Kwispelen

 Vanavond liep ik, zoals wel vaker gebeurd, achter twee van links naar rechts en vice versa zwiepende staarten en vroeg me ineens af hoe die beesten dat doen. Iedere keer weer dat zelfde grenzenloos lijkende enthousiasme. Wormen, castratie, diarree of net bevrijdt van een stel tumoren om een paar mogelijke dwarsliggers te noemen, het maakt allemaal niet uit. Het huppelt, rent, snuffelt, springt, rolt en spreidt een aandacht voor zijn/haar omgeving tentoon, waar ik bij iedere wandeling opnieuw van onder de indruk raak.

 Is het een gebrek aan kritisch vermogen of een ongekende relativerende kracht? Waar heeft de mens dit spoor verlaten en -belangrijker- waarom? Waar en met welke rede is een weg ingeslagen, die wegvoerde van de basale levensvreugden? Evolutie? Als dat zo is, dan moet de evolutie misschien ook een vernietigende kracht toegedicht worden ipv van enkel vooruitstuwend.

 De mens kan in steeds grotere aantallen op een kleiner kluit leven, dat klopt. Het lukt de mens ook om zijn bestaansvoorwaarden steeds verder naar de uiterste grenzen te drukken. Misschien lukt het de mens ook wel om straks de biologische beperkingen in meer of mindere mate op te heffen, maar is de mens gelukkiger dan 100, 500, 1000 jaar geleden? Ik waag dat te betwijfelen.

 Het leven werd al bepaald door allerlei angsten en heeft door de eeuwen heen alleen meer gewicht op de schouders gelegd gekregen. De tegenwoordige mens moet in alle denkbare opzichten haast perfect zijn om gewaardeerd te worden of zonder psychologische ondersteuning vrede te hebben met zichzelf. Het vrouwbeeld, dat door de media naar voren wordt geschoven, is maar het topje van de welbekende ijsberg. In feite wordt voor iedereen van baby tot 100+, van psychoot tot hoogleraar en van stotteraar tot 100% dwarsgelaesiede verondersteld, dat je maar met één ding bezig bent: jezelf overtreffen en als het ff kan de beste zijn. Waanzin, ronduit waanzin!!

 Heerlijk is dat voor die ene die op die bovenste tree van het ereschavot weet te komen, maar de resterende miljarden (- 1) zullen moeten leren om met minder tevreden te zijn. Waar leidt een maatschappij naar toe, die alleen die ene plek op die bovenste trede weet te waarderen?? Mij verbaast het niks dat hele volksstammen in depressiviteit ten ondergaan, nog afgezien van het stimulerende effect wat de pharmaca daarin aan de dag leggen om het de belegger, het zoveelste beestje dat meer en meest wil, naar zijn/(en slechts zelden)haar zin te maken.

 Nu heeft de mens al vaker vanzelfsprekende valkuilen omzeilt, maar naar mijn idee worden de kuilen allengs groter dan de paden om deze gaten te omzeilen. De lat ligt in bijna alle gevallen zo hoog, dat de mens, al had ie een staart gehad, de zin in het kwispelen allang vergaan is. Zonde van die ongekend krachtige energie.