezet, zou al die mensen, die hun mond vol hebben over zorg voor het milieu, de toekomst van deze aardkloot en het welzijn van komende generaties, eens aan het denken moeten zetten. Laten ze beginnen met schoffelen in hun eigen achtertuintje.
En nee, natuurlijk is dit geen pleidooi om je leven door een huisdier te laten terroriseren, je na veertig jaar nog steeds te behelpen met een zinken teil op vrijdagavond of ongelukkig weg te kwijnen naast een ander. Maar dat neemt niet weg, dat met een beetje moeite en creativiteit heel wat meer continuïteit mogelijk is zonder afdanken, domweg vernieuwen of in de steek laten.
Het economische principe van "Binnen de kortst mogelijke tijd tegen de minst mogelijke moeite het maximaal haalbare scoren" is niet voorbehouden aan de grote graaiers op deze wereld noch is het blijven steken bij de rente, die we graag zouden willen vangen op onze spaarrekening. Het is via (kies maar) snelkookpan/vaatwasser/magnetron, rekenmachine/laptop/smartphone en ons vierwielig troeteldier of het vliegen voor een kwartje doorgedrongen tot in het merg van ons hedendaagse bestaan.
Hoe vaak worden schrale tuintjes verlaten, terwijl met een beetje extra zorg prachtige bloemenzeeën zouden kunnen bloeien?
Wie neemt nog de tijd om iets te verstellen en weet dat met liefde te doen??
Als je ergens moeite voor moet doen, doe je het niet goed. Bewaren en in stand houden heeft de geur van gierigheid gekregen. En tevreden zijn met minder komt je bijna te staan op een gedwongen opname.
Het gemak waarmee huisdier, verouderde badkamer, de mode van de vorige winter of de laatste partnerversie bij het grofvuil wordt gezet, zou al die mensen, die hun mond vol hebben over zorg voor het milieu, de toekomst van deze aardkloot en het welzijn van komende generaties, eens aan het denken moeten zetten. Laten ze beginnen met schoffelen in hun eigen achtertuintje.
En nee, natuurlijk is dit geen pleidooi om je leven door een huisdier te laten terroriseren, je na veertig jaar nog steeds te behelpen met een zinken teil op vrijdagavond of ongelukkig weg te kwijnen naast een ander. Maar dat neemt niet weg, dat met een beetje moeite en creativiteit heel wat meer continuïteit mogelijk is zonder afdanken, domweg vernieuwen of in de steek laten.
Het economische principe van "Binnen de kortst mogelijke tijd tegen de minst mogelijke moeite het maximaal haalbare scoren" is niet voorbehouden aan de grote graaiers op deze wereld noch is het blijven steken bij de rente, die we graag zouden willen vangen op onze spaarrekening. Het is via (kies maar) snelkookpan/vaatwasser/magnetron, rekenmachine/laptop/smartphone en ons vierwielig troeteldier of het vliegen voor een kwartje doorgedrongen tot in het merg van ons hedendaagse bestaan.
zaterdag 1 oktober 2011
Gezond
'Niet aanstellen, doorgaan!' 'Hup schouders d'r onder en niet zeuren' ... Motto's waarmee ik de eerste 50 jaar van mijn leven kan samenvatten. Eerst opgelegd door mijn ouders en daarna eenvoudigweg overgenomen. Het werkte, dus waarom niet. Nergens lang bij stil blijven staan, doen wat gedaan moet worden en verder. Maar als er iets veranderd is in de laatste jaren, dan is het wel dit soort motto's. Gelukkig was er ook: “Opkomen voor dat wat je toekomt, je grenzen trekken en het ervan nemen als er tijd en geld voor is." Het wordt tijd voor het verschuiven van de accenten.
Niet dat het adagio nu 'aanstellen' of 'zeuren' moet worden, integendeel, maar het stug door blijven gaan, is duidelijk aan herziening toe, heeft voor mij wel z'n beste tijd gehad. Het is in meerdere opzichten tijd voor reflextie, ook daardoor past deze plek niet meer in mijn leven. Het is tijd voor koffie en mezelf.
Een dikke punt achter alles wat niet begint met de 'W' van wensen & willen. Weg met dat eindeloze gemarchandeer of iets wel of niet kan, of je dat wat je doet (of net laat) kunt maken tov wie of wat. Niet dat ik dat zo met overgave heb gedaan, maar alle kleine beetjes zijn teveel. Opruimen die zelfopgelegde sociaal-verantwoorde maatschappelijke schijnheiligheid. Alles enkel en alleen om in stand te houden wat niet deugd. Stront is gezond! En laat de boel daar lekker in wegzakken!
Niet dat het adagio nu 'aanstellen' of 'zeuren' moet worden, integendeel, maar het stug door blijven gaan, is duidelijk aan herziening toe, heeft voor mij wel z'n beste tijd gehad. Het is in meerdere opzichten tijd voor reflextie, ook daardoor past deze plek niet meer in mijn leven. Het is tijd voor koffie en mezelf.
Een dikke punt achter alles wat niet begint met de 'W' van wensen & willen. Weg met dat eindeloze gemarchandeer of iets wel of niet kan, of je dat wat je doet (of net laat) kunt maken tov wie of wat. Niet dat ik dat zo met overgave heb gedaan, maar alle kleine beetjes zijn teveel. Opruimen die zelfopgelegde sociaal-verantwoorde maatschappelijke schijnheiligheid. Alles enkel en alleen om in stand te houden wat niet deugd. Stront is gezond! En laat de boel daar lekker in wegzakken!
Abonneren op:
Posts (Atom)