Utrecht ... geweest en toch weer niet. Goed geslapen, lekker gegeten maar er niet vertoeft op een tweetal slingers door het centrum na. Het was de zee die trok. Vaker over gedacht maar tot afgelopen weekeinde nooit van gekomen. Nu menig kilometer langs de waterlijn gelopen en (o.a.) mijmerend naar het heen en weer bewegende water gekeken. Me verwonderd over de kracht van het beeld, de op dat moment harmonieuze scheidlijn tussen twee compleet verschillende werelden en me afgevraagd of het een betekenis had, dat ik daar nu liep.
Het is natuurlijk de grootste fout, die je kunt maken, om een betekenis te zoeken achter een redelijk toevallige aanwezigheid, als je het toeval tenminste die ruimte gunt. Ga je uit van een bestaan waar een soort super-Spielberg of collega Coppola aan de touwtjes trekt, dan ontkom je vanzelfsprekend niet aan de verleiding om met terugkoppelend inzicht gepasseerde gebeurtenissen aan elkaar te rijgen, ze zin te geven. Een zin die ze nooit gehad hebben, tenzij ...
Maar er is meer dan het platgetrapte pad van de voorzienigheid. Er bestaat nog die andere mogelijkheid, waarin het toeval alle gewenste speelruimte is gegund en het resultaat uiteindelijk wel de indruk wekt om langs aangegeven paden te zijn bereikt maar dat mooi niet is. Het is de kunst van het openstaan voor wat geboden wordt en het geluk om elkaar aanvullende, ondersteunende of verruimende keuzes te maken. Een soort weekend-miljonairs maar dan met 100 vragen waarbij de eerste vraag 100 antwoorden kent en de laatste slechts één! Hoe noem je zoiets? Geleid toeval? Een zichzelf wijzende weg of uitschakelend toeval? Misschien leven?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten