Na meerdere dagen nog lekker buiten de werkelijkheid nagenoten te hebben, is ergens in de tweede helft van de nacht de realiteit mijn bestaan binnengedrongen door onooglijke kleine scheuren en barstjes in de herinneringen aan Parijs. Het is een taaie jager, die werkelijkheid, uitgerust met een engelengeduld en al kan het soms een heel leven duren, ze krijgt je altijd wel te pakken. Wat dat betreft was ik deze keer een makkie. Een paar dagen met mijn hoofd in de wolken is niet eens voldoende voor een dwaalspoor. Het is, zoals ik ooit ergens las: "Als je de kop in het zand steekt, blijft alleen de kont over om tegen te trappen..."
Zo zit ik nu op mijn denkbeeldige blaren en zou het niet anders gewild hebben. Mag daarbij in het geheel niet klagen. Al is het met een triest randje maar de zon schijnt nog steeds, de temperatuur is aangenaam en mijn motor verre van vastgelopen. Het is goed te merken, dat je de smaak niet verloren bent, het verlangen naar meer zich nog in je roert en het duo verbazing & verwondering je nog net zo makkelijk om hun vinger weet te winden als in goeie oude tijden.
Vandaag verder met de dingen van alledag, routineus maar niet ongeïnteresseerd. Noten naar buiten leggen om te drogen, administratie ordenen (er verschijnen alweer stukjes tafel tussen de bergen rekeningen en andere onzin), koken maar dan voor de lol van het doen en niet enkel om mijn maag te vullen en opruimen niet om iets weg te werken, maar om de zinloos in beslag genomen ruimte vrij te maken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten