(18-10-2000) Een groot deel van de maanden september en oktober staat hier in de directe omgeving in het teken van ‘appels plukken'. En dat zijn er niet weinig. Zo heeft de oude boer dit jaar 380 ton appels geplukt en onze buurman tig ton meer. Imposante getallen, die wellicht niets zeggen. Maar een ding is zeker: het zijn er veel, verdomd veel.
Het plukken vergt nogal wat menskracht, want die appeltjes (vooral ‘Golden' en dan nog een aantal ‘pommes rouges') moeten met een mensenhand worden geplukt. De maanden ervoor zoekt men dus driftig naar tijdelijke arbeidskrachten die een week of zes, zeven vijf dagen per week, acht uur per dag willen plukken. Dat dat niet eenvoudig is, bleek toen Yoland in de maand augustus bij de buren langswipte om te informeren of hun telefoon ook niet meer functioneerde sinds een forse blikseminslag. Behalve dat duidelijk werd dat hun telefoon het gewoon nog deed, bleek dat de buurvrouw bij het het horen van een auto (tja, Yoland gaat hier met de auto naar de buren) had gehoopt dat er zich een plukker kwam melden.. Helaas. Yoland deed natuurlijk joviaal het aanbod om te zijner tijd te komen helpen en ik herinnerde haar hier fijntjes aan toen de appelpluk begon. Dus: buurvrouw bellen en het aanbod herhalen. Ze wees dit echter vriendelijk af: het was niet nodig, want ze hadden inmiddels voldoende (een stuk of dertig) plukkers. Daarnaast was het zwaar werk, terwijl wij het zelf toch al zo druk hadden? Einde verhaal.
Zo leek het. Totdat de buurvrouw begin oktober belde met de vraag of wij ‘voor de gezelligheid' nog steeds appels wilden plukken. De laatste dagen van de pluk waren aangebroken en we waren welkom, wanneer het ons uitkwam. Dus stonden we de volgende ochtend iets na negenen voor haar neus (en die van een stuk of 18 andere plukkers). De rest was al sinds acht uur ‘s ochtends aan de slag. Snel de appelmand om, een korte instructie over welke appels te plukken, welke laten hangen en welke op de grond gooien en aan het werk.
vrijdag 31 december 2010
donderdag 30 december 2010
Verandering
(19/02/2008) Op de ochtendwandeling met de honden: “Vroeger” had ik een gezonde dosis “schijt” aan alles. Nu ben ik angstig, (te) voorzichtig, bang dat iets mis gaat, etc. Mijn leven is van robuust overgeschakeld op fragiel!
maandag 27 december 2010
vrijdag 17 december 2010
Waan en werkelijkheid
(13/02/2008) Ik mis iets in mijn aantekeningen. Het is de hele tijd voornamelijk een simpele weergave van wat allemaal gebeurt of gebeurd is. Ik wil meer. Ik wil iets kwijt over wat er allemaal in mij hoofd speelt en daarbij niet steeds met handen en voeten gebonden zijn aan de naakte realiteit. Wat heeft het overlijden van Yoland nu allemaal bij mij teweeg gebracht? Het idee dat ze er niet meer is, dringt nog steeds niet tot me door. Desondanks besef ik terdege dat Yoland overleden is, dat haar lichaam ligt weg te rotten op 2,5 meter diepte op Soestbergen in Utrecht. En toch, toch wil het d’r bij mij niet in dat Yoland echt weg is. Ik zou werkelijk niet verbaasd zijn als ze hier in het Hotel Brabant in Breda ineens de bar zou binnenlopen, mij zou omhelzen, zoenen, een drankje bestellen en wij aansluitend een tafeltje zouden uitzoeken om te dineren. Het kan helemaal niet dat dit niet meer kan!!!
Eindelijk
Begin van de middag ging de telefoon. Een nummer uit de regio maar het kwam me niet bekend voor. Raar, want ik had het zelf de afgelopen maanden met regelmaat gebeld. De dakdekker uit Boussac liet via zijn secretaresse weten dat ze met de klus op mijn nieuwe plek waren begonnen. Twee dagen werk was de inschatting. Twee dagen! Daar wacht ik nu al op sinds juli of zo. Twee dagen die ze schijnbaar niet eerder vrij konden maken. Het had een hoop regen en sneeuw bespaart. Ik heb echter zelf enige kilo's boter op mijn hoofd. Terwijl ik me druk maak over de daken van mijn toekomst, laten ik de daken van mijn verleden aan hun lot over.
Kijken of ik volgende week langs kan rijden om te zien wat ze gedaan hebben en op welke manier ze hun werk afleveren. Kan ik de plek ook nog eens op me laten inwerken. Ik mag hopen dat die meneer snapt, dat ik niet sta te popelen om de rekening te betalen. Dat zou zo nog wel eens zomer kunnen worden ....
Kijken of ik volgende week langs kan rijden om te zien wat ze gedaan hebben en op welke manier ze hun werk afleveren. Kan ik de plek ook nog eens op me laten inwerken. Ik mag hopen dat die meneer snapt, dat ik niet sta te popelen om de rekening te betalen. Dat zou zo nog wel eens zomer kunnen worden ....
donderdag 16 december 2010
Vakantie in eigen land
(07-10-2000) September voorbij, de laatste gasten vertrokken, de tijd aan ons. We hadden enige weken geleden al bedacht dat een weekje er tussenuit wel op z'n plek zou zijn na ons eerste seizoen. De richting was duidelijk: verder zuidelijk. We zouden voor het vertrek alleen nog moeten kiezen tussen oost (Middellandse zee) of west (Bordeaux en zo). Het werd oost, direction: Narbonne.
Na de laatste gasten, wat opruimen en regelen van ons vertrek konden we maandag weg. Slingerend (met de weg mee!, zelfs na de lunch) ging het zuidoostwaarts door de Corrèze. Je bent je terrein nauwelijks af of het landschap verandert, de bouw van de huizen verschilt en de menukaart vertoont andere specialiteiten. Onwillekeurig kijken we nog steeds naar mooie optrekjes, ensembles van gebouwen, mooi gelegen in het landschap en gezegend met iets krachtigs. Toch zijn we absoluut niet opzoek naar iets nieuws. Het zal wel een tic zijn, die we al hebben opgelopen tijdens de zoektocht naar Le petit Masvieux.
Na overnachtingen in Beaulieu sur Dordogne (Corrèze), Réalmont (Tarn), St. Pons-de Thomières (Hérault) zijn we in Narbonne-Plage (Aude) terecht gekomen. Het was winderig weer met een enigzins versluierde zon. De Duitsers verlieten de hotels langs het strand opzoek naar vertier in de stad. Wij kwamen niet speciaal voor de zon en hebben genoten van de wandeling over de boulevard.
Aan tafel tijdens de lunch hadden we het voor de zoveelste keer die dagen erover dat dit toch niet de vakantie was zoals we die gewend waren. In Frankrijk op vakantie is anders als je er leeft. We waren niet super gestresst bij ons vertrek. We waren ons werk ook niet spuug zat. Geen eerste woorden Frans na maanden van onthouding. Ook het effect van die eerste pastis was weg, want die nuttigen we tegenwoordig wel vaker. Hetzelfde met de enorme ruimte om je heen na een jaartje ploeteren in de randstad. Het effect is anders als je die ruimte al het hele jaar hebt mogen genieten. Dit soort overpeinzingen hadden een lichtelijk vervreemdende werking. Iets van "Wat doen we hier?". Die middag hebben we de afstand, die we in 3½ dag zuidoostwaarts hadden afgelegd, teruggereden in iets van 6 uur tijd. Ons leven hier in Frankrijk is met vele extra's verrijkt, maar we hebben duidelijk ook iets verloren: Frankrijk als vakantieland.
Na de laatste gasten, wat opruimen en regelen van ons vertrek konden we maandag weg. Slingerend (met de weg mee!, zelfs na de lunch) ging het zuidoostwaarts door de Corrèze. Je bent je terrein nauwelijks af of het landschap verandert, de bouw van de huizen verschilt en de menukaart vertoont andere specialiteiten. Onwillekeurig kijken we nog steeds naar mooie optrekjes, ensembles van gebouwen, mooi gelegen in het landschap en gezegend met iets krachtigs. Toch zijn we absoluut niet opzoek naar iets nieuws. Het zal wel een tic zijn, die we al hebben opgelopen tijdens de zoektocht naar Le petit Masvieux.
Na overnachtingen in Beaulieu sur Dordogne (Corrèze), Réalmont (Tarn), St. Pons-de Thomières (Hérault) zijn we in Narbonne-Plage (Aude) terecht gekomen. Het was winderig weer met een enigzins versluierde zon. De Duitsers verlieten de hotels langs het strand opzoek naar vertier in de stad. Wij kwamen niet speciaal voor de zon en hebben genoten van de wandeling over de boulevard.
Aan tafel tijdens de lunch hadden we het voor de zoveelste keer die dagen erover dat dit toch niet de vakantie was zoals we die gewend waren. In Frankrijk op vakantie is anders als je er leeft. We waren niet super gestresst bij ons vertrek. We waren ons werk ook niet spuug zat. Geen eerste woorden Frans na maanden van onthouding. Ook het effect van die eerste pastis was weg, want die nuttigen we tegenwoordig wel vaker. Hetzelfde met de enorme ruimte om je heen na een jaartje ploeteren in de randstad. Het effect is anders als je die ruimte al het hele jaar hebt mogen genieten. Dit soort overpeinzingen hadden een lichtelijk vervreemdende werking. Iets van "Wat doen we hier?". Die middag hebben we de afstand, die we in 3½ dag zuidoostwaarts hadden afgelegd, teruggereden in iets van 6 uur tijd. Ons leven hier in Frankrijk is met vele extra's verrijkt, maar we hebben duidelijk ook iets verloren: Frankrijk als vakantieland.
Tijd
Tijd is iets raars. Tijd is er altijd in dezelfde overvloed en toch kom je het vaak tekort. Tijd heb je of krijg je net zoveel als anderen. Iedere dag je vaste portie. Tijd discrimineert niet. Voor de tijd is iedereen gelijk en toch, toch is de tijd voor geen twee mensen hetzelfde. Zelfs voor één en dezelfde persoon is de tijd zelden een permanente verschijning.
De tijd verandert afhankelijk van de manier waarop je haar gebruikt. Soms kun je je de luxe permiteren haar te negeren en dan ineens zit de tijd je weer op de hielen. De tijd, mannelijk in het Frans en vrouwelijk in het Duits heeft vele gezichten afhankelijk van de omstandigheid, waarin je haar tegen komt. Het is zowel de saaie zoetheid van de verveling als het hakbijl van een deadline. Je kunt er naar verlangen en het liever kwijt dan rijk zijn. Toch tikt de tijd gewoon iedere minuut zijn 60 seconden weg, vult de dag met 24 uur en corrigeert zichzelf eens in de vier jaar met een dagje extra.
De tijd is het hindernis dat tussen jou en je wensen staat. De tijd troost als het leven zijn aantrekkelijke uitzicht heeft verloren en is dan tegelijk het moeras waar geen doorkomen aan is.
De tijd houdt me nu al ruim drie jaar aan het lijntje en iedere dag weer ben ik blij, dat ze er is. Weer 24 uur! Het zou heerlijk zijn, als ik ze uit de grond van mijn hart zou kunnen verwelkomen en genieten ipv ze tegelijkertijd ook te vervloeken.
De tijd verandert afhankelijk van de manier waarop je haar gebruikt. Soms kun je je de luxe permiteren haar te negeren en dan ineens zit de tijd je weer op de hielen. De tijd, mannelijk in het Frans en vrouwelijk in het Duits heeft vele gezichten afhankelijk van de omstandigheid, waarin je haar tegen komt. Het is zowel de saaie zoetheid van de verveling als het hakbijl van een deadline. Je kunt er naar verlangen en het liever kwijt dan rijk zijn. Toch tikt de tijd gewoon iedere minuut zijn 60 seconden weg, vult de dag met 24 uur en corrigeert zichzelf eens in de vier jaar met een dagje extra.
De tijd is het hindernis dat tussen jou en je wensen staat. De tijd troost als het leven zijn aantrekkelijke uitzicht heeft verloren en is dan tegelijk het moeras waar geen doorkomen aan is.
De tijd houdt me nu al ruim drie jaar aan het lijntje en iedere dag weer ben ik blij, dat ze er is. Weer 24 uur! Het zou heerlijk zijn, als ik ze uit de grond van mijn hart zou kunnen verwelkomen en genieten ipv ze tegelijkertijd ook te vervloeken.
zondag 12 december 2010
Ballast
(12/02/2008) Afspraak met de advocaat. Hij hield zich naar mijn idee een beetje teveel op de vlakte. De boer wil kost wat kost kopen en als ik het goed begrepen heb, heeft hij ergens het idee opgedaan, dat ik nog met de verkoop bezig ben en ik het ben die het de makelaar onmogelijk maakt om de boel aan de Engelsen te verkopen …
Het is het stomme verhaal van de makelaar dat de Engelsen tevreden zouden zijn als de boer 3 hectare prijsgeeft. Maar die man heeft het gewoon niet gesnapt en het is treurig dat zo iemand dan jan en alleman op het verkeerde been kan zetten. Minimaal 7 à 8 hectare zal de boer moeten afstaan en bovendien niet al te moeilijk doen over zijn schadeloosstelling anders komen de Engelsen echt niet meer in de verleiding. Hij heeft dat helemaal aan zijn eigen hebberijheid (of was het dwarsliggerij?) te danken.
Het is het stomme verhaal van de makelaar dat de Engelsen tevreden zouden zijn als de boer 3 hectare prijsgeeft. Maar die man heeft het gewoon niet gesnapt en het is treurig dat zo iemand dan jan en alleman op het verkeerde been kan zetten. Minimaal 7 à 8 hectare zal de boer moeten afstaan en bovendien niet al te moeilijk doen over zijn schadeloosstelling anders komen de Engelsen echt niet meer in de verleiding. Hij heeft dat helemaal aan zijn eigen hebberijheid (of was het dwarsliggerij?) te danken.
Klimkat
(12-08-2000) De directe omgeving van het grote huis allang verlaten vertoeven de beestjes voornamelijk in en om het schurencomplex. Diverse oude lappen links en rechts doen dienst als rustplaatsen en de bergen hout en bladeren zijn ideaal om in weg te kruipen en op muizenavontuur te gaan. Al weken lang zitten ze ‘s nachts niet meer in hun hok en is het iedere ochtend weer afwachten uit welke hoek van het terrein ze nu naar ons toe komen. Nou ja, naar ons ..... het is meer de voerbak die ze aantrekt.
Gisterochtend was het dan zover. In plaats van 2 katjes verscheen er maar 1 (!) aan de ontbijttafel. Een rondje langs de bekende slaap- en stoeiplaatsen leverde niets op. Het zeurende gemiau van Caillou leek erop te duiden dat hij al wat langer alleen was. Enige tijd later bleek Bijou meegelopen te zijn met gasten richting de kleine huisjes. Een grote afstand voor zo'n klein maar duidelijk avontuurlijk katje.
Of het die ochtend aan de honden gelegen heeft, die momenteel in huisje 2 verblijven, of puur ballorigheid is geweest, toen ik naar haar opzoek ging, omdat ik zo mijn twijfels had over het terugvinden van de weg, hoorde ik haar wel piepen maar zag haar niet. Na meerdere malen geroepen te hebben in een poging om haar gepiep te lokaliseren, bleek het geluid van boven te komen. Mevrouw zat in de boom en dat zo'n 10 - 12 meter boven de grond, heel zielig in een v-vormige vertakking.
Nu schijnt een kat altijd weer naar beneden te komen, of zoals de brandweer het formuleerde, toen Yoland ze belde: "Mevrouw, heeft U al eens het skelet van een kat in de boom zien hangen?". Desondanks toch gekozen voor het naar beneden halen van het piepende beestje. Niet in de laatste plaats omdat kattenskeletten misschien dan wel niet in de boom hangen maar volgens ons er best onder kunnen liggen.
Makkelijk was het niet. Het diertje had de eerste 5 - 6 meter onder zich geen enkele tak en onze ladders zijn niet lang genoeg om een afstand van zo'n meter of 10 te overbruggen. Uiteindelijk bleek een emmer aan een ruim vier meter lange lat net voldoende om -vanuit de boom- de kat de weg naar beneden te vergemakkelijken zonder dat ze nu echt in de emmer wilde. Eenmaal beneden duurde het even voordat ze haar klauwtjes uit het vel van mijn armen wilde halen. Terug bij het grote huis deed de dame alsof niets bijzonders was voorgevallen en zocht haar slaapplekje op in de schuur.
Gisterochtend was het dan zover. In plaats van 2 katjes verscheen er maar 1 (!) aan de ontbijttafel. Een rondje langs de bekende slaap- en stoeiplaatsen leverde niets op. Het zeurende gemiau van Caillou leek erop te duiden dat hij al wat langer alleen was. Enige tijd later bleek Bijou meegelopen te zijn met gasten richting de kleine huisjes. Een grote afstand voor zo'n klein maar duidelijk avontuurlijk katje.
Of het die ochtend aan de honden gelegen heeft, die momenteel in huisje 2 verblijven, of puur ballorigheid is geweest, toen ik naar haar opzoek ging, omdat ik zo mijn twijfels had over het terugvinden van de weg, hoorde ik haar wel piepen maar zag haar niet. Na meerdere malen geroepen te hebben in een poging om haar gepiep te lokaliseren, bleek het geluid van boven te komen. Mevrouw zat in de boom en dat zo'n 10 - 12 meter boven de grond, heel zielig in een v-vormige vertakking.
Nu schijnt een kat altijd weer naar beneden te komen, of zoals de brandweer het formuleerde, toen Yoland ze belde: "Mevrouw, heeft U al eens het skelet van een kat in de boom zien hangen?". Desondanks toch gekozen voor het naar beneden halen van het piepende beestje. Niet in de laatste plaats omdat kattenskeletten misschien dan wel niet in de boom hangen maar volgens ons er best onder kunnen liggen.
Makkelijk was het niet. Het diertje had de eerste 5 - 6 meter onder zich geen enkele tak en onze ladders zijn niet lang genoeg om een afstand van zo'n meter of 10 te overbruggen. Uiteindelijk bleek een emmer aan een ruim vier meter lange lat net voldoende om -vanuit de boom- de kat de weg naar beneden te vergemakkelijken zonder dat ze nu echt in de emmer wilde. Eenmaal beneden duurde het even voordat ze haar klauwtjes uit het vel van mijn armen wilde halen. Terug bij het grote huis deed de dame alsof niets bijzonders was voorgevallen en zocht haar slaapplekje op in de schuur.
vrijdag 10 december 2010
Beweging
(10/02/2008) Na weken waarin het nooit verder kwam dan het maken van voornemens eindelijk de kastanjes, eikels etc geraapt om te planten en de tamme kastanjes ook al direct in de daarvoor bestemde bakjes gepoot. Morgen de rest en een partij walnoten opweken, die dan ook in bakjes gestopt worden om -hopelijk- te gaan groeien. Het zijn de dingen die toch duidelijk maken dat de machinerie langzaam weer opgang komt. Vandaag ook een redelijk rustige dag qua gesteldheid van het hoofd en de gevolgen van mijn innerlijke onrust. Het blijft opspelen, maar ik heb goede hoop dat het overheersende karakter aan het verdwijnen is.
Het is alles bij elkaar eigenlijk een heel erg goede dag geweest. Weinig gedronken, niet teveel gegeten, dingetjes gedaan die al weken waren blijven liggen, redelijk rustig gebleven, mailtjes geschreven en de laatste enveloppen geschreven voor de herinneringsboekjes. Zal nu ergens rond de 275 stuks zitten. Net iets meer dan de helft. Jammer dat de opdracht niet met minders stuks kon. Wat moet ik met de rest??
Hup naar bed en morgen beginnen met de voorbereidingen voor de trip naar Antwerpen en verder.
Het is alles bij elkaar eigenlijk een heel erg goede dag geweest. Weinig gedronken, niet teveel gegeten, dingetjes gedaan die al weken waren blijven liggen, redelijk rustig gebleven, mailtjes geschreven en de laatste enveloppen geschreven voor de herinneringsboekjes. Zal nu ergens rond de 275 stuks zitten. Net iets meer dan de helft. Jammer dat de opdracht niet met minders stuks kon. Wat moet ik met de rest??
Hup naar bed en morgen beginnen met de voorbereidingen voor de trip naar Antwerpen en verder.
woensdag 8 december 2010
Poetsen en koken
(23-07-2000) Nog niet zo lang wakker. Lekker achter een bakje koffie in afwachting van het ruisen van de waterketel voor de afwas. Gisteren was het zaterdag en dat betekent wisseldag. Rekeningen schrijven, mensen uitzwaaien, huisjes controleren, waar nodig of gewenst de boel schoonmaken, in de loop van de middag de nieuwe gasten ontvangen en als ze gereserveerd hebben; ‘s avonds aanschuiven aan tafel.
Het aantal wisselingen kan op een zaterdag niet al te groot zijn. Afhankelijk van de toestand, waarin de accomodaties verkeren na het vertrek, kunnen wij 2 tot 4 eenheden controleren en schoonmaken. Helaas valt de kwaliteit van het poetsen vaak best tegen. De regel ‘achterlaten zoals aangetroffen' blijkt erg ruim geïnterpreteerd te worden. Of zou een slecht geheugen de oorzaak kunnen zijn? Mensen die om een eindschoonmaak vragen laten de boel soms schoner achter, dan zij die zeggen alles gepoetst te hebben.
Door de aanwezigheid van Fanne -onze vakantiekracht- gaat het deze weken allemaal net wat makkelijker.
Het aantal wisselingen kan op een zaterdag niet al te groot zijn. Afhankelijk van de toestand, waarin de accomodaties verkeren na het vertrek, kunnen wij 2 tot 4 eenheden controleren en schoonmaken. Helaas valt de kwaliteit van het poetsen vaak best tegen. De regel ‘achterlaten zoals aangetroffen' blijkt erg ruim geïnterpreteerd te worden. Of zou een slecht geheugen de oorzaak kunnen zijn? Mensen die om een eindschoonmaak vragen laten de boel soms schoner achter, dan zij die zeggen alles gepoetst te hebben.
Door de aanwezigheid van Fanne -onze vakantiekracht- gaat het deze weken allemaal net wat makkelijker.
dinsdag 7 december 2010
Trouwe gasten
Het is zeker het vijfde jaar dat hij deze plek bezoekt. Ik weet het zeker, omdat ik me herinner, dat ik het er met Yoland over heb gehad. Hij, en misschien is het wel een zij, is niet te missen. Steeds weer op bezoek in deze trieste, grauwe periode van het jaar. Het maakt niet uit in welke uithoek van het blikveld hij vertoeft, hij knalt er met het witte verenkleed moeiteloos uit. Naast de vele blauwe reigers, die er het hele jaar zijn, is dit de enige witte en hij is op doorreis want verdwijnt na enige weken weer.
In tegenstelling tot meneer de aalscholver die de berk op het eiland zowel in het voor- al najaar meerdere weken als pleisterplaats gebruikt, is de reiger me nooit opgevallen in het voorjaar en dat zegt genoeg. Dan vervolgt hij een andere route op weg naar zijn noordelijker gelegen zomerse verblijfplaats. Ik kan het begrijpen. Ik hou zelf ook niet zo van op- en neer rijden over dezelfde weg.
De aalscholver is er zeker al voor het 7e jaar. Hij zit, als ik hem zie, altijd onbewogen in zichzelf gekeerd, de kop ingetrokken en de blik strak in noordoostelijke richting. Hij vliegt vooruit. Verkend. Krijgt na een paar dagen gezelschap van een tweede vogel en enige dagen later volgt een kleine zwerm van -raar maar waar- meestal 13 vogels. Al die jaren al. De zwerm vertrekt als eerst, waarna de eerstgekomene nog enige dagen van zijn rust geniet voordat ook hij verder trekt. Al die jaren dus al 15 vogels.
De eenden pakken dat anders aan. In winter '99 geen eend gezien, maar misschien werden we toen door teveel nieuwe indrukken in beslag genomen. Zeker na de storm. Het jaar d'r op zagen we een of twee verdwaalde eenden en hebben René gevraagd daar aub niet op te schieten. Inmiddels zijn het er een stuk of dertig en kan ik René niet meer overtuigen van de noodzaak de beesten met rust te laten. Gelukkig verdwijnen de eenden eind december en blijven een groot deel van januari weg en laat dat nou precies de tijd zijn waarin er op die dieren gejaagd mag worden. En dan zeggen ze, dat alleen de mens zijn hersens gebruikt. Amehoela!
In tegenstelling tot meneer de aalscholver die de berk op het eiland zowel in het voor- al najaar meerdere weken als pleisterplaats gebruikt, is de reiger me nooit opgevallen in het voorjaar en dat zegt genoeg. Dan vervolgt hij een andere route op weg naar zijn noordelijker gelegen zomerse verblijfplaats. Ik kan het begrijpen. Ik hou zelf ook niet zo van op- en neer rijden over dezelfde weg.
De aalscholver is er zeker al voor het 7e jaar. Hij zit, als ik hem zie, altijd onbewogen in zichzelf gekeerd, de kop ingetrokken en de blik strak in noordoostelijke richting. Hij vliegt vooruit. Verkend. Krijgt na een paar dagen gezelschap van een tweede vogel en enige dagen later volgt een kleine zwerm van -raar maar waar- meestal 13 vogels. Al die jaren al. De zwerm vertrekt als eerst, waarna de eerstgekomene nog enige dagen van zijn rust geniet voordat ook hij verder trekt. Al die jaren dus al 15 vogels.
De eenden pakken dat anders aan. In winter '99 geen eend gezien, maar misschien werden we toen door teveel nieuwe indrukken in beslag genomen. Zeker na de storm. Het jaar d'r op zagen we een of twee verdwaalde eenden en hebben René gevraagd daar aub niet op te schieten. Inmiddels zijn het er een stuk of dertig en kan ik René niet meer overtuigen van de noodzaak de beesten met rust te laten. Gelukkig verdwijnen de eenden eind december en blijven een groot deel van januari weg en laat dat nou precies de tijd zijn waarin er op die dieren gejaagd mag worden. En dan zeggen ze, dat alleen de mens zijn hersens gebruikt. Amehoela!
maandag 6 december 2010
Feest
Wat een afkeer, afschuw, wat een onverbloemde wrok, een heel gerichte kwaadheid waar ik helemaal niks mee kan. ‘Lichtelijk frustrerend’ zou ik het eufimistisch kunnen omschrijven.
Vanmorgen na het bekende uitstel tot op het laatste moment aan de slag gegaan in H1. Vanavond komen mensen, 2 mannen die hier deze week naar de sterren willen turen. Is het die overeenkomst met voormalige gasten waarvan hij ook ieder jaar trouw met steeds grotere kijkers kwam aanslepen? Is het gewoon de tegenzin tegen de verhuur? De hopeloosheid benadrukt door het trieste regenweer? Het bekende gevoel ergens mee opgezadeld te zitten?
Deze keer geen braakneigingen of een maag die zich vloeiend in een gordiaanse knoop verstrikt maar pure kwaadheid, recht toe recht aan woede. Ik zou de boel kort en klein willen slaan. Iedere vredelievende ziel die nu mijn pas kruist zal ik kwalijk nemen dat ze niet de confrontatie opzoekt en ik zal pas tevreden zijn als ik de persoon tot in de kleinste uithoeken van lichaam en ziel gebroken heb. Ophangen aan een nylondraad zou in vergelijking daarmee een wellnessbehandeling overtreffen. De stoom spuit uit mijn oren als ik mijn gevoel in een plaatje probeer uit te drukken. Het geweld zou opluchten. Hoe groter, afzichtelijker en zinlozer de berg scherven is, die ik veroorzaak, des te beter. Enkel het feit, dat ik aansluitend zelf voor de rotzooi moet opdraaien, houdt me tegen.
Ik ben laaiend en het vuur is pas begonnen. Het is 12 uur en ik heb gekozen voor een pas op de plaats. Ik zit schnuivend en blazend in het kamertje naast de keuken te tieren zonder een spier te vertrekken. De honden janken en de katten zijn met de oren plat tegen de kop weggedoken onder de bank. Bang en onreddert, erger dan ik ooit stofzuigend teweeg heb kunnen brengen. Ik zal vanmiddag of ik wil of niet het huisje in orde moeten maken en mn nog een berg hout moeten zagen. Laat in elk geval de regen zijn activiteit verplaatsen misschien kan ik mezelf dan net in de hand houden.
Vanmorgen na het bekende uitstel tot op het laatste moment aan de slag gegaan in H1. Vanavond komen mensen, 2 mannen die hier deze week naar de sterren willen turen. Is het die overeenkomst met voormalige gasten waarvan hij ook ieder jaar trouw met steeds grotere kijkers kwam aanslepen? Is het gewoon de tegenzin tegen de verhuur? De hopeloosheid benadrukt door het trieste regenweer? Het bekende gevoel ergens mee opgezadeld te zitten?
Deze keer geen braakneigingen of een maag die zich vloeiend in een gordiaanse knoop verstrikt maar pure kwaadheid, recht toe recht aan woede. Ik zou de boel kort en klein willen slaan. Iedere vredelievende ziel die nu mijn pas kruist zal ik kwalijk nemen dat ze niet de confrontatie opzoekt en ik zal pas tevreden zijn als ik de persoon tot in de kleinste uithoeken van lichaam en ziel gebroken heb. Ophangen aan een nylondraad zou in vergelijking daarmee een wellnessbehandeling overtreffen. De stoom spuit uit mijn oren als ik mijn gevoel in een plaatje probeer uit te drukken. Het geweld zou opluchten. Hoe groter, afzichtelijker en zinlozer de berg scherven is, die ik veroorzaak, des te beter. Enkel het feit, dat ik aansluitend zelf voor de rotzooi moet opdraaien, houdt me tegen.
Ik ben laaiend en het vuur is pas begonnen. Het is 12 uur en ik heb gekozen voor een pas op de plaats. Ik zit schnuivend en blazend in het kamertje naast de keuken te tieren zonder een spier te vertrekken. De honden janken en de katten zijn met de oren plat tegen de kop weggedoken onder de bank. Bang en onreddert, erger dan ik ooit stofzuigend teweeg heb kunnen brengen. Ik zal vanmiddag of ik wil of niet het huisje in orde moeten maken en mn nog een berg hout moeten zagen. Laat in elk geval de regen zijn activiteit verplaatsen misschien kan ik mezelf dan net in de hand houden.
zondag 5 december 2010
Verrassing
(11-05-2001) Na enige weken waarin de vallen enigszins in vergetelheid waren geraakt, hadden we besloten deze zomer niet al te veel rekening te houden met de tere zielen onder de gasten. De moerasbever of beverrat loopt rond en graaft ook tijdens het toeristenseizoen. Dus de kooien weer op ‘hun plek' gezet. Zo'n plek is niet moeilijk te vinden, omdat de beverratten -nauwer verwant aan het stekelvarken dan aan de bever of rat- uitstekende grazers zijn. De plekken waar ze hun gang gaan zijn bijna zo perfect egaal als het gras rondom het gaatje op een golfbaan.
Nu hoop je natuurlijk dat het direct dringen is om de kooi en de volgende ochtend accuut geoogst kan worden. Niets is minder waar en ook deze keer duurde het diverse ochtenden aleer de eerste schroom overwonnen was en de beesten de kooi inliepen die hen uiteindelijk fataal wordt. Het is de tijd van het jaar met mooie, mistige ochtenden. Een mist, die op dat vroege tijdstipt net ontstaat doordat het meer ‘verdampt'. Maar naast de mooie ochtenden met een zon, die zich door de mist aan de nacht ontworstelt, zijn er ook minder mooie ochtenden met druilerig weer of gewoon regen waardoor de regelmaat van de controle dreigt te verwateren. Vallen zetten betekent ook vallen controleren om te voorkomen dat de beesten dagenlang zitten te verpieteren.
Op een van de mooiere ochtenden met het meer als één grote dampende watervlakte, liep ik net na zessen over de dijk in de richting van de vallen. De mist was dikker dan normaal. In de plaats van de waas, die de scherpste contouren verzacht, zag je nu nauwelijks iets, laat staan contouren. De mist maakte het onmogelijk om op grote afstand te zien of de vallen leeg dan wel gevuld waren. Ik moest dus de dijk op en slenterde in de richting van de vallen. Net voorbij de visopvangbak, die alleen dienst doet als het meer wordt geleegd, ving mijn blik iets op in mijn rechterooghoek. Iets wat mijn aandacht trok omdat het niet groen was, maar rood en bovendien bewoog. Ik draaide mijn hoofd naar rechts om eens goed te kijken maar zag niets wat met de net verworven indruk overeen kwam. Ik zag veel maar alles was groen.
Inmiddels kon ik de eerste val vagelijk zien en die zag er ongebruikt uit. Dichterbij komend bleek die indruk juist. Niks geen moerasbever of muskusrat. Jammer, maar ook weer niet. Nu hoefde ik in elk geval geen beest van kant te maken. Bij een moerasbever is het ‘opruimen' moeilijker dan bij een muskusrat. De moerasbever is een mooi -en in volwassen toestand-, imposant beest terwijl het waterkonijn -hoe mooi de naam ook klinkt- gewoon het uiterlijk en formaat van een grote rat heeft en bovendien behoorlijk agressief is.
Voordat ik verder liep controleerde ik de scherpstelling van de val en strooide wat plakjes wortel rond de beide ingangen. Weer ving mijn blik iets roods op. Nu schoot het in hoog tempo van de waterkant, over de dijk het bosje in. Een vergissing was nu echt uitgesloten. In plaats van door te lopen naar de volgende val ging ik onderzoekend de richting op waarin het rode iets was verdwenen. Na een paar minuten rondstruinen door bramen, brandnetels en wilgenstruiken was ik niets wijzer geworden en besloot verder te lopen naar de tweede en direct laatste val.
Na 150 à 200 meter lopen was ik bij de bocht in de dijk gekomen, maar had nog steeds geen val gezien. Dat kon niet. Zover stonden die dingen niet van elkaar. Waarschijnlijk was de nog steeds dichter wordende mist de oorzaak van de misser.
Terug dus en beter opletten. Hoewel beduidend kleiner, want met slechts één ingang vond ik het toch raar dat ik de val niet gezien had. Teruglopend zag ik na een kleine 100 meter een sleepspoor in het dauwnatte gras, dat me op de heenweg niet was opgevallen. Het spoor leidde naar de boskant van de dijk en verdwenen in de dichte haag van bramen en kamperfoelie. ‘Shit, nu gaan ze d'r nog mee aan de wandel ook', was mijn eerste gedachte. Maar hoe zou dat moeten?? Een beest, dat geluk had gehad, maar bij het verlaten van de val alsnog met z'n staart klem was komen te zitten? Nee, want dan zou het beest -en alleen een moerasbever komt voor zo'n krachttoer in aanmerking- toch naar het water zijn gekropen en niet de bosjes in!
Vanuit het struweel kwamen allerlei piep- en knarsgeluiden, die zeer waarschijnlijk met de verdwenen val te maken hadden. Na het verwijderen van de nodige bramenscheuten, want ik zat al meer dan voldoende onder de schramen van mijn eerste uitstapje, zag ik de val staan en om de val heen was het een drukte van jewelste. Ik kon zijn ogen niet geloven, maar ook na ze diverse keren uitgewreven te hebben, bleven enige tientallen kleine rooie wezentjes rondom de val rennen, druk gebarend naar elkaar en duidelijk in een tweestrijd tussen wegrennen en doorgaan met een hijs- en takelconstructie om het valluik te openen.
In de val zat een rood manneke maar dan ruim drie zo dik als de rest die erom heen liep. Zwaar genoeg waarschijnlijk om het mechanisme van de val in werking te zetten. Nadat ik het luik had geopend, schoot het rood alle kanten op, mij in verbijstering achterlatend met het luik van de val in m'n handen. In de haast van hun vertrek hadden de wezentjes nog kans gezien om de hijs-en takelconstructie mee te slepen, zodat niets meer wees op hun aanwezigheid. Ik pakte de val op en liep -nog steeds verdwaasd- terug de dijk op om het ding op z'n plek te zetten. Ik gooide nog een warrige blik achterom, alles was stil en mistig groen en liep daarna hoofdschuddend huiswaarts.
Nu hoop je natuurlijk dat het direct dringen is om de kooi en de volgende ochtend accuut geoogst kan worden. Niets is minder waar en ook deze keer duurde het diverse ochtenden aleer de eerste schroom overwonnen was en de beesten de kooi inliepen die hen uiteindelijk fataal wordt. Het is de tijd van het jaar met mooie, mistige ochtenden. Een mist, die op dat vroege tijdstipt net ontstaat doordat het meer ‘verdampt'. Maar naast de mooie ochtenden met een zon, die zich door de mist aan de nacht ontworstelt, zijn er ook minder mooie ochtenden met druilerig weer of gewoon regen waardoor de regelmaat van de controle dreigt te verwateren. Vallen zetten betekent ook vallen controleren om te voorkomen dat de beesten dagenlang zitten te verpieteren.
Op een van de mooiere ochtenden met het meer als één grote dampende watervlakte, liep ik net na zessen over de dijk in de richting van de vallen. De mist was dikker dan normaal. In de plaats van de waas, die de scherpste contouren verzacht, zag je nu nauwelijks iets, laat staan contouren. De mist maakte het onmogelijk om op grote afstand te zien of de vallen leeg dan wel gevuld waren. Ik moest dus de dijk op en slenterde in de richting van de vallen. Net voorbij de visopvangbak, die alleen dienst doet als het meer wordt geleegd, ving mijn blik iets op in mijn rechterooghoek. Iets wat mijn aandacht trok omdat het niet groen was, maar rood en bovendien bewoog. Ik draaide mijn hoofd naar rechts om eens goed te kijken maar zag niets wat met de net verworven indruk overeen kwam. Ik zag veel maar alles was groen.
Inmiddels kon ik de eerste val vagelijk zien en die zag er ongebruikt uit. Dichterbij komend bleek die indruk juist. Niks geen moerasbever of muskusrat. Jammer, maar ook weer niet. Nu hoefde ik in elk geval geen beest van kant te maken. Bij een moerasbever is het ‘opruimen' moeilijker dan bij een muskusrat. De moerasbever is een mooi -en in volwassen toestand-, imposant beest terwijl het waterkonijn -hoe mooi de naam ook klinkt- gewoon het uiterlijk en formaat van een grote rat heeft en bovendien behoorlijk agressief is.
Voordat ik verder liep controleerde ik de scherpstelling van de val en strooide wat plakjes wortel rond de beide ingangen. Weer ving mijn blik iets roods op. Nu schoot het in hoog tempo van de waterkant, over de dijk het bosje in. Een vergissing was nu echt uitgesloten. In plaats van door te lopen naar de volgende val ging ik onderzoekend de richting op waarin het rode iets was verdwenen. Na een paar minuten rondstruinen door bramen, brandnetels en wilgenstruiken was ik niets wijzer geworden en besloot verder te lopen naar de tweede en direct laatste val.
Na 150 à 200 meter lopen was ik bij de bocht in de dijk gekomen, maar had nog steeds geen val gezien. Dat kon niet. Zover stonden die dingen niet van elkaar. Waarschijnlijk was de nog steeds dichter wordende mist de oorzaak van de misser.
Terug dus en beter opletten. Hoewel beduidend kleiner, want met slechts één ingang vond ik het toch raar dat ik de val niet gezien had. Teruglopend zag ik na een kleine 100 meter een sleepspoor in het dauwnatte gras, dat me op de heenweg niet was opgevallen. Het spoor leidde naar de boskant van de dijk en verdwenen in de dichte haag van bramen en kamperfoelie. ‘Shit, nu gaan ze d'r nog mee aan de wandel ook', was mijn eerste gedachte. Maar hoe zou dat moeten?? Een beest, dat geluk had gehad, maar bij het verlaten van de val alsnog met z'n staart klem was komen te zitten? Nee, want dan zou het beest -en alleen een moerasbever komt voor zo'n krachttoer in aanmerking- toch naar het water zijn gekropen en niet de bosjes in!
Vanuit het struweel kwamen allerlei piep- en knarsgeluiden, die zeer waarschijnlijk met de verdwenen val te maken hadden. Na het verwijderen van de nodige bramenscheuten, want ik zat al meer dan voldoende onder de schramen van mijn eerste uitstapje, zag ik de val staan en om de val heen was het een drukte van jewelste. Ik kon zijn ogen niet geloven, maar ook na ze diverse keren uitgewreven te hebben, bleven enige tientallen kleine rooie wezentjes rondom de val rennen, druk gebarend naar elkaar en duidelijk in een tweestrijd tussen wegrennen en doorgaan met een hijs- en takelconstructie om het valluik te openen.
In de val zat een rood manneke maar dan ruim drie zo dik als de rest die erom heen liep. Zwaar genoeg waarschijnlijk om het mechanisme van de val in werking te zetten. Nadat ik het luik had geopend, schoot het rood alle kanten op, mij in verbijstering achterlatend met het luik van de val in m'n handen. In de haast van hun vertrek hadden de wezentjes nog kans gezien om de hijs-en takelconstructie mee te slepen, zodat niets meer wees op hun aanwezigheid. Ik pakte de val op en liep -nog steeds verdwaasd- terug de dijk op om het ding op z'n plek te zetten. Ik gooide nog een warrige blik achterom, alles was stil en mistig groen en liep daarna hoofdschuddend huiswaarts.
zaterdag 4 december 2010
Verhuiskatten
(14-07-2000) Het genieten van de ochtendrust tijdens onze eerste kop koffie op het terras is tegenwoordig minder rustig dan we gewend waren. Twee bolletjes wol rennen rolle-bollend om ons heen. Trap op, trap af, dwars door ons tuintje heen en natuurlijk ook de vijver in. Dat laatste kan ze nauwelijks kwalijk genomen worden. Het verschil tussen het ‘vaste land' en de bijna geheel met een groene deken van waterplanten bedekte vijver is op het eerste oog namelijk nihil. In tweede instantie voelt het echter duidelijk anders aan ..........
Het dametje (Bijou) plonste voorzichtig vanaf de kant in het water. Meneer (Caillou) vond het wel een leuk idee om eerst een stevige aanloop te nemen en met een forse sprong een behoorlijk eind van de kant in het waterige groen terecht te komen. Zielig piepend kwam het beestje half lopend, half zwemmend naar de kant. Nadat we ze droog gewreven hadden zagen ze weer uit als kat en dartelden vrolijk verder.
We hebben ze opgehaald toen ze een week of acht waren. Ze zijn geboren 27-04-2000. Eentje liet zich makkelijk oppakken en kon in een doos ‘verhuisd' worden. Het kereltje had er minder zin in en werd enige uren later door René en Giselle in een kooi gebracht. Bijou liep toen hier al rond alsof ze niet beter wist. Caillou dook bij aankomst onder een stuk tapijt en is daar een dag of wat blijven zitten, waarna het allemaal heel erg bleek mee te vallen.
Na hun hok, waar ze snel niks van wilde weten, het terras en de vijver trokken ze steeds weer een stukje verder weg en nu -enige weken- later is het lang niet altijd duidelijk waar ze uithangen. Een tijd lang kropen ze steeds in een bijna vier meter hoge conifeer, daarna lagen ze op diverse plekken ergens in de hangar of zaten ze enige meters boven de grond in een uit de kluiten gewassen buxus. Nu liggen ze alweer ergens anders. Het zijn verhuiskatten.
Al de mensen om hen heen vinden ze maar wat prachtig. Af en toe willen ze nog net naar ons luisteren, vooral als het een hapje oplevert. Maar ook dat kan snel veranderen want de smaak van muizen (-vangen) hebben ze inmiddels ontdekt.
Het dametje (Bijou) plonste voorzichtig vanaf de kant in het water. Meneer (Caillou) vond het wel een leuk idee om eerst een stevige aanloop te nemen en met een forse sprong een behoorlijk eind van de kant in het waterige groen terecht te komen. Zielig piepend kwam het beestje half lopend, half zwemmend naar de kant. Nadat we ze droog gewreven hadden zagen ze weer uit als kat en dartelden vrolijk verder.
We hebben ze opgehaald toen ze een week of acht waren. Ze zijn geboren 27-04-2000. Eentje liet zich makkelijk oppakken en kon in een doos ‘verhuisd' worden. Het kereltje had er minder zin in en werd enige uren later door René en Giselle in een kooi gebracht. Bijou liep toen hier al rond alsof ze niet beter wist. Caillou dook bij aankomst onder een stuk tapijt en is daar een dag of wat blijven zitten, waarna het allemaal heel erg bleek mee te vallen.
Na hun hok, waar ze snel niks van wilde weten, het terras en de vijver trokken ze steeds weer een stukje verder weg en nu -enige weken- later is het lang niet altijd duidelijk waar ze uithangen. Een tijd lang kropen ze steeds in een bijna vier meter hoge conifeer, daarna lagen ze op diverse plekken ergens in de hangar of zaten ze enige meters boven de grond in een uit de kluiten gewassen buxus. Nu liggen ze alweer ergens anders. Het zijn verhuiskatten.
Al de mensen om hen heen vinden ze maar wat prachtig. Af en toe willen ze nog net naar ons luisteren, vooral als het een hapje oplevert. Maar ook dat kan snel veranderen want de smaak van muizen (-vangen) hebben ze inmiddels ontdekt.
dinsdag 30 november 2010
De dagen die niet voorbij willen
(02/02/2008) Net begonnen en wat gaat ie geven deze dag? De dagen zijn redelijk leeg. Deels door de tijd van het jaar en voor de rest door het zo compleet veranderde leven en m.n. het vormloze vooruitzicht. Zelfs het slepende geregel (ik noemde het inmiddels nabestaanden-pesterij) kan dat gevoel niet wegnemen.
Het opstaan is een crime, de dag gaat bijna altijd wel, maar de avond is een regelrechte ramp. Soms heb ik het animo om te lezen, ik kijk het nieuws en de eindeloze herhaling van Law & Order het uur ervoor, vaak hou ik me een paar uur onledig met ontspanningsactiviteiten, maar er is niks waarvoor ik in de loop van de dag denk: “Ha, dat doen we vanavond!” Geen enthousiasmerende bezigheid. De kranten trekken me niet aan, opruimen stuit me tegen de borst, ik hik nu alweer een paar weken tegen het heropstarten van onze activiteiten aan, waarbij het opnieuw in de lucht brengen van de website een van de eerste dingen zou zijn. Leuk toch? Nee dus!
Het is allemaal zo helemaal niks en zo zijn inmiddels al ruim drie maanden voorbijgegaan. De tuin, de nieuwe stek, het poten van eikels, kastanjes, noten … aanleiding en ideeën genoeg, maar niet de fut, niet het interesse in de uitvoering. Het zal mijn tijd wel duren, mijn reet roesten, dat ongeïnteresseerde moet er van af!! Het leven is waard om geleefd te worden en niet om achter je aan te slepen als een loden last.
Nu kan ik me wel achter mijn hulp verschuilen, maar hij is het niet, die het doen moet, maar ik. Hij is er alleen om het makkelijker te maken, me minder snel achter uitstel te verbergen en de dingen te doen, die in je eentje wel kunnen maar met z’n tweeën beter, veiliger, makkelijker gaan. Zijn aanwezigheid is een reden om op te staan, een drijfveer om aan de slag te gaan en misschien ook een uitnodiging om er weer wat van te maken. Dat is tenminste de bedoeling. Het is als sporten om af te vallen. Als het gewichtsverlies de enige drijfveer is, redt je het niet. Je moet het sporten zelf leuk gaan vinden en dan komt de rest vanzelf. Ik moet het leven weer gaan waarderen en ik ga d’r echt geen jaar op zitten wachten voordat dat gebeurd! Nou ja, dat kan ik dan wel willen, maar in dit tempo is dat jaar zo voorbij.
Het opstaan is een crime, de dag gaat bijna altijd wel, maar de avond is een regelrechte ramp. Soms heb ik het animo om te lezen, ik kijk het nieuws en de eindeloze herhaling van Law & Order het uur ervoor, vaak hou ik me een paar uur onledig met ontspanningsactiviteiten, maar er is niks waarvoor ik in de loop van de dag denk: “Ha, dat doen we vanavond!” Geen enthousiasmerende bezigheid. De kranten trekken me niet aan, opruimen stuit me tegen de borst, ik hik nu alweer een paar weken tegen het heropstarten van onze activiteiten aan, waarbij het opnieuw in de lucht brengen van de website een van de eerste dingen zou zijn. Leuk toch? Nee dus!
Het is allemaal zo helemaal niks en zo zijn inmiddels al ruim drie maanden voorbijgegaan. De tuin, de nieuwe stek, het poten van eikels, kastanjes, noten … aanleiding en ideeën genoeg, maar niet de fut, niet het interesse in de uitvoering. Het zal mijn tijd wel duren, mijn reet roesten, dat ongeïnteresseerde moet er van af!! Het leven is waard om geleefd te worden en niet om achter je aan te slepen als een loden last.
Nu kan ik me wel achter mijn hulp verschuilen, maar hij is het niet, die het doen moet, maar ik. Hij is er alleen om het makkelijker te maken, me minder snel achter uitstel te verbergen en de dingen te doen, die in je eentje wel kunnen maar met z’n tweeën beter, veiliger, makkelijker gaan. Zijn aanwezigheid is een reden om op te staan, een drijfveer om aan de slag te gaan en misschien ook een uitnodiging om er weer wat van te maken. Dat is tenminste de bedoeling. Het is als sporten om af te vallen. Als het gewichtsverlies de enige drijfveer is, redt je het niet. Je moet het sporten zelf leuk gaan vinden en dan komt de rest vanzelf. Ik moet het leven weer gaan waarderen en ik ga d’r echt geen jaar op zitten wachten voordat dat gebeurd! Nou ja, dat kan ik dan wel willen, maar in dit tempo is dat jaar zo voorbij.
zondag 28 november 2010
Nog steeds vakantiegevoel
(21-06-2000) Na al die maanden die we inmiddels op ons domeintje vertoeven, na al het werk dat we (Echt wel!!) hebben verricht, overvalt ons nog met enige regelmaat een gevoel alsof we op vakantie zijn. Op dit moment, zo aan de vooravond van het hoogseizoen zouden we dicht in de buurt van ‘zwaar afzien' moeten zitten, maar niets is minder waar. We zijn bezig (!) van ‘s morgensvroeg tot ‘s avondslaat, maar niet op een manier die uitput. De dingen blijven leuk, zelfs de niet aflatende noodzaak om het gras te maaien.
donderdag 25 november 2010
Verloren dagen
(30/01/2008) Zo'n dag die al verloren is voordat ie is begonnen. Je opent je ogen en denkt direct: "Wegwezen hier!".
Toch moet je opstaan, de honden en katten verzorgen, jezelf niet vergeten, de dingen doen, die je je voorgenomen hebt. Maar om een uur of tig, ergens in de loop van de dag ontkom je niet aan de gedachte: "Wat doe ik hier?". Je ziet allerlei dingen om je heen, die gedaan moeten worden, maar snapt niet precies waarom. Je knijpt in je arm. Au! Dat werkt. Je kijkt om je heen: Ja, komt me bekent voor. Maar verder: Ach, wat moet ik er mee. Je draait je om en loopt weg. Waarheen? Nergens naar toe. Gewoon weg en twee passen, een kamer of een étage verder hetzelfde verhaal. Zo'n dag is het vandaag.
Geeneens een knoop in mijn maag, geen allesbepalende onrust, enkel een, een heel erg groot "Niks". Een en al leegte. Allesomvattend. Ik voel me erdoor aan de kant gedrukt en kijk, kijk in het niets. Ik kan geen kant op en heb niks om me aan te oriënteren. Ik zak neer. Het zal mijn tijd wel duren en ik wacht op de volgende dag. Nieuwe ronde, nieuwe kansen.
Er lijkt iets veranderd in de afgelopen dagen. Ik zal niet te hard roepen, 'en passent' effe afkloppen, maar de onrust lijkt voorbij, heeft z'n allesoverheersende plek ingeleverd. Waarom? Ik zou het niet weten! Effe (en hopelijk definitief) geen knoop meer in mijn maag en niet steeds het idee dat mijn hart het gaat begeven. Mooi en nu? Niks, dus. Leegte. Verlatenheid. Was dat de oorzaak van de onrust, het besef dat ik alles opnieuw moest gaan doen, opnieuw invullen, vormgeven? Ik heb niks van dat alles gedaan, dus waarom nu ineens die (relatieve) rust?
Berusting? Zal wel. Acceptatie? Ik zou wel willen, maar ik kan het me niet voorstellen. Begrip? Nooit!
Ook zonder weg te lopen, komt een dag als deze aan zijn end. Morgen zien we weer verder. Van het weekeind komt hulp deze kant op, misschien wel voor een maand of vier. Niet meer alleen, in de hoop dat ik de smaak van dingen doen weer te pakken krijg en de vrijheid om wat makkelijker weg te kunnen, mocht ik daar de behoefte toe voelen. Hoewel het vaak niet zo voelt, is het toch allemaal bedoeld om stap voor stap uit deze valkuil te geraken, waar ik onverhoeds, onvoorbereid en zeer tegen mijn zin in terecht ben gekomen.
Toch moet je opstaan, de honden en katten verzorgen, jezelf niet vergeten, de dingen doen, die je je voorgenomen hebt. Maar om een uur of tig, ergens in de loop van de dag ontkom je niet aan de gedachte: "Wat doe ik hier?". Je ziet allerlei dingen om je heen, die gedaan moeten worden, maar snapt niet precies waarom. Je knijpt in je arm. Au! Dat werkt. Je kijkt om je heen: Ja, komt me bekent voor. Maar verder: Ach, wat moet ik er mee. Je draait je om en loopt weg. Waarheen? Nergens naar toe. Gewoon weg en twee passen, een kamer of een étage verder hetzelfde verhaal. Zo'n dag is het vandaag.
Geeneens een knoop in mijn maag, geen allesbepalende onrust, enkel een, een heel erg groot "Niks". Een en al leegte. Allesomvattend. Ik voel me erdoor aan de kant gedrukt en kijk, kijk in het niets. Ik kan geen kant op en heb niks om me aan te oriënteren. Ik zak neer. Het zal mijn tijd wel duren en ik wacht op de volgende dag. Nieuwe ronde, nieuwe kansen.
Er lijkt iets veranderd in de afgelopen dagen. Ik zal niet te hard roepen, 'en passent' effe afkloppen, maar de onrust lijkt voorbij, heeft z'n allesoverheersende plek ingeleverd. Waarom? Ik zou het niet weten! Effe (en hopelijk definitief) geen knoop meer in mijn maag en niet steeds het idee dat mijn hart het gaat begeven. Mooi en nu? Niks, dus. Leegte. Verlatenheid. Was dat de oorzaak van de onrust, het besef dat ik alles opnieuw moest gaan doen, opnieuw invullen, vormgeven? Ik heb niks van dat alles gedaan, dus waarom nu ineens die (relatieve) rust?
Berusting? Zal wel. Acceptatie? Ik zou wel willen, maar ik kan het me niet voorstellen. Begrip? Nooit!
Ook zonder weg te lopen, komt een dag als deze aan zijn end. Morgen zien we weer verder. Van het weekeind komt hulp deze kant op, misschien wel voor een maand of vier. Niet meer alleen, in de hoop dat ik de smaak van dingen doen weer te pakken krijg en de vrijheid om wat makkelijker weg te kunnen, mocht ik daar de behoefte toe voelen. Hoewel het vaak niet zo voelt, is het toch allemaal bedoeld om stap voor stap uit deze valkuil te geraken, waar ik onverhoeds, onvoorbereid en zeer tegen mijn zin in terecht ben gekomen.
woensdag 24 november 2010
Gras, gras, gras
(15-06-2000) Het water al enige weken onder controle, gasten in de huisjes waar je geen kind aan hebt en toch geen rust, geen tijd om de dingen te doen, die we al zolang voor ons uit schuiven. En dat alles wordt veroorzaakt door een klein, nietig plantje: gras. Geen grasmat gewend op ons dakterras in Utrecht, dat mag duidelijk zijn. De 3 hectare of zoiets die we nu zelf bij moeten houden, zullen de komende jaren op de schop gaan om het gras tot (opper-)vlakten te beperken, die op eenvoudige wijze zijn bij te houden met tractor, grasmachien en bosmaaier. Eenmaal kort valt het allemaal trouwens wel mee. Het wegwerken van het hooi kost veel moeite, omdat we daar enerzijds geen apparaten voor hebben en anderzijds er niets anders mee kunnen doen dan dumpen.
De vervelende schuine en soms best steile delen en misschien ook wel delen van het vlakke terrein zullen in de loop van de komende jaren veranderen in een zee van bloeiende planten. Liefst op bodembedekkende wijze of zou schoffelen leuk genoeg zijn om dat een voetbalveld-lang vol te houden??
We hebben ons inmiddels verdiept in snelgroeiende planten, struiken en bomen. Lavendel, brem, vlinderstruik, forsythia, rododendron, hortensia, druiven, blauwe regen en bruidsluier staan hoog op het verlanglijstje van Yoland. Het is natuurlijk allemaal weer wat ingewikkelder, dan je zou denken, met schaduw, half-schaduw, beetje zon of volle zon. Hoewel we voornamelijk de laatste categorie nodig hebben, is er ook ruimte voor de anderen. Met name voor de hortensia's en dan vooral rondom het grote huis. Yoland mag zich graag vergapen aan de immense struiken die je af en toe links en rechts ziet staat en dan vooral als ze zo prachtig, bijna lichtgevend blauw zijn.
Momenteel klampen we ons maar vast aan het gegeven dat het gras in de zomer minder hard groeit, zelfs een soort groeistop inlast. Een welhaast paradijselijke gedachte.
De vervelende schuine en soms best steile delen en misschien ook wel delen van het vlakke terrein zullen in de loop van de komende jaren veranderen in een zee van bloeiende planten. Liefst op bodembedekkende wijze of zou schoffelen leuk genoeg zijn om dat een voetbalveld-lang vol te houden??
We hebben ons inmiddels verdiept in snelgroeiende planten, struiken en bomen. Lavendel, brem, vlinderstruik, forsythia, rododendron, hortensia, druiven, blauwe regen en bruidsluier staan hoog op het verlanglijstje van Yoland. Het is natuurlijk allemaal weer wat ingewikkelder, dan je zou denken, met schaduw, half-schaduw, beetje zon of volle zon. Hoewel we voornamelijk de laatste categorie nodig hebben, is er ook ruimte voor de anderen. Met name voor de hortensia's en dan vooral rondom het grote huis. Yoland mag zich graag vergapen aan de immense struiken die je af en toe links en rechts ziet staat en dan vooral als ze zo prachtig, bijna lichtgevend blauw zijn.
Momenteel klampen we ons maar vast aan het gegeven dat het gras in de zomer minder hard groeit, zelfs een soort groeistop inlast. Een welhaast paradijselijke gedachte.
maandag 22 november 2010
Doen
Eind van de ochtend naar St. Yrieix. Er lagen enkele rekeningen die allang betaald hadden moeten zijn en ik moest een afspraak maken voor de keuring van de Peugeot. Op weg naar het dorp, sorry stad het liedje ‘Think’ met Aretha Franklin uit de Blues Brothers film door de auto laten knallen. Heerlijk. Een van de weinige muzieknummers, die me, iedere keer als ik het nummer hoor, moeiteloos weet mee te slepen.
Ik had zo willen stoppen en een dansje maken. Heb me beperkt tot onverantwoorde bewegingen achter het stuur van een ruim 100 km/u rijdende auto.
Dit is leven. Dit geeft energie, beweging, voortgang, genot. Dit is de smaak van meer, de geur van extase, de kleur van intensiteit, de klank van verlangen. Dit is het gevoel van opborrelend, bruisend en spuitend leven. Dit is wat ik had, dit is wat ik wil, voor minder doe ik het niet.
Ik had zo willen stoppen en een dansje maken. Heb me beperkt tot onverantwoorde bewegingen achter het stuur van een ruim 100 km/u rijdende auto.
Dit is leven. Dit geeft energie, beweging, voortgang, genot. Dit is de smaak van meer, de geur van extase, de kleur van intensiteit, de klank van verlangen. Dit is het gevoel van opborrelend, bruisend en spuitend leven. Dit is wat ik had, dit is wat ik wil, voor minder doe ik het niet.
zondag 21 november 2010
Sporten
(27/01/2008) Gelezen:
“Rouwen is topsport!”
Ja, “topsport”, iedere dag een triatlon, geen herstel mogelijk, steeds maar doorgaan.
Dat kan ik inmiddels beamen en dan waren de laatste 18 maanden nou ook niet bepaald een verblijf in een kuuroord ……
“Rouwen is topsport!”
Ja, “topsport”, iedere dag een triatlon, geen herstel mogelijk, steeds maar doorgaan.
Dat kan ik inmiddels beamen en dan waren de laatste 18 maanden nou ook niet bepaald een verblijf in een kuuroord ……
vrijdag 19 november 2010
1:32
Een record! Het heeft al wat ballen gekost en tot nu toe is het slechts eentje gelukt om 2 spelsessies te overleven zonder geperforeerd te zijn, maar de anderen hielden het tenminste zo'n kleine 10 minuten vol. Nu was het geintje binnen minder dan twee minuten beslecht.
Niks leuker dan achter een bal aan te rennen, er over struikelend mee te spelen, maar het hoofddoel blijft vangen en dat betekent de tanden erin zetten. Bal kapot, rolvermogen verdwenen, einde spel en een trotse maar tegelijk wat domme en verwarde blik in de ogen van de honden. Het is als bij de jacht. Achter iets aanrenen dat wegrent, daar worden ze helemaal wild van. Hebben ze het te pakken, is de lol snel voorbij en staan ze wat beteuterd te kijken en proberen met een poot het dode dier weer in beweging te brengen. Na acht jaar wil dat dubbeltje nog steeds niet vallen.
Ik dacht deze keer slim te zijn en had basketballen ipv voetballen gekocht. Ze leken me minder houvast te bieden aan de bijtgrage kaken. Dat ook bleek te kloppen maar de ballen waren anderzijds minder stevig dus de eerste beste hoektand, die houvast vond, ging ook dwars door de bal heen. Ppfffffff
Zouden er Kevlar-ballen bestaan?
Niks leuker dan achter een bal aan te rennen, er over struikelend mee te spelen, maar het hoofddoel blijft vangen en dat betekent de tanden erin zetten. Bal kapot, rolvermogen verdwenen, einde spel en een trotse maar tegelijk wat domme en verwarde blik in de ogen van de honden. Het is als bij de jacht. Achter iets aanrenen dat wegrent, daar worden ze helemaal wild van. Hebben ze het te pakken, is de lol snel voorbij en staan ze wat beteuterd te kijken en proberen met een poot het dode dier weer in beweging te brengen. Na acht jaar wil dat dubbeltje nog steeds niet vallen.
Ik dacht deze keer slim te zijn en had basketballen ipv voetballen gekocht. Ze leken me minder houvast te bieden aan de bijtgrage kaken. Dat ook bleek te kloppen maar de ballen waren anderzijds minder stevig dus de eerste beste hoektand, die houvast vond, ging ook dwars door de bal heen. Ppfffffff
Zouden er Kevlar-ballen bestaan?
woensdag 17 november 2010
Viswater
(04-06-2000) Behalve het grote meer van een zestal hectare en een drietal kleinere meertjes (en twee ertussen gelegen poeltjes), waarin het water trapgewijs naar het grote meer wordt geleid, hebben we ook aan weerszijden van het grote huis een vijver liggen. Waarschijnlijk omdat er nog niet genoeg water was op het terrein.
Wij hadden snel iets van: "Wat ons betreft mogen ze weg". Na een aantal weken/maanden hier gewoond te hebben, kregen we een probleempje met de watertoevoer naar de vijvers. Om alles simpel te houden, komt het water voor de vijvers uit het bos en legt zo'n 5-, 6-, 700 meter of misschien wel meer af in een buis alvorens voor onze deur in de vijver te kletteren. De zinken pijp, bekleed met pure teer en afgewerkt met een dikke laag asfalt papier, is in een ver verleden aangelegd. Aangetast door de tijd vallen er hier en daar gaten in de leiding. Naar wij inmiddels begrepen hebben, is dat een regelmatig voorkomend euvel. René, onze Franse steun en toeverlaat, wordt nu nog moe als hij denkt aan de gaten die hij de afgelopen jaren heeft gedicht.
Een gat in de leiding betekent heel simpel een modderpoel ergens in het bos of de wei en geen water uit onze fontein. Geen gekletter, rust! En dan blijkt dat je het mist! Je mist het geluid van stromend water, de eindeloos voort kabbelende ruis. Dus in de benen, graven om het geluid terug te laten keren en 'en passant' enige honderden vissen -goudvissen en karpertjes- van een wisse dood te redden.
Enige weken, vier pogingen, tig klemmen, asfalt, en een hele berg cement later is het gat gedicht. Het water borrelde uit de fontein met een kracht die we niet gewend waren .... nog meer geluid! Het duurde aansluitend enige weken voordat de grond om de vijvers voldoende verzadigd was en beide vijvers het vereiste niveau bereikten. En nu maar wachten op het volgende gat ......
Wij hadden snel iets van: "Wat ons betreft mogen ze weg". Na een aantal weken/maanden hier gewoond te hebben, kregen we een probleempje met de watertoevoer naar de vijvers. Om alles simpel te houden, komt het water voor de vijvers uit het bos en legt zo'n 5-, 6-, 700 meter of misschien wel meer af in een buis alvorens voor onze deur in de vijver te kletteren. De zinken pijp, bekleed met pure teer en afgewerkt met een dikke laag asfalt papier, is in een ver verleden aangelegd. Aangetast door de tijd vallen er hier en daar gaten in de leiding. Naar wij inmiddels begrepen hebben, is dat een regelmatig voorkomend euvel. René, onze Franse steun en toeverlaat, wordt nu nog moe als hij denkt aan de gaten die hij de afgelopen jaren heeft gedicht.
Een gat in de leiding betekent heel simpel een modderpoel ergens in het bos of de wei en geen water uit onze fontein. Geen gekletter, rust! En dan blijkt dat je het mist! Je mist het geluid van stromend water, de eindeloos voort kabbelende ruis. Dus in de benen, graven om het geluid terug te laten keren en 'en passant' enige honderden vissen -goudvissen en karpertjes- van een wisse dood te redden.
Enige weken, vier pogingen, tig klemmen, asfalt, en een hele berg cement later is het gat gedicht. Het water borrelde uit de fontein met een kracht die we niet gewend waren .... nog meer geluid! Het duurde aansluitend enige weken voordat de grond om de vijvers voldoende verzadigd was en beide vijvers het vereiste niveau bereikten. En nu maar wachten op het volgende gat ......
dinsdag 16 november 2010
Breekbaar
(05/01/2008) Katrien gisteravond weer er vandoor. Weg rust, angst voor nog meer dood, half tablet onder de tong en proberen te kalmeren. Een van de vele momenten waarop ik zie hoe fragiel mijn levensevenwicht op het ogenblik is. Twee uur later en na veel gezoek (te voet, per auto) zat ze trots rechtop voor de keukendeur. Ditmaal 10 beten in haar strot en waarschijnlijk nog veel meer bloed verloren dan de vorige keer, nauwelijks veertien dagen geleden. Wat is dat, waarom ineens die ongehoorzaamheid?? Strijd om een leeg gevallen plek in de roedelhiërarchie??
Gelukkig sloeg ik niet dicht. Afbinden bij de strot is wat moeilijk maar enkele theedoeken om haar hals gewikkeld om de auto niet helemaal onder het bloed te krijgen. Dierenarts opgetrommeld en naar hem toe gereden. Volgens mij baalde hij als een stekker. Zonder verdoving werken zat er deze keer niet in. Teveel schade, te serieus en te diep.
Een groot deel van de nacht opgebleven om Katrien fatsoenlijk te zien bijkomen en de resterende uren in een stoel geslapen. Katrien heeft weinig te missen vandaag. Het zal pijn doen en ze kan nauwelijks op d'r p[oten staan. Ik hou haar ademhaling en hartslag nauwkeurig in de gaten. Hoe dit nu weer ten goede keren???
Gelukkig sloeg ik niet dicht. Afbinden bij de strot is wat moeilijk maar enkele theedoeken om haar hals gewikkeld om de auto niet helemaal onder het bloed te krijgen. Dierenarts opgetrommeld en naar hem toe gereden. Volgens mij baalde hij als een stekker. Zonder verdoving werken zat er deze keer niet in. Teveel schade, te serieus en te diep.
Een groot deel van de nacht opgebleven om Katrien fatsoenlijk te zien bijkomen en de resterende uren in een stoel geslapen. Katrien heeft weinig te missen vandaag. Het zal pijn doen en ze kan nauwelijks op d'r p[oten staan. Ik hou haar ademhaling en hartslag nauwkeurig in de gaten. Hoe dit nu weer ten goede keren???
maandag 15 november 2010
Tweespalt
Stad van baksteen aan de oevers van de Garonne. Een Franse stad met Nederlandse trekjes, een Franse versie van de Amsterdamse school. Een stad bovendien met een prachtig plein (Capitool) en vele andere pleintjes en een hoop terrassen. Toulouse in november met zonnige weer en met een temperatuur van een graad of twintig waarschijnlijk niet representatief voor de tijd van het jaar, maar uitermate geschikt om die hele stadse schoonheid en de passerenden mensenmassa te genieten in al zijn nazomerse vormenrijkdom en kleurenpracht. Ik had rustig een paar dagen kunnen blijven hangen maar vond dat ik dat de honden en katten niet kon aandoen.
Een dualiteit die nooit helemaal verdwenen is. Ik hou overduidelijk van kaas èn van vlees, van jam èn van hagelslag. De jaren in Utrecht, de verknochtigheid aan Parijs, de spontane verliefheid bij de kennismaking met Rome, het is niet verloren gegaan in de overdaad aan rust en ruimte, die me van het allereerste ogenblik op deze plek heeft gegrepen en daarna nooit meer heeft losgelaten. Het is de onvermijdelijke tweespalt als je meerdere allesomvattende liefdes probeert te combineren. Ben je bij de een, mis je de ander en omgekeerd maar samenbrengen is onmogelijk. Ik zou het ook niet anders willen!! Wonen in Parijs met de dichtsbijzijnde buur op een kilometer .... Het zou afbreuk doen aan de belevening van Parijs maar ook aan de afzondering van een plek als LpM.
Het is een beetje als met eten. Ik hou erg van de klassieke èn moderne Franse keuken, kan de verleiding van een Japans bereide rauwe vis niet weerstaan, ben tot een moord in staat voor de vruchten van de Italiaanse gastronomie maar moet er bij God niet aan denken, dat me dat alles in het verloop van één maaltijd wordt geserveerd. Het genot zit 'm in het verschil, het onderscheid en niet in de verwevenheid.
Een dualiteit die nooit helemaal verdwenen is. Ik hou overduidelijk van kaas èn van vlees, van jam èn van hagelslag. De jaren in Utrecht, de verknochtigheid aan Parijs, de spontane verliefheid bij de kennismaking met Rome, het is niet verloren gegaan in de overdaad aan rust en ruimte, die me van het allereerste ogenblik op deze plek heeft gegrepen en daarna nooit meer heeft losgelaten. Het is de onvermijdelijke tweespalt als je meerdere allesomvattende liefdes probeert te combineren. Ben je bij de een, mis je de ander en omgekeerd maar samenbrengen is onmogelijk. Ik zou het ook niet anders willen!! Wonen in Parijs met de dichtsbijzijnde buur op een kilometer .... Het zou afbreuk doen aan de belevening van Parijs maar ook aan de afzondering van een plek als LpM.
Het is een beetje als met eten. Ik hou erg van de klassieke èn moderne Franse keuken, kan de verleiding van een Japans bereide rauwe vis niet weerstaan, ben tot een moord in staat voor de vruchten van de Italiaanse gastronomie maar moet er bij God niet aan denken, dat me dat alles in het verloop van één maaltijd wordt geserveerd. Het genot zit 'm in het verschil, het onderscheid en niet in de verwevenheid.
zondag 14 november 2010
Gastenspectrum
(21-05-2000) "Van mensen die komen en voorbij gaan". Het heeft iets van een titel van Calvino, maar dan in werkelijkheid. Sinds enige tijd komen hier mensen aan, die een dag of een week/meerdere weken later weer vertrekken. Heel kaal gezegd is dat de kern van onze bedrijfsmatig bezigheid; Mensen zoeken, mensen komen, mensen verpozen, mensen vertrekken..... en mensen doen onderwijl natuurlijk nog veel meer.
We kunnen nog niet bogen op een jarenlange ervaring in het ontvangen van gasten, maar er zijn duidelijk al categorieën te onderscheiden. De een komt voor z'n ontspanning en heeft duidelijk eigen bezigheden, de ander komt om ons te helpen want ‘het is toch allemaal wel erg groot en veel', weer een ander komt om helemaal niets te doen, en dan zijn er nog de mensen die veel willen maar eigenlijk niet weten wat, of de mensen die ons eigenlijk alleen maar willen bezoeken, en natuurlijk ook de categorie die komt voor de omgeving en aangetrokken worden door de entourage van het domein. Alle onderlinge combinaties en overlappingen in het midden latend!
Nou is de verleiding groot om alle mensen langs te gaan en ze allemaal stuk voor stuk te bespreken. Laat die rooie oortjes maar zitten, want dat gaan we niet doen. Wat ons wel af en toe door het hoofd schiet is het ideaalbeeld van 'onze klant'. En dat is best moeilijk. Mensen die aanwezig zijn en in feite ook weer niet zijn net zo makkelijk of moeilijk als mensen die het prettig vinden om je de hele dag te zien / volgen / helpen. Bij de een denk je af en toe 'Zijn ze d'r nog?' en bij de ander heb je eerder de neiging om hem of haar voor enige dagen op pad te sturen. De een maakt nauwelijks deel uit van je leven en de ander zit er midden in.....
Zoals met alles zal het nog wel enige tijd duren voordat het beeld van de ultieme gast is uitgekristalliseerd. Bij het zoeken van deze stek heeft het ook goed twee jaar geduurd voordat we concreet konden opsommen wat we wel en wat we niet wisten te waarderen. Een aantal elementen, die we in onze gast zullen weten te waarderen, zijn wel al duidelijk, zoals bijvoorbeeld 'gezelligheid' en 'genieten'.
We kunnen nog niet bogen op een jarenlange ervaring in het ontvangen van gasten, maar er zijn duidelijk al categorieën te onderscheiden. De een komt voor z'n ontspanning en heeft duidelijk eigen bezigheden, de ander komt om ons te helpen want ‘het is toch allemaal wel erg groot en veel', weer een ander komt om helemaal niets te doen, en dan zijn er nog de mensen die veel willen maar eigenlijk niet weten wat, of de mensen die ons eigenlijk alleen maar willen bezoeken, en natuurlijk ook de categorie die komt voor de omgeving en aangetrokken worden door de entourage van het domein. Alle onderlinge combinaties en overlappingen in het midden latend!
Nou is de verleiding groot om alle mensen langs te gaan en ze allemaal stuk voor stuk te bespreken. Laat die rooie oortjes maar zitten, want dat gaan we niet doen. Wat ons wel af en toe door het hoofd schiet is het ideaalbeeld van 'onze klant'. En dat is best moeilijk. Mensen die aanwezig zijn en in feite ook weer niet zijn net zo makkelijk of moeilijk als mensen die het prettig vinden om je de hele dag te zien / volgen / helpen. Bij de een denk je af en toe 'Zijn ze d'r nog?' en bij de ander heb je eerder de neiging om hem of haar voor enige dagen op pad te sturen. De een maakt nauwelijks deel uit van je leven en de ander zit er midden in.....
Zoals met alles zal het nog wel enige tijd duren voordat het beeld van de ultieme gast is uitgekristalliseerd. Bij het zoeken van deze stek heeft het ook goed twee jaar geduurd voordat we concreet konden opsommen wat we wel en wat we niet wisten te waarderen. Een aantal elementen, die we in onze gast zullen weten te waarderen, zijn wel al duidelijk, zoals bijvoorbeeld 'gezelligheid' en 'genieten'.
zaterdag 13 november 2010
Inspiratie
Het voelde goed aan, de nieuwe plek, ondanks de grote gaten in het schuurdak. Al van afstand zag ik dat het terrein rondom de gebouwen was gemaaid. Het was groener en egaler dan in juni, toen het onkruid welig tierde. Ter plekke bleek de boer ook de binnenplaats meegenomen te hebben.
Is het een binnenplaats? Het is niet ommuurd, zal het ook niet worden, maar wel aan twee kanten begrenst door gebouwen en straks komt er nog de muur van de moestuin bij en de rest is een kwestie van beplanting. Ja, het moet een soort binnenplaats worden. Een 'intieme' ruimte buiten in het verlengde van de woonruimte(n) binnen.
Het beeld, hoe het ooit moet worden, zit in grote lijnen in mijn hoofd. De afspraak ter plekke was bedoeld om de afronding te stimuleren, maar de meneer, die ik sprak, maakte meer de indruk van een tuinman dan tuin-/landschapsarchitect. Hoewel hij goed luisterde en duidelijke vragen stelde, kwam hij nauwelijks met voorstellen. Je zag geen enthousiasme, de opborrelende ideeën misten, er was veeleer terughoudendheid. Meer iemand van transpiratie dan van inspiratie, voor aanleg en onderhoud en niet voor het ontwerp, maar we geven 'm een kans.
Is het een binnenplaats? Het is niet ommuurd, zal het ook niet worden, maar wel aan twee kanten begrenst door gebouwen en straks komt er nog de muur van de moestuin bij en de rest is een kwestie van beplanting. Ja, het moet een soort binnenplaats worden. Een 'intieme' ruimte buiten in het verlengde van de woonruimte(n) binnen.
Het beeld, hoe het ooit moet worden, zit in grote lijnen in mijn hoofd. De afspraak ter plekke was bedoeld om de afronding te stimuleren, maar de meneer, die ik sprak, maakte meer de indruk van een tuinman dan tuin-/landschapsarchitect. Hoewel hij goed luisterde en duidelijke vragen stelde, kwam hij nauwelijks met voorstellen. Je zag geen enthousiasme, de opborrelende ideeën misten, er was veeleer terughoudendheid. Meer iemand van transpiratie dan van inspiratie, voor aanleg en onderhoud en niet voor het ontwerp, maar we geven 'm een kans.
vrijdag 12 november 2010
Vooruit tellen
(03/01/2008) 03/01, 04/01, 05/01, 06/01, ik tel dagen af maar met welk doel, in afwachting van wat??? Geen hart vol verwachting, geen onbedwingbare nieuwsgierigheid, maar de hoop op een heel basaal gevoel van rust en tevredenheid, een soort “vrede met”, acceptatie, neerleggen bij, de vorm vinden die het mogelijk maakt om verder te gaan met het leven ipv te overleven zoals ik nu al weken doe. Is het ongeduld of onwil? Geef ik de tijd niet de ruimte om de gebeurtenissen op hun plek te laten vallen of wil ik gewoon (nog) niet dat het allemaal een plekje krijgt??
donderdag 11 november 2010
De levendige natuur
(14-05-2000) Behalve dat we sinds oktober vorig jaar in een prachtig huis en dito omgeving leven, verblijven we ook op een plek waarin je weinig moeite hoeft te doen om betrokken te raken bij de dierenwereld. Je staat er letterlijk op als je niet uitkijkt. Na de wintermaanden met onze strijd tegen de muizen, mollen, duiven en ragondins (moerasbevers), die alle vier nog lang niet het onderspit hebben gedolven en dat waarschijnlijk ten eeuwige dagen zullen volhouden, hebben we inmiddels te maken met mieren, rupsen, kevers, wespen, bijen, dazen, krekels, slakken, hagedissen, padden, kikkers .......en slangen. En dan hebben we het alleen over wat we gezien hebben in ‘grote getale', met uitzondering van de slangen dan. Niet die ene fazant die parmantig over het gazon voor het herenhuis schreed of die ene haas die over het pad stoof richting de huisjes. Ook de vele, vele soorten vogels laten we maar even met rust met het voeren van hun kroost, die zo links en rechts in en om het huis in diverse nesten verstopt zit.
Nee, we hebben het gewoon maar even over wat zogezegd op zoolhoogte over de grond krioelt. De mieren -klein en groot- af en aan lopend over een alleen voor hen zichtbare, tweebaanse route. Ergens vandaan ...... ergens naar toe. En als daar toevallig een huisje tussen ligt, dan gaat het gewoon dwars door het huisje heen. Nijvere beestjes, steeds met van alles aan het slepen: aarde, bladstukjes, eitjes, dooie beestjes maar ook kruimels, suiker, hagelslag, jamresten en andere etenswaren, die ze op hun weg tegenkomen of waardoor ze worden aangetrokken.
Een ander insect verraste ons laatste toen het -in grote getale- na een uitstapje terugkeerde in onze schoorsteen. In een van de schoorstenen die ooit tot onder dakniveau zijn weggehaald. Aangekondigd door een bijna angstaanjagend, aanzwellend gezoem kwam de zwerm dichterbij. Het duurde even voordat we snapten wat gebeurde en dat terwijl we hetzelfde enige jaren geleden op een terras in Weesp hebben mogen meemaken. Snel naar boven de ramen dicht en hopen dat ze voorbij zouden trekken. Ijdele hoop. De zwerm streek neer op het dak en verdween een voor een via een nauwelijks waarneembare opening van het met leien gedekte dak. Nog even een poging gedaan om ze uit te roken, maar de koningin had duidelijk geen zin om elders kwartier te maken.
Dus, zoals een imker, die we om advies hebben gevraagd ,ons aanraadde, laten we ze rustig zitten. Misschien hebben we straks wel eigen honing; ongetwijfeld lindebloesem- en acaciahoning.
Verder zitten we buiten nooit alleen, maar worden we steeds gadegeslagen door talloze hagedissen, die nauwelijks meer schrikken van onze bewegingen. Nog een beetje brutaler en je mag wel uitkijken ,dat je ze niet vertrapt. Bij wat minder weer maken de watervlugge hagedissen plaats voor slakken. Niet van die met mooie met huisjes, maar de naakte variant in de kleuren helder bruin en vies grijs. Beestjes die het woord ‘wegschieten' niet kennen. Onverstoorbaar schuift zo'n slijmbal voort over z'n eigen snot. Zou je ze kunnen eten??
Nee, we hebben het gewoon maar even over wat zogezegd op zoolhoogte over de grond krioelt. De mieren -klein en groot- af en aan lopend over een alleen voor hen zichtbare, tweebaanse route. Ergens vandaan ...... ergens naar toe. En als daar toevallig een huisje tussen ligt, dan gaat het gewoon dwars door het huisje heen. Nijvere beestjes, steeds met van alles aan het slepen: aarde, bladstukjes, eitjes, dooie beestjes maar ook kruimels, suiker, hagelslag, jamresten en andere etenswaren, die ze op hun weg tegenkomen of waardoor ze worden aangetrokken.
Een ander insect verraste ons laatste toen het -in grote getale- na een uitstapje terugkeerde in onze schoorsteen. In een van de schoorstenen die ooit tot onder dakniveau zijn weggehaald. Aangekondigd door een bijna angstaanjagend, aanzwellend gezoem kwam de zwerm dichterbij. Het duurde even voordat we snapten wat gebeurde en dat terwijl we hetzelfde enige jaren geleden op een terras in Weesp hebben mogen meemaken. Snel naar boven de ramen dicht en hopen dat ze voorbij zouden trekken. Ijdele hoop. De zwerm streek neer op het dak en verdween een voor een via een nauwelijks waarneembare opening van het met leien gedekte dak. Nog even een poging gedaan om ze uit te roken, maar de koningin had duidelijk geen zin om elders kwartier te maken.
Dus, zoals een imker, die we om advies hebben gevraagd ,ons aanraadde, laten we ze rustig zitten. Misschien hebben we straks wel eigen honing; ongetwijfeld lindebloesem- en acaciahoning.
Verder zitten we buiten nooit alleen, maar worden we steeds gadegeslagen door talloze hagedissen, die nauwelijks meer schrikken van onze bewegingen. Nog een beetje brutaler en je mag wel uitkijken ,dat je ze niet vertrapt. Bij wat minder weer maken de watervlugge hagedissen plaats voor slakken. Niet van die met mooie met huisjes, maar de naakte variant in de kleuren helder bruin en vies grijs. Beestjes die het woord ‘wegschieten' niet kennen. Onverstoorbaar schuift zo'n slijmbal voort over z'n eigen snot. Zou je ze kunnen eten??
woensdag 10 november 2010
Andere aanpak
Wat moet je met een plek, waar je niks kunt doen, omdat je te ver weg woont, die woonstek bovendien maar geen koper weet te verleiden, je wel het onkruid in je toekomstige leefruimte de meter ruim ziet overschrijden, de plek niet kwijt wilt, er iets wilt doen, je niet weet wat maar wel weet dat je iets wilt doen, wilt gaan beginnen, aan den slag gaan!
In feit loop ik er sinds juni op te broeden. Verder met de septic-tanks? Kan, maar wat levert het op? Verder met slopen? Te omslachtig. De plannen nader uitwerken? Weinig aantrekkelijk zolang geen duidelijkheid bestaat omtrent de uitvoering.
Begin augustus kunnen voorkomen dat de bouwvergunningen zouden verlopen door voor beide aangevraagde èn goedgekeurde vergunningen de bouw 'als begonnen' te declareren, maar toen nog steeds geen idee, hoe ik verder wilde of kon. Ook de dakreparatie gaf niet de gewenst 'Aufschwung'. Op zo'n moment loop ik voor mijn gevoel in kringetjes, opzoek naar iets wat er moet zijn, waarvan ik zeker weet dat het er is, maar ik zie het niet.
Door die hele brei van ogenschijnlijke zinloosheid piepte ergens in oktober het idee omhoog om de zaak over een ander boeg te gooien en alvast met het terrein te beginnen ipv met de gebouwen. Ik heb het idee voorzichtig geproefd, het als jonge wijn over mijn tong laten walsen, langs het gehemelte gevleid en met kleine hoeveelheden mijn slokdarm laten afdalen. Het idee beviel me wel en afspraken gemaakt met bedrijven die zich met dat soort zaken bezig houden. Ik ben benieuwd, maar alleen het vooruitzicht, dat er weer iets opgebouwd gaat worden, brengt smaak, kleur en geur waar grauwe grijsheid leek te beklijven.
In feit loop ik er sinds juni op te broeden. Verder met de septic-tanks? Kan, maar wat levert het op? Verder met slopen? Te omslachtig. De plannen nader uitwerken? Weinig aantrekkelijk zolang geen duidelijkheid bestaat omtrent de uitvoering.
Begin augustus kunnen voorkomen dat de bouwvergunningen zouden verlopen door voor beide aangevraagde èn goedgekeurde vergunningen de bouw 'als begonnen' te declareren, maar toen nog steeds geen idee, hoe ik verder wilde of kon. Ook de dakreparatie gaf niet de gewenst 'Aufschwung'. Op zo'n moment loop ik voor mijn gevoel in kringetjes, opzoek naar iets wat er moet zijn, waarvan ik zeker weet dat het er is, maar ik zie het niet.
Door die hele brei van ogenschijnlijke zinloosheid piepte ergens in oktober het idee omhoog om de zaak over een ander boeg te gooien en alvast met het terrein te beginnen ipv met de gebouwen. Ik heb het idee voorzichtig geproefd, het als jonge wijn over mijn tong laten walsen, langs het gehemelte gevleid en met kleine hoeveelheden mijn slokdarm laten afdalen. Het idee beviel me wel en afspraken gemaakt met bedrijven die zich met dat soort zaken bezig houden. Ik ben benieuwd, maar alleen het vooruitzicht, dat er weer iets opgebouwd gaat worden, brengt smaak, kleur en geur waar grauwe grijsheid leek te beklijven.
dinsdag 9 november 2010
Blauw bloed
In het geval je met je vinger op een wat ongelukkige wijze klem komt te zitten of als je er een ferme, meestal onbedoelde klap op geeft met een beetje hamer, dan kan het bloed wat daarbij vrij komt vaak geen andere kant op dan onder je nagel. Behalve dat die verplaatsing een weinig prettig gevoel is, door de druk die dat veroorzaakt, is er slechts één oplossing en dat is de nagel doorprikken. Moet je eens bij jezelf proberen ... Toch werkt het. Gaatje d'rin druk weg, maar je voorkomt daarmee niet dat je nagel de daarop volgende dagen geel, groen en vervolgens donker paarsblauw wordt.
Hetzelfde kan dus ook op wat grotere schaal gebeuren als goedbedoelende maar langs elkaar werkende verzorgenden niet dezelfde informatie hebben over je pillenlijstje en een bloedverdunner niet een tijdelijke halt wordt toegeroepen. Bij een operatie is het dan niet nodig om een paperclip te verhitten en te gebruiken om het ingesloten bloed een vrije doorgang te geven. Die doorgang was er, tien centimeter groot en hoewel voorzien van een aantal prachtige siersteken, drong het bloed een dag langer dan de bedoeling tussen de steken door naar buiten. Gelukkig maar. Desondanks ziet mijn linkerkant net onder het sleutelbeen nu uit alsof iemand zich erop uitgeleefd heeft met een voorhamer: Geel, groen en bovenal blauw. Niemand neemt me dit ooit nog af: Ik heb blauw bloed (!) ...... als het onderhuids gestold is.
Hetzelfde kan dus ook op wat grotere schaal gebeuren als goedbedoelende maar langs elkaar werkende verzorgenden niet dezelfde informatie hebben over je pillenlijstje en een bloedverdunner niet een tijdelijke halt wordt toegeroepen. Bij een operatie is het dan niet nodig om een paperclip te verhitten en te gebruiken om het ingesloten bloed een vrije doorgang te geven. Die doorgang was er, tien centimeter groot en hoewel voorzien van een aantal prachtige siersteken, drong het bloed een dag langer dan de bedoeling tussen de steken door naar buiten. Gelukkig maar. Desondanks ziet mijn linkerkant net onder het sleutelbeen nu uit alsof iemand zich erop uitgeleefd heeft met een voorhamer: Geel, groen en bovenal blauw. Niemand neemt me dit ooit nog af: Ik heb blauw bloed (!) ...... als het onderhuids gestold is.
maandag 8 november 2010
Daken
Soms krijg je ongewild achteraf een bevestiging, schouderklopje voor beslissingen, waar je op het moment van het doorhakken van de knoop weinig meer zekerheden had dan wat vage voorgevoelens. Zo ook bij mijn toekomstige plek toen ik bijna twee jaar geleden besloot om maar niks te doen met de offerte om het dak van het woonhuis alvast in de gewenste staat te laten brengen. Behalve dat de offerte me veel te globaal was en bovendien te laag leek voor wat allemaal moest en moet gebeuren, zag ik me niet in staat om de werkzaamheden in goede banen te leiden met ongeveer 200 km tussen woon- en werkplek. Kortom geen vertrouwen in de aannemer, maar dat vnl. ingegeven door het simpele gebrek aan gezamelijke ervaring.
Na het bezoek in juni dit jaar en de constatering van stormschade aan de daken, heb ik echter vlot doorgegrepen. Dezelfde meneer een offerte laten maken, daar verder niet moeilijk over gedaan; ondertekend, een cheque voor de aanbetaling bijgevoegd en ... nu ruim drie maanden en de nodige telefoontjes later is er nog steeds niks gebeurd. De secretaresse of wat ze ook is, die steeds de telefoon opneemt en belooft het haar baas te zeggen, die dan onmiddelijke zal terugbellen -wat tot op heden niet gebeurd is-, vraagt bij wijze van excuus steeds of ik er een termijn bij afgesproken heb en of het wel urgent is....
Schade aan het dak. Nee, dat is niet urgent. Een paar vierkante meter pannen weg. Niks mis mee, lekker luchtig. Laat maar gerust binnen regenen. Kan geen kwaad. En natuurlijk over 2 jaar is ook goed.
Wat voor idee hebben die lui? Binnen een paar weken op een offerte moeten reageren. Bij accoord direct aanbetalen en als tegenprestatie alleen voldaan achteroverleunen??? Meneer snapt duidelijk niet dat hij op deze manier de rest van de noodzakelijke werkzaamheden op zijn (bier-)buik kan schrijven en straks terecht achterover kan leunen, omdat hij geen werk meer heeft.
Na het bezoek in juni dit jaar en de constatering van stormschade aan de daken, heb ik echter vlot doorgegrepen. Dezelfde meneer een offerte laten maken, daar verder niet moeilijk over gedaan; ondertekend, een cheque voor de aanbetaling bijgevoegd en ... nu ruim drie maanden en de nodige telefoontjes later is er nog steeds niks gebeurd. De secretaresse of wat ze ook is, die steeds de telefoon opneemt en belooft het haar baas te zeggen, die dan onmiddelijke zal terugbellen -wat tot op heden niet gebeurd is-, vraagt bij wijze van excuus steeds of ik er een termijn bij afgesproken heb en of het wel urgent is....
Schade aan het dak. Nee, dat is niet urgent. Een paar vierkante meter pannen weg. Niks mis mee, lekker luchtig. Laat maar gerust binnen regenen. Kan geen kwaad. En natuurlijk over 2 jaar is ook goed.
Wat voor idee hebben die lui? Binnen een paar weken op een offerte moeten reageren. Bij accoord direct aanbetalen en als tegenprestatie alleen voldaan achteroverleunen??? Meneer snapt duidelijk niet dat hij op deze manier de rest van de noodzakelijke werkzaamheden op zijn (bier-)buik kan schrijven en straks terecht achterover kan leunen, omdat hij geen werk meer heeft.
Substantiële vooruitgang
Is nieuw altijd beter?
Vooraf is me weinig verteld en zelf had ik geen vragen. Waarom ook, mijn batterij had z'n beste tijd gehad en moest vervangen worden net als zo'n jaar of vijf geleden is gebeurd. En dan moet het hele ding eruit, waarbij qua vorm of kleur niks valt te kiezen. Het enige wat me interesseerde was het formaat. Hadden de ontwikkelingen voor een kleiner, platter, minder irritant formaat gezorgd? Nee, helaas was de vooruitgang op dat gebied niet het noemen waard. Wel werd me met enige trots verteld, dat de batterijen waren verbeterd waardoor de levensduur er enorm op vooruit is gegaan. "Bij gelijkblijvende belasting" werd er fijntjes aan toegevoegd.
Eenmaal in het ziekenhuis verviel ik van de ene verbazing in de andere, waarbij positieve en negatieve effecten elkaar een beetje afwisselden. De ingreep zou onder lokale verdoving plaats vinden. Op zich prettig dat je niet opgezadeld wordt met alle ellende van een algehele narcose, maar het is toch wel prettig om dat iets eerder te horen dan net voordat je de operatieruimte ingeschoven wordt. Ff omschakelen, maar hup.
Het nadeel van een plaatselijke verdoving is, dat je alles voelt, dus ook het verdoven en dat was nu net het minst prettige moment van de 3-kwartier, dat ze over me heen hebben gehangen en hebben zitten trekken, duwen en hechten.
Bij het hechten de volgende wat mindere verrassing. Er bleek onduidelijkheid te bestaan over mijn medicijngebruik, waardoor een van de bloedverdunners niet tijdelijk gestopt was met een hoop tandengeknars van de chirurg tot gevolg en de mededeling dat dit weleens wat langer kon gaan duren. Niet het hechten maar mijn aanwezigheid in het ziekenhuis...
Terug op de kamer de volgende verrassing. Een vertegenwoordiger van de medische apparatuur, die ook bij de operatie aanwezig was geweest, kwam me persoonlijk vertellen wat voor bijzonder technisch hoogstandje ze in mijn lijf gepropt hadden. Een defibrillator met communicatiemogelijkheden op afstand. Ik kreeg een soort modem uitgereikt en mij werd verteld wat ik allemaal moest doen zodat mijn cardioloog dagelijks via een website de verrichtingen van mijn hart kon volgen. Klinkt prachtig, zou je zo zeggen, maar zat ik daar nou op te wachten?? Ik voelde me overvallen, was nog bezig met het knellen van het drukverband en het gewicht wat ze er net bovenop hadden gelegd. Mijn hoofd stond noch naar begrip noch naar discussie. Ik kreeg het bijbehorende kabelwerk, een adapter en bijpassende tas en net voordat de meneer verdween vertelde hij nog even dat de batterij nu wel 7 (!) jaar meeging.
Ik was door alles wat gebeurd was te aangeslagen om daar nog eens op te reageren. Zeven jaar, da's werkelijk een vooruitgang om stil van te worden vergeleken met de vorige levensduur van 5 à 6 jaar. Het duurde even, voordat ik het gevoel onder woorden kon brengen, waarmee ik de nacht inging: Ik voelde me belazerd!
Vooraf is me weinig verteld en zelf had ik geen vragen. Waarom ook, mijn batterij had z'n beste tijd gehad en moest vervangen worden net als zo'n jaar of vijf geleden is gebeurd. En dan moet het hele ding eruit, waarbij qua vorm of kleur niks valt te kiezen. Het enige wat me interesseerde was het formaat. Hadden de ontwikkelingen voor een kleiner, platter, minder irritant formaat gezorgd? Nee, helaas was de vooruitgang op dat gebied niet het noemen waard. Wel werd me met enige trots verteld, dat de batterijen waren verbeterd waardoor de levensduur er enorm op vooruit is gegaan. "Bij gelijkblijvende belasting" werd er fijntjes aan toegevoegd.
Eenmaal in het ziekenhuis verviel ik van de ene verbazing in de andere, waarbij positieve en negatieve effecten elkaar een beetje afwisselden. De ingreep zou onder lokale verdoving plaats vinden. Op zich prettig dat je niet opgezadeld wordt met alle ellende van een algehele narcose, maar het is toch wel prettig om dat iets eerder te horen dan net voordat je de operatieruimte ingeschoven wordt. Ff omschakelen, maar hup.
Het nadeel van een plaatselijke verdoving is, dat je alles voelt, dus ook het verdoven en dat was nu net het minst prettige moment van de 3-kwartier, dat ze over me heen hebben gehangen en hebben zitten trekken, duwen en hechten.
Bij het hechten de volgende wat mindere verrassing. Er bleek onduidelijkheid te bestaan over mijn medicijngebruik, waardoor een van de bloedverdunners niet tijdelijk gestopt was met een hoop tandengeknars van de chirurg tot gevolg en de mededeling dat dit weleens wat langer kon gaan duren. Niet het hechten maar mijn aanwezigheid in het ziekenhuis...
Terug op de kamer de volgende verrassing. Een vertegenwoordiger van de medische apparatuur, die ook bij de operatie aanwezig was geweest, kwam me persoonlijk vertellen wat voor bijzonder technisch hoogstandje ze in mijn lijf gepropt hadden. Een defibrillator met communicatiemogelijkheden op afstand. Ik kreeg een soort modem uitgereikt en mij werd verteld wat ik allemaal moest doen zodat mijn cardioloog dagelijks via een website de verrichtingen van mijn hart kon volgen. Klinkt prachtig, zou je zo zeggen, maar zat ik daar nou op te wachten?? Ik voelde me overvallen, was nog bezig met het knellen van het drukverband en het gewicht wat ze er net bovenop hadden gelegd. Mijn hoofd stond noch naar begrip noch naar discussie. Ik kreeg het bijbehorende kabelwerk, een adapter en bijpassende tas en net voordat de meneer verdween vertelde hij nog even dat de batterij nu wel 7 (!) jaar meeging.
Ik was door alles wat gebeurd was te aangeslagen om daar nog eens op te reageren. Zeven jaar, da's werkelijk een vooruitgang om stil van te worden vergeleken met de vorige levensduur van 5 à 6 jaar. Het duurde even, voordat ik het gevoel onder woorden kon brengen, waarmee ik de nacht inging: Ik voelde me belazerd!
zondag 7 november 2010
Het weer
(11-05-2000) In deze prachtige maar vooral toch landelijke omgeving loopt men in alles wat men doet of wil doen tegen het weer op. Of het nu de koeien zijn die al wel of niet de wei in kunnen na de winter, het snoeien van de appelbomen, het strooien van kalk en (kunst-)mest, het spuiten van bestrijdingsmiddelen of het maaien van het gras. Maar niet alleen de boeren bellen iedere dag naar het weerstation op het vliegveld van Limoges, ook als je mensen ontvangt, die een deel van hun kostbare vrije tijd hier willen doorbrengen, krijgt het weer een heel bijzondere om niet te zeggen prominente plek in de dagelijkse routine.
Wij volgen de weersvoorspellingen via onze internetprovider Wanadoo. Inmiddels weten we dat het weer van Limoges, ondanks het feit dat deze plek slechts 40 kilometer bij ons vandaan is, lang niet altijd ons weer hoeft te zijn. Gelukkig blijkt het weer hier bovendien vaak net iets beter te zijn. Minder mist, minder bewolking en dus meer zon. Verder is de ‘vier dagen vooruit’-voorspelling en dus het weer voor vijf dagen net als het weer: het kan veranderen! Wat er een beetje uit te destilleren valt zijn de tendensen en dan vooral de wijzigingen daarin. Letterlijk gezegd: welke kant gaat het op!
Na prachtige wintermaanden (november, januari en februari) met een waterige dip in december, hebben we een uitstekende einde van de winter gehad. Februari/maart leek wel voorjaar met zomerse accenten. De eerste ‘korte broeken’-dagen en heerlijk buiten lunchen! In april was dat snel afgelopen. Qua temperatuur had het misschien nog wel gekund, maar de regen maakte buiten lunchen een stuk onaantrekkelijker. De maand mei heeft tot nog toe iets van beide voorafgaande perioden. Prachtige dagen worden afgesloten met hevig onweer en soms heeft de regen gewoon de overhand.
Benieuwd als we zijn, het is tenslotte ons eerste jaar hier ter plekke, vragen we steeds of het heersende weer ‘normaal’ is voor de tijd van het jaar. Dat bleek voor de prachtige wintermaanden het geval, alleen de hoeveelheid neerslag in december was aan de buitensporige kant. Met minder of de normale hoeveelheid regen zouden in de inmiddels beruchte ‘27 december’ storm minder bomen ontworteld zijn. Het goede weer in maart was helaas beter dan men hier gewend is, hoewel ze daar direct aan toevoegen dat het normaal ook best mooi weer zou zijn geweest alleen net een tikkeltje minder warm. En ondanks dat april hier te boek staat als regenmaand vond men hier dat het dit keer toch wel erg bar en boos was. Van de huidige maand mei vindt men dat de weersresultaten achterblijven bij wat men gewend is: de zomer laat op zich wachten! Kortom, het is hier al prachtig maar het had allemaal nog net wat mooier kunnen zijn.
Persoonlijk maakt ons een paar dagen regen nauwelijks iets uit. We rukken dan simpelweg een blik met klussen binnenshuis open en laten ons verrassen door het verschijnen van de zon. Voor onze gasten, die hier slechts een week of wat zijn, ligt dat echter anders. Onwillekeurig ga je mee naar de einder staren en alle tekenen ten goede interpreteren...... Maar helaas, soms gaat dat gewoon mis. Wij zorgen voor een goede verblijfplaats, hebben een prachtige omgeving te bieden, zijn vaak best gezellig en houden van lekker eten, maar het weer is in andere handen.
Wij volgen de weersvoorspellingen via onze internetprovider Wanadoo. Inmiddels weten we dat het weer van Limoges, ondanks het feit dat deze plek slechts 40 kilometer bij ons vandaan is, lang niet altijd ons weer hoeft te zijn. Gelukkig blijkt het weer hier bovendien vaak net iets beter te zijn. Minder mist, minder bewolking en dus meer zon. Verder is de ‘vier dagen vooruit’-voorspelling en dus het weer voor vijf dagen net als het weer: het kan veranderen! Wat er een beetje uit te destilleren valt zijn de tendensen en dan vooral de wijzigingen daarin. Letterlijk gezegd: welke kant gaat het op!
Na prachtige wintermaanden (november, januari en februari) met een waterige dip in december, hebben we een uitstekende einde van de winter gehad. Februari/maart leek wel voorjaar met zomerse accenten. De eerste ‘korte broeken’-dagen en heerlijk buiten lunchen! In april was dat snel afgelopen. Qua temperatuur had het misschien nog wel gekund, maar de regen maakte buiten lunchen een stuk onaantrekkelijker. De maand mei heeft tot nog toe iets van beide voorafgaande perioden. Prachtige dagen worden afgesloten met hevig onweer en soms heeft de regen gewoon de overhand.
Benieuwd als we zijn, het is tenslotte ons eerste jaar hier ter plekke, vragen we steeds of het heersende weer ‘normaal’ is voor de tijd van het jaar. Dat bleek voor de prachtige wintermaanden het geval, alleen de hoeveelheid neerslag in december was aan de buitensporige kant. Met minder of de normale hoeveelheid regen zouden in de inmiddels beruchte ‘27 december’ storm minder bomen ontworteld zijn. Het goede weer in maart was helaas beter dan men hier gewend is, hoewel ze daar direct aan toevoegen dat het normaal ook best mooi weer zou zijn geweest alleen net een tikkeltje minder warm. En ondanks dat april hier te boek staat als regenmaand vond men hier dat het dit keer toch wel erg bar en boos was. Van de huidige maand mei vindt men dat de weersresultaten achterblijven bij wat men gewend is: de zomer laat op zich wachten! Kortom, het is hier al prachtig maar het had allemaal nog net wat mooier kunnen zijn.
Persoonlijk maakt ons een paar dagen regen nauwelijks iets uit. We rukken dan simpelweg een blik met klussen binnenshuis open en laten ons verrassen door het verschijnen van de zon. Voor onze gasten, die hier slechts een week of wat zijn, ligt dat echter anders. Onwillekeurig ga je mee naar de einder staren en alle tekenen ten goede interpreteren...... Maar helaas, soms gaat dat gewoon mis. Wij zorgen voor een goede verblijfplaats, hebben een prachtige omgeving te bieden, zijn vaak best gezellig en houden van lekker eten, maar het weer is in andere handen.
donderdag 4 november 2010
Kerst
(25/12/2008) De dag begon om kwart voor zeven met blaffende honden. Waarschijnlijk liep Beer een beetje te piepen, want die mag van mij met zijn trechter om z’n kop ’s nachts niet naar buiten. Ruim 3-kwartier gewacht voordat ik naar beneden ben gegaan, Beer te eten heb gegeven en Sammy gevraagd heb om z’n kop te houden. Driekwartier waarin ik merkte, dat ik enorm onrustig wakker was geworden en alle pogingen om mijn rust te hervinden weinig effect scoorden.
Terug in bed, want ondanks een voor mijn huidige doen redelijke nachtrust, was ik nog doodmoe en wilde ik nogmaals met ontspanningsoefeningen mijn geest dwingen om mijn lichaam met rust te laten. Wederom geen resultaat, toen maar een kalmeringstablet onder mijn tong gelegd en mezelf even de tijd gegund om op de werking van de chemicaliën te wachten. Half negen kon ik de dag enigszins rustig tegemoet treden. De wandeling met de honden deed, zoals altijd goed. Na de wandeling mezelf vrij gegeven, de krant gelezen, een poging ondernomen om me over Yoland’s spullen te buigen en snel daarmee gestopt. Moeders even aan de telefoon gehad, mijzelf op enige Kir Royals getrakteerd en daarbij aangestoten met Yoland. De rest van de dag de rondslingerende oude kranten doorgewerkt, boudin blanc met appeltjes gegeten en geprobeerd een begin te maken met het boek Grimmig Heden van Piet de Moor. Niet het makkelijkste geschrift om de smaak van het lezen weer te pakken te krijgen.
Eind van de middag weer lekker naar buiten met de honden. Ik probeer ze wat meer in het gareel te krijgen. Het kennelverblijf in de laatste weken heeft hun gehoorzaamheid geen goed gedaan. Aansluitend met Gerard aan de telefoon gehangen. Een trouwe ondersteuner, helaas was het weer eens mis met de telefoonlijn. Morgen, want 2e Kerstdag kennen ze hier niet, achter France Telecom aan.
Tegen half acht, kijkend naar een Kerstfilm en luisterend naar de muziek van Charles Aznavour welde de onrust weer onstuitbaar op in mijn lijf. Het ging heftig tekeer en hoewel ik het geprobeerd heb met ontspanning was het duidelijk dat chemicaliën eraan te pas moesten komen en een uur later nog een dosis. Het is inmiddels na tienen en de interne rust is enigszins weergekeerd. De Kerst? De muziek? De gedacht om met Yoland’s spullen aan de slag te gaan? De financiële rompslomp? De medicatie van vanochtend uitgewerkt? Eén ding is zeker als de onrust, bijna paniek me zo onvoorspelbaar blijft overvallen, dan kom ik er niet met ontspanningsoefeningen alleen.
Terug in bed, want ondanks een voor mijn huidige doen redelijke nachtrust, was ik nog doodmoe en wilde ik nogmaals met ontspanningsoefeningen mijn geest dwingen om mijn lichaam met rust te laten. Wederom geen resultaat, toen maar een kalmeringstablet onder mijn tong gelegd en mezelf even de tijd gegund om op de werking van de chemicaliën te wachten. Half negen kon ik de dag enigszins rustig tegemoet treden. De wandeling met de honden deed, zoals altijd goed. Na de wandeling mezelf vrij gegeven, de krant gelezen, een poging ondernomen om me over Yoland’s spullen te buigen en snel daarmee gestopt. Moeders even aan de telefoon gehad, mijzelf op enige Kir Royals getrakteerd en daarbij aangestoten met Yoland. De rest van de dag de rondslingerende oude kranten doorgewerkt, boudin blanc met appeltjes gegeten en geprobeerd een begin te maken met het boek Grimmig Heden van Piet de Moor. Niet het makkelijkste geschrift om de smaak van het lezen weer te pakken te krijgen.
Eind van de middag weer lekker naar buiten met de honden. Ik probeer ze wat meer in het gareel te krijgen. Het kennelverblijf in de laatste weken heeft hun gehoorzaamheid geen goed gedaan. Aansluitend met Gerard aan de telefoon gehangen. Een trouwe ondersteuner, helaas was het weer eens mis met de telefoonlijn. Morgen, want 2e Kerstdag kennen ze hier niet, achter France Telecom aan.
Tegen half acht, kijkend naar een Kerstfilm en luisterend naar de muziek van Charles Aznavour welde de onrust weer onstuitbaar op in mijn lijf. Het ging heftig tekeer en hoewel ik het geprobeerd heb met ontspanning was het duidelijk dat chemicaliën eraan te pas moesten komen en een uur later nog een dosis. Het is inmiddels na tienen en de interne rust is enigszins weergekeerd. De Kerst? De muziek? De gedacht om met Yoland’s spullen aan de slag te gaan? De financiële rompslomp? De medicatie van vanochtend uitgewerkt? Eén ding is zeker als de onrust, bijna paniek me zo onvoorspelbaar blijft overvallen, dan kom ik er niet met ontspanningsoefeningen alleen.
woensdag 3 november 2010
Hondenbezoek
(10-05-2000) Uitpuffen van het overvolle weekeinde met de Familie M. zat er niet in. De volgende familie, een deel van de neven en nichten van de kant van Yoland’s vader, kwam aan op de dag dat de M.’s vertrokken. Gelukkig een wat kleiner gezelschap.
Behalve een wandeling rond het meer (‘rondje meer’), een potje rikken en een biljart-strijd tussen twee neven en twee aangetrouwden -vertegenwoordigers van ‘de kouwe kant’-, hebben we de dagen vooral etend en borrelend doorgebracht. Tijdens een van die borrels bleken twee honden over het terrein te zwerven. De honden, niet vies van een beetje aandacht doken gelijk midden in de kring. Allebei nog goed nat, waarschijnlijk van een duik in het meer, leek het hen een goed idee om zich daar midden in ons kringetje eens goed droog te rammelen..... Dit begrijpelijkerwijs niet geheel tot genoegen van de rest het gezelschap.
In een poging de beesten terug te voeren naar de plek waar ze ons terrein waren opgekomen, ben ik met ze aan de wandel gegaan. Aan het eind van het meer, na veel gooien van stokken, die steevast door de jongste van het stel werden teruggebracht, en een paar minder vriendelijke woorden verdwenen de honden in het bos. Voordat ik echter goed en wel terug was bij de borreltafel stoven de honden links en rechts voorbij om zich wederom bij het gezelschap te voegen en een fikse portie aandacht op te eisen.
De jongste van het gezelschap begreep gaande het borreluur dat ze niet voor eeuwig welkom waren en verdween, de ander achterlatend. Het was aandoenlijk om tijdens het koken de hond voor de keukendeur te zien liggen en het werd helemaal moeilijk toen zij later op de avond voor de achterdeur zat te janken. Gelukkig -en ook weer niet- waren ze de volgende ochtend allebei verdwenen.
Ondanks of misschien wel dankzij dit intermezzo hebben de neven en nichten Clarijs het idee opgevat om van dit verblijf op Le Petit Masvieux een jaarlijks terugkerend evenement te maken.
Behalve een wandeling rond het meer (‘rondje meer’), een potje rikken en een biljart-strijd tussen twee neven en twee aangetrouwden -vertegenwoordigers van ‘de kouwe kant’-, hebben we de dagen vooral etend en borrelend doorgebracht. Tijdens een van die borrels bleken twee honden over het terrein te zwerven. De honden, niet vies van een beetje aandacht doken gelijk midden in de kring. Allebei nog goed nat, waarschijnlijk van een duik in het meer, leek het hen een goed idee om zich daar midden in ons kringetje eens goed droog te rammelen..... Dit begrijpelijkerwijs niet geheel tot genoegen van de rest het gezelschap.
In een poging de beesten terug te voeren naar de plek waar ze ons terrein waren opgekomen, ben ik met ze aan de wandel gegaan. Aan het eind van het meer, na veel gooien van stokken, die steevast door de jongste van het stel werden teruggebracht, en een paar minder vriendelijke woorden verdwenen de honden in het bos. Voordat ik echter goed en wel terug was bij de borreltafel stoven de honden links en rechts voorbij om zich wederom bij het gezelschap te voegen en een fikse portie aandacht op te eisen.
De jongste van het gezelschap begreep gaande het borreluur dat ze niet voor eeuwig welkom waren en verdween, de ander achterlatend. Het was aandoenlijk om tijdens het koken de hond voor de keukendeur te zien liggen en het werd helemaal moeilijk toen zij later op de avond voor de achterdeur zat te janken. Gelukkig -en ook weer niet- waren ze de volgende ochtend allebei verdwenen.
Ondanks of misschien wel dankzij dit intermezzo hebben de neven en nichten Clarijs het idee opgevat om van dit verblijf op Le Petit Masvieux een jaarlijks terugkerend evenement te maken.
dinsdag 2 november 2010
De defi
Een vriendelijk manusje-van-alles duwt mijn bed van de afdeling naar de operatiezaal in de kelders. Voor het vertrek van de afdeling is door een van de verpleegsters iets aan mijn glucose-infuus toegevoegd. Opweg naar beneden gaan eerst de geluiden en daarna de beelden op in een kaleidoscopische brei, waarna alles verdwijnt in een aangename zwarte diepte. Ik zal dus nooit weten hoe het allemaal precies verloopt. Of ik nou het loodje leg of een uur of wat later weer op aarde terugkeer, op weg naar het operatie-blok ga ik 'out'.
Of ze mijn elektronische levensverzekering vervangen, me in stukken snijden of de operatie-staf zich in een orgie stort waar de oude Romeinen het schaamrood van op de kaken gekregen zouden hebben, ik merk er niks van. Het is het enige moment, waarop ik geen last heb van mijn aanwezigheid in het ziekenhuis. Zo snel als ik weer bij mijn positieven ben, wil ik nog maar één ding en dat is: weg! Het slechte eten, de uitzonderlijk beroerde bedden en de betuttelende bemoeizucht van het verzorgende personeel is alleen te verdragen als je echt te beroerd bent om het te registreren.
Het is niet de eerste keer, dat deze ingreep plaats vindt, maar één ding is anders. Met het vervangen van deze defibrillator verdwijnt een van de laatste heftige ervaringen uit mijn leven, die ik gedeeld heb met Yoland. Hiermee wordt weer een stukje afgesloten en opgeruimd. Zo maken de oude stukjes één voor één plaats voor nieuwe ruimte en verdwijnt wat geweest is voorgoed naar de eeuwige jachtvelden van de herinnering.
Of ze mijn elektronische levensverzekering vervangen, me in stukken snijden of de operatie-staf zich in een orgie stort waar de oude Romeinen het schaamrood van op de kaken gekregen zouden hebben, ik merk er niks van. Het is het enige moment, waarop ik geen last heb van mijn aanwezigheid in het ziekenhuis. Zo snel als ik weer bij mijn positieven ben, wil ik nog maar één ding en dat is: weg! Het slechte eten, de uitzonderlijk beroerde bedden en de betuttelende bemoeizucht van het verzorgende personeel is alleen te verdragen als je echt te beroerd bent om het te registreren.
Het is niet de eerste keer, dat deze ingreep plaats vindt, maar één ding is anders. Met het vervangen van deze defibrillator verdwijnt een van de laatste heftige ervaringen uit mijn leven, die ik gedeeld heb met Yoland. Hiermee wordt weer een stukje afgesloten en opgeruimd. Zo maken de oude stukjes één voor één plaats voor nieuwe ruimte en verdwijnt wat geweest is voorgoed naar de eeuwige jachtvelden van de herinnering.
De familie M.
(08-05-2000) Vrijwel direct na onze aankomst in oktober 1999 kregen we te maken met leden van de familie M., die bezig waren met het organiseren van hun drie-jaarlijkse familie-reünie. De familie M. bleek zo’n dikke honderd jaar eigenaar van Le Petit Masvieux -toen Masvieux- te zijn geweest. Begin jaren vijftig hebben ze het verkocht en sindsdien heeft de herinnering aan ‘het buiten’ bij menigeen bijna mythische vormen aangenomen.
In eerste instantie was de vraag of ze een schuur of hangaar konden gebruiken. Nadat wij onze bereidwilligheid hadden getoond en het organiserende comité voor een maaltijd hadden uitgenodigd, werden ze wat brutaler en kwam de vraag op tafel of ze niet in huis zouden kunnen feesten. Een van de organisatoren was architect en begon meteen rond te stappen en een tafelplan te maken voor ongeveer honderd mensen. Na enige aarzeling zijn we akkoord gegaan met hun voorstel en probeerden we ons voor te stellen wat ons in het eerste weekeinde van mei 2000 te wachten zou staan.
Het grootste deel van de benedenverdieping moest ontruimd om plaats te maken voor de gehuurde tafels, stoelen en banken. Om een uur of vijf ‘s zaterdags zouden de eerste familieleden arriveren. Om half vijf kreeg de voorbereidende club langzaam greep op de zaak. De tafels werden gedekt, de projectiezaal ingericht en de eerste schalen, voor wat een picknick binnenshuis zou worden, verschenen op tafel.
Het werd een zeer geanimeerd weekeinde waarin vele herinneringen werden opgehaald en uitgewisseld, de mensen waren allemaal erg vrolijk en soms ook danig ontroerd op zoek naar hun herinneringen uit voorbije jaren. Voor de ouderen was het vaak de eerste keer sinds ruim veertig jaar dat ze terug waren op de plek waar ze hadden gewoond of in ieder geval hun vakanties hadden doorgebracht. De groep jonger dan veertig kende ‘Masvieux’ waarschijnlijk alleen van de verhalen en foto’s die ze op de voorafgaande reünies zullen hebben gezien en op zaterdagavond werden gepresenteerd via een PC-montage.
Zondagmiddag was iedereen aanwezig en bleek de architect zijn werk goed gedaan te hebben. Voor iedereen was plaats. De dag en het feest werd dansend en zingend afgesloten. Een heerlijk enthousiaste club mensen.
In eerste instantie was de vraag of ze een schuur of hangaar konden gebruiken. Nadat wij onze bereidwilligheid hadden getoond en het organiserende comité voor een maaltijd hadden uitgenodigd, werden ze wat brutaler en kwam de vraag op tafel of ze niet in huis zouden kunnen feesten. Een van de organisatoren was architect en begon meteen rond te stappen en een tafelplan te maken voor ongeveer honderd mensen. Na enige aarzeling zijn we akkoord gegaan met hun voorstel en probeerden we ons voor te stellen wat ons in het eerste weekeinde van mei 2000 te wachten zou staan.
Het grootste deel van de benedenverdieping moest ontruimd om plaats te maken voor de gehuurde tafels, stoelen en banken. Om een uur of vijf ‘s zaterdags zouden de eerste familieleden arriveren. Om half vijf kreeg de voorbereidende club langzaam greep op de zaak. De tafels werden gedekt, de projectiezaal ingericht en de eerste schalen, voor wat een picknick binnenshuis zou worden, verschenen op tafel.
Het werd een zeer geanimeerd weekeinde waarin vele herinneringen werden opgehaald en uitgewisseld, de mensen waren allemaal erg vrolijk en soms ook danig ontroerd op zoek naar hun herinneringen uit voorbije jaren. Voor de ouderen was het vaak de eerste keer sinds ruim veertig jaar dat ze terug waren op de plek waar ze hadden gewoond of in ieder geval hun vakanties hadden doorgebracht. De groep jonger dan veertig kende ‘Masvieux’ waarschijnlijk alleen van de verhalen en foto’s die ze op de voorafgaande reünies zullen hebben gezien en op zaterdagavond werden gepresenteerd via een PC-montage.
Zondagmiddag was iedereen aanwezig en bleek de architect zijn werk goed gedaan te hebben. Voor iedereen was plaats. De dag en het feest werd dansend en zingend afgesloten. Een heerlijk enthousiaste club mensen.
maandag 1 november 2010
Dilemma, maar niet heus
Gelegen in een veel te warme omgeving om lekker te slapen, luister ik naar het tikken, piepen, blieben en zoemen om me heen. De activiteit op de afdeling concentreert zich steeds duidelijker in de hoek waar de nachtploeg rondhangt als er niks te doen is. Geen moment is het er stil. Constant hoor ik stemmen. Wat hebben mensen elkaar te vertellen, als ze op een manier als deze, in werkverband steeds weer bij elkaar zitten. Zinnig kan het nauwelijks zijn.
De wisseling van de wacht is al geweest, dus in principe geen storing meer vannacht. Het zal vroeg dag zijn morgen. Uren voor de feitelijke ingreep al bezig met de voorbereidingen. Ik doe het allemaal heel netjes, maar als je er wat langer bij stil staat en over nadenkt, is een lach moeilijk te onder drukken. Douchen met desinfecterende zeep en daarna nog uren wachten voordat je eindelijk aan de beurt bent .... het zou slechter kunnen, maar volgens mij is het effect voornamelijk psychologisch.
Ik ben rustiger dan in het weekeinde, maar het blijft me fascineren, dat ik enerzijds vind, dat ik de mogelijkheid niet moet ontkennen en anderzijds vind dat ik me er niet mee bezig moet houden om het lot niet te tarten. Ik ben daar de vorige keer in 2005 volgens mij heel anders mee omgegaan, hoewel ik me van 2001, toen het ding werd geplaatst, herinner dat ik danig uit het veld geslagen was. Veel meer dan door de hartaanval een paar weken ervoor. Toch is het pas sinds het overlijden van Yoland dat de dood zich definitief definitief heeft genesteld in mijn leven, in mijn gedachten en zoals nu, af en toe komt kijken bij wat ik doe.
De wisseling van de wacht is al geweest, dus in principe geen storing meer vannacht. Het zal vroeg dag zijn morgen. Uren voor de feitelijke ingreep al bezig met de voorbereidingen. Ik doe het allemaal heel netjes, maar als je er wat langer bij stil staat en over nadenkt, is een lach moeilijk te onder drukken. Douchen met desinfecterende zeep en daarna nog uren wachten voordat je eindelijk aan de beurt bent .... het zou slechter kunnen, maar volgens mij is het effect voornamelijk psychologisch.
Ik ben rustiger dan in het weekeinde, maar het blijft me fascineren, dat ik enerzijds vind, dat ik de mogelijkheid niet moet ontkennen en anderzijds vind dat ik me er niet mee bezig moet houden om het lot niet te tarten. Ik ben daar de vorige keer in 2005 volgens mij heel anders mee omgegaan, hoewel ik me van 2001, toen het ding werd geplaatst, herinner dat ik danig uit het veld geslagen was. Veel meer dan door de hartaanval een paar weken ervoor. Toch is het pas sinds het overlijden van Yoland dat de dood zich definitief definitief heeft genesteld in mijn leven, in mijn gedachten en zoals nu, af en toe komt kijken bij wat ik doe.
Onder het mes
Wanneer het precies begonnen is, kan ik niet zeggen. Het is er de afgelopen dagen in geslopen. Een aarzeling links, een overpeinzing rechts en vandaag ineens plompverloren de gedacht "Heeft dat nog wel zin?". Gezocht naar een iPod Nano van de 5de Generatie en bezig met het afhandelen van de bestelling, was het net alsof iemand op mijn schouder tikte en zei "Waarom zou je? Misschien heb je het ding helemaal niet meer nodig!"
Het liefst had ik trouwens een Nano van de 4e generatie gevonden, precies zo eentje als ik al heb. Ik wil het ding tenslotte voor de muziek en niet als dictafoon of fotocamera gebruiken. Maar in elk geval niet een van die nieuwe, kleine touchscreen vierkantjes, waar Apple de 6e versie in gepropt heeft. Kleiner is niet altijd fijner.
Ik schrok van mezelf, maar heb toen toch de e-mail met de betalingsgegevens aan de kant gelegd. Klopt tenslotte, het kan donderdag ook nog of het hoeft dan niet meer. Ik ben ineens ook heel opruimerig; wil het huis schoon hebben, de administratie op orde. Ik kijk intenser om me heen en onwillekeurig dringt iedere keer de vraag zich op of ik de dingen terug zal zien of het met deze laatste blik zal moeten doen. Het heeft iets melancholisch.
Ja, waarom zou het mis gaan... Ik zou niet weten, weet wel dat het kan. De ingreep stelt niet zo heel veel voor. Het zijn tenslotte 'alleen de batterijen' die worden verwisseld. Maar ik ga wel helemaal onder zeil en dan is het toch steeds weer afwachten of je gewekt wordt door een knorrige stem, die nog snel alles op orde wil hebben voor de wisseling van de wacht of dat je ...... nou ja, vul maar in afhankelijk van je voorstellingsvermogen of - behoefte: het grote niets, een hoop wit met roze en iets met vleugels of een gezellige, wat groot uitgevallen open haard. Doe mij gewoon maar wat ik al heb. Ik hou niet zo van verandering.
Het liefst had ik trouwens een Nano van de 4e generatie gevonden, precies zo eentje als ik al heb. Ik wil het ding tenslotte voor de muziek en niet als dictafoon of fotocamera gebruiken. Maar in elk geval niet een van die nieuwe, kleine touchscreen vierkantjes, waar Apple de 6e versie in gepropt heeft. Kleiner is niet altijd fijner.
Ik schrok van mezelf, maar heb toen toch de e-mail met de betalingsgegevens aan de kant gelegd. Klopt tenslotte, het kan donderdag ook nog of het hoeft dan niet meer. Ik ben ineens ook heel opruimerig; wil het huis schoon hebben, de administratie op orde. Ik kijk intenser om me heen en onwillekeurig dringt iedere keer de vraag zich op of ik de dingen terug zal zien of het met deze laatste blik zal moeten doen. Het heeft iets melancholisch.
Ja, waarom zou het mis gaan... Ik zou niet weten, weet wel dat het kan. De ingreep stelt niet zo heel veel voor. Het zijn tenslotte 'alleen de batterijen' die worden verwisseld. Maar ik ga wel helemaal onder zeil en dan is het toch steeds weer afwachten of je gewekt wordt door een knorrige stem, die nog snel alles op orde wil hebben voor de wisseling van de wacht of dat je ...... nou ja, vul maar in afhankelijk van je voorstellingsvermogen of - behoefte: het grote niets, een hoop wit met roze en iets met vleugels of een gezellige, wat groot uitgevallen open haard. Doe mij gewoon maar wat ik al heb. Ik hou niet zo van verandering.
zondag 31 oktober 2010
De eerste 'eigen' beesten
(30-04-2000) Met de aankoop van dit huis hebben we ook een stel mensen ‘overgenomen’, die al sinds een jaar of 35 bij het terrein zijn betrokken. Ze hebben er gewerkt, het meer geleegd, bomen gekapt en komen er nu nog met enige regelmaat om paddestoelen te zoeken, te vissen of wat te jagen: René en Giselle. Af en toe bezoeken wij ze of -wat vaker voorkomt- komen ze effe langs. Meestal met een vraag, maar vaak ook met eieren, omdat het aantal kippen weer de pan uit rijst, of uien en sjalotten omdat ze die het afgelopen jaar te rijkelijk hebben gepoot.
Zo kwamen ze ergens de afgelopen dagen langs met de vraag of wij nog steeds interesse hadden in jonge katjes. Hun kat had vijf jonkies op de wereld geworpen en het was nu aan ons om er een stel te kiezen. Ze drongen niet echt aan, maar het was duidelijk dat er haast bij was. Wij dus een dag of wat later langs bij moederkat en haar vijf piepende bolletjes wol. Na wat tegenstrijdige mededelingen over het geslacht hebben we er twee uitgekozen, waarna de andere drie direct in een doos verdwenen. Even had Yoland de neiging om ze dan maar alle vijf te nemen, maar ze hield het op twee.
Na een borrel, want alles is goed genoeg als borrelexcuus, gingen we huiswaarts en zagen we Giselle met de ‘doos van drie’ achter in de tuin verdwijnen........
Zo kwamen ze ergens de afgelopen dagen langs met de vraag of wij nog steeds interesse hadden in jonge katjes. Hun kat had vijf jonkies op de wereld geworpen en het was nu aan ons om er een stel te kiezen. Ze drongen niet echt aan, maar het was duidelijk dat er haast bij was. Wij dus een dag of wat later langs bij moederkat en haar vijf piepende bolletjes wol. Na wat tegenstrijdige mededelingen over het geslacht hebben we er twee uitgekozen, waarna de andere drie direct in een doos verdwenen. Even had Yoland de neiging om ze dan maar alle vijf te nemen, maar ze hield het op twee.
Na een borrel, want alles is goed genoeg als borrelexcuus, gingen we huiswaarts en zagen we Giselle met de ‘doos van drie’ achter in de tuin verdwijnen........
dinsdag 26 oktober 2010
Utrecht again
(10/12/2008) De dag in een wat andere volgorde afgewerkt, omdat de afspraak bij de tandarts pas ’s middags bleek te zijn. Dus zoiets als uitgeslapen, onrustig wakker geworden, me proberen te ontspannen wat slechts deels lukte, koffie bij Orloff, Kees effe gesproken. Om 11.00 uur was Frank aan de Gracht. Hij kwam om mee te helpen maar eigenlijk was er weinig of niks te doen, ik moet gewoon keuzes maken.
Aansluitend koffie gedronken in Marktzicht, kamers betaald in ex-Holiday-Inn, bij Peter langs geweest, toen de auto op de Jordanlaan geparkeerd en mijn tanden op Nederlandse wijze laten controleren. Schoonmaken hoort daar niet meer bij, moet dus terug en dat kan gelukkig direct morgen door een vervallen afspraak.
Vanaf de Jordanlaan naar de Balijelaan gelopen via de oude route Eykmanlaan - Dekhuijzenstraat, dwars door Wittevrouwen, achter de Kruisstraat langs richting Nachtegaalstraat, bloemen voor Yoland besteld, over de Maliebaan, langs de Singel en via het voetpad langs het spoor naar het IBB, dwars over het studentencomplex naar de Rubenslaan en via de Koningsweg naar Soestbergen. En daar sta je dan bij wat een graf moet gaan worden. Een paar omgewoelde vierkante meter die wacht op een steen en wat planten.Twee of drie meter verwijderd van degene waar je enkele decennia het leven mee hebt gedeeld maar nu onbereikbaarder is dan de maan.
Na de maaltijd bij Frank en Gerda naar het centrum gelopen over de Oude Gracht. In De Zaak Paul nog effe gezien. Na zijn vertrek begon de onrust weer, pil onder de tong en mijn ademhaling proberen te controleren. Ontspanning inademen, spanning uitademen. Ben inmiddels, een uur of wat later en terug op de étage aan de Gracht, ben wat rustiger en vraag me af voor de zoveelste keer af wat die onrust toch kan veroorzaken? Moeheid, Paul’s vragen over hoe ik het allemaal dacht te gaan doen, het vooruitzicht van de avond alleen, ??, ??? Wie het weet mag het zeggen, het blijft me overvallen.
Aansluitend koffie gedronken in Marktzicht, kamers betaald in ex-Holiday-Inn, bij Peter langs geweest, toen de auto op de Jordanlaan geparkeerd en mijn tanden op Nederlandse wijze laten controleren. Schoonmaken hoort daar niet meer bij, moet dus terug en dat kan gelukkig direct morgen door een vervallen afspraak.
Vanaf de Jordanlaan naar de Balijelaan gelopen via de oude route Eykmanlaan - Dekhuijzenstraat, dwars door Wittevrouwen, achter de Kruisstraat langs richting Nachtegaalstraat, bloemen voor Yoland besteld, over de Maliebaan, langs de Singel en via het voetpad langs het spoor naar het IBB, dwars over het studentencomplex naar de Rubenslaan en via de Koningsweg naar Soestbergen. En daar sta je dan bij wat een graf moet gaan worden. Een paar omgewoelde vierkante meter die wacht op een steen en wat planten.Twee of drie meter verwijderd van degene waar je enkele decennia het leven mee hebt gedeeld maar nu onbereikbaarder is dan de maan.
Na de maaltijd bij Frank en Gerda naar het centrum gelopen over de Oude Gracht. In De Zaak Paul nog effe gezien. Na zijn vertrek begon de onrust weer, pil onder de tong en mijn ademhaling proberen te controleren. Ontspanning inademen, spanning uitademen. Ben inmiddels, een uur of wat later en terug op de étage aan de Gracht, ben wat rustiger en vraag me af voor de zoveelste keer af wat die onrust toch kan veroorzaken? Moeheid, Paul’s vragen over hoe ik het allemaal dacht te gaan doen, het vooruitzicht van de avond alleen, ??, ??? Wie het weet mag het zeggen, het blijft me overvallen.
maandag 25 oktober 2010
De eerste gasten
(22-04-2000) Na de laatste hand komen natuurlijk de eerste gasten. Alles was er klaar voor, alleen het weer hadden we blijkbaar niet voldoende opgepoetst. De club, die erna kwam, trof het beduidend beter. In Nederland werd de verjaardag van de Koningin gevierd en hier liep, zat, lag en fietste men beschenen door een aardig zonnetje. De eerste duik in het meer werd nog eens dunnetjes overgedaan. Het water was al redelijk op temperatuur maar nu was het echt lekker.
Het merendeel van de mensen kwam per auto, maar ze arriveerden ook per trein en wij hadden afgesproken ze rond het middaguur op te halen in Limoges. Hun huisje was schoon en de koelkast naar wens gevuld. De hangmat werd gespreid en wij hadden er geen kind meer aan.
De volgende gasten kwamen veel sneller dan verwacht, daar zij ervoor hadden gekozen om de afstand Nederland - Le Petit Masvieux in twee dagen af te leggen. Gelukkig was alles klaar en waren ook zij zeer tevreden met wat ze aantroffen (huisje, omgeving, etc.). In de loop van de dag kwamen ook de anderen aan. Ieder met hun eigen reisverhalen maar allemaal met goed humeur en lekkere trek. ‘s Avonds zat de eetzaal aardig vol en liep Yoland af en aan terwijl ik in de keuken aan de slag was. Gelukkig bleek het goed mogelijk om samen met onze gasten de maaltijd te gebruiken en hebben we dat in de daarop volgende dagen nog een aantal keren herhaald.
Een week later begon wat een ritueel lijkt het gaan worden: Het uitzwaaien van de gasten!. In zoverre het gras en/of graan het toestaat ‘zwaaien we de mensen het terrein af’ tot ze ruim halverwege de glooiende toegangsweg uit het zicht verdwijnen, een langzaam weg trekkende stofwolk achterlatend.
Het merendeel van de mensen kwam per auto, maar ze arriveerden ook per trein en wij hadden afgesproken ze rond het middaguur op te halen in Limoges. Hun huisje was schoon en de koelkast naar wens gevuld. De hangmat werd gespreid en wij hadden er geen kind meer aan.
De volgende gasten kwamen veel sneller dan verwacht, daar zij ervoor hadden gekozen om de afstand Nederland - Le Petit Masvieux in twee dagen af te leggen. Gelukkig was alles klaar en waren ook zij zeer tevreden met wat ze aantroffen (huisje, omgeving, etc.). In de loop van de dag kwamen ook de anderen aan. Ieder met hun eigen reisverhalen maar allemaal met goed humeur en lekkere trek. ‘s Avonds zat de eetzaal aardig vol en liep Yoland af en aan terwijl ik in de keuken aan de slag was. Gelukkig bleek het goed mogelijk om samen met onze gasten de maaltijd te gebruiken en hebben we dat in de daarop volgende dagen nog een aantal keren herhaald.
Een week later begon wat een ritueel lijkt het gaan worden: Het uitzwaaien van de gasten!. In zoverre het gras en/of graan het toestaat ‘zwaaien we de mensen het terrein af’ tot ze ruim halverwege de glooiende toegangsweg uit het zicht verdwijnen, een langzaam weg trekkende stofwolk achterlatend.
zondag 24 oktober 2010
Snotteren
Zit met een berg papieren zakdoekjes om me heen voor de Pc en probeer de zoveelste snot-tsumani van de afgelopen weken te stelpen. Ik nies me kortom door de zondagmiddag heen, die ik had gereserveerd voor een stevige beurt van de kamers waarin ik mijn leven verstrooi. Op momenten als deze verdenk ik mijn lijf van 'handelen met voor bedachte rade' en dan met paardenmiddelen als instrumentarium ipv subtiele weefsels die het leven toevallig maar zeer gewenst in een andere, vaak minder praktische richting sturen.
Kan een mens zich iets anders, leukers bedenken dan poetsen & opruimen? Klopt, kost moeite, maar uiteindelijk lukt het altijd wel om je los te rukken van de verplichtingen, die het huishouden aan je opdringt. En dan, dan gaat een wereld voor je open, die je je alleen herinnert van de tijd, toen je als kind, tegen alle waarschuwingen in, toch dat ene snoepwinkeltje naar binnen liep en bijna stond te kwijlen van de mogelijkheden, die dat kwartje, dat in je hand brandde, je bood. Tenminste, dat heet als d'r geen baas is, die je op je verantwoordelijkheden kan wijzen, of precies omgekeerd een stelletje werknemers je aan je plek herinnert.
Spijbelen, ik heb het nooit gedaan. Ja, zo'n akelig liefie was ik, maar ik haal het in formule-1 tempo in ten koste van mijn eigen leefomgeving. Ik geniet van de afstanden die stofwebben kunnen overbruggen, van de grijsbruine kleur waarmee stof alles weet te egaliseren en van het formaat van de spinnen die schijnbaar uit het niets opduiken. Het enige, waar ik me aan stoor, zijn de haren van de honden en een beetje van de katten. Als die er niet waren, zou ik best wel willen weten hoe 25 jaar niet poetsen er uit zou zien ....
Kan een mens zich iets anders, leukers bedenken dan poetsen & opruimen? Klopt, kost moeite, maar uiteindelijk lukt het altijd wel om je los te rukken van de verplichtingen, die het huishouden aan je opdringt. En dan, dan gaat een wereld voor je open, die je je alleen herinnert van de tijd, toen je als kind, tegen alle waarschuwingen in, toch dat ene snoepwinkeltje naar binnen liep en bijna stond te kwijlen van de mogelijkheden, die dat kwartje, dat in je hand brandde, je bood. Tenminste, dat heet als d'r geen baas is, die je op je verantwoordelijkheden kan wijzen, of precies omgekeerd een stelletje werknemers je aan je plek herinnert.
Spijbelen, ik heb het nooit gedaan. Ja, zo'n akelig liefie was ik, maar ik haal het in formule-1 tempo in ten koste van mijn eigen leefomgeving. Ik geniet van de afstanden die stofwebben kunnen overbruggen, van de grijsbruine kleur waarmee stof alles weet te egaliseren en van het formaat van de spinnen die schijnbaar uit het niets opduiken. Het enige, waar ik me aan stoor, zijn de haren van de honden en een beetje van de katten. Als die er niet waren, zou ik best wel willen weten hoe 25 jaar niet poetsen er uit zou zien ....
zaterdag 23 oktober 2010
De laatste hand
(15-04-2000) Met een beetje fantasie zouden we vandaag tot de eerste dag van ons eerste seizoen kunnen bombarderen. Na wat bezoek van vrienden, familie, de oude eigenaren en een enkele voorbijganger begint vanaf nu het echte werk. De afgelopen weken hebben we gewerkt aan het opknappen van ‘La première Vigne’, het kleinste huisje. Het huisje heeft een verandering ondergaan van lelijk eendje tot zwaan(-tje).
Behalve dat het er nu niet meer lekt is het kale hok van enige weken geleden veranderd in een leefbare ruimte met sfeer. Het blijft natuurlijk een beetje klein en eigenlijk zijn er teveel deuren in het smalle gangetje, maar we hebben het idee dat het er goed toeven zal zijn voor de gasten, die het de komende maanden zullen gebruiken.
Na de transformatie van La première Vigne is het werk aan de andere huisjes en studio’s nog slechts ‘Peanuts’ resp. ‘cacahuetès’. Hier en daar klemt een raam of een deur, een koelkast en fornuis moet verplaatst en aangesloten worden, misschien nog een likje verf links en rechts en ook de stopcontacten vragen nog wat aandacht. Al met al denken we nog een week werk te hebben aan de voorbereidingen van ‘het seizoen 2000'.
Aansluitend kunnen we ons dan weer buigen over het aanpassen c.q. in toom houden van de natuur in de vorm van gras maaien, bomen zagen, aanleg van de moestuin en misschien zelfs het planten van bomen, struiken en andere planten.
Behalve dat het er nu niet meer lekt is het kale hok van enige weken geleden veranderd in een leefbare ruimte met sfeer. Het blijft natuurlijk een beetje klein en eigenlijk zijn er teveel deuren in het smalle gangetje, maar we hebben het idee dat het er goed toeven zal zijn voor de gasten, die het de komende maanden zullen gebruiken.
Na de transformatie van La première Vigne is het werk aan de andere huisjes en studio’s nog slechts ‘Peanuts’ resp. ‘cacahuetès’. Hier en daar klemt een raam of een deur, een koelkast en fornuis moet verplaatst en aangesloten worden, misschien nog een likje verf links en rechts en ook de stopcontacten vragen nog wat aandacht. Al met al denken we nog een week werk te hebben aan de voorbereidingen van ‘het seizoen 2000'.
Aansluitend kunnen we ons dan weer buigen over het aanpassen c.q. in toom houden van de natuur in de vorm van gras maaien, bomen zagen, aanleg van de moestuin en misschien zelfs het planten van bomen, struiken en andere planten.
donderdag 21 oktober 2010
Drie jaar later . . .
10:44u … voor mijn herinnering is het nu net drie jaar geleden, dat ik met een kop dampende koffie verkeerd de slaapkamer binnen ging en in een fractie van een seconde mijn wereld niet meer de mijne was. Verbazingwekkend, dat ik die kop koffie toen netjes heb neergezet en niet uit mijn handen heb laten vallen. Het zal het ongeloof zijn geweest, het ongeloof waarmee zo vele anderen zijn en nog mee zullen worden geconfronteerd. Zo normaal, zo reëel, maar dan voor anderen. Zo volledig onwerkelijk en niet te vatten voor mij.
Ik wist, dat mensen gebeld moesten worden, een dokter gewaarschuwd, familie op de hoogte stellen ... de hele riedel, alsof ik ervoor getraind had. Ik rilde over mijn hele lijf en ben op het trapje gaan zitten in de gang. Alleen was alles wat ik voelde, een intens gevoel van alleen-zijn in een wereld, die net z’n zin verloren had. De rest van de dag, dagen, weken en maanden lopen door elkaar heen en in elkaar over als mascara, rouge en make-up bij een huilbui. Het was een warboel en van greep op het leven was geen sprake meer. Een greep die ook nu nog steeds niet zijn oude kracht heeft hervonden.
De dood heb ik redelijk snel een plek (Utrecht), een vorm (graf, beelden, bijeenkomsten, boekje) weten te geven, afgehandeld, geaccepteerd, maar de puinhoop, die Yoland’s plotsklapse vertrek van mijn leven heeft gemaakt, is nog lang niet opgeruimd en het is de vraag of dat ooit gaat gebeuren. Misschien is het het best met revalideren te vergelijken. Je krijgt de boel met een hoop moeite wel weer in beweging maar zelden of nooit keert de oude, vanzelfsprekende soepelheid terug.
Na drie jaar terugblikkend heb ik een hoop gedaan, geregeld, waar mogelijk rechtgetrokkend, etc. maar ik heb nog steeds niks kunnen afsluiten, ik ben nog steeds niet opnieuw kunnen beginnen. Het verleden houdt me via het onroerendgoed en de fouten, die in 2007 hebben geleid tot het afketsen van de verkoop, vast op een plek, waar ik niet meer wil zijn.
Ik wist, dat mensen gebeld moesten worden, een dokter gewaarschuwd, familie op de hoogte stellen ... de hele riedel, alsof ik ervoor getraind had. Ik rilde over mijn hele lijf en ben op het trapje gaan zitten in de gang. Alleen was alles wat ik voelde, een intens gevoel van alleen-zijn in een wereld, die net z’n zin verloren had. De rest van de dag, dagen, weken en maanden lopen door elkaar heen en in elkaar over als mascara, rouge en make-up bij een huilbui. Het was een warboel en van greep op het leven was geen sprake meer. Een greep die ook nu nog steeds niet zijn oude kracht heeft hervonden.
De dood heb ik redelijk snel een plek (Utrecht), een vorm (graf, beelden, bijeenkomsten, boekje) weten te geven, afgehandeld, geaccepteerd, maar de puinhoop, die Yoland’s plotsklapse vertrek van mijn leven heeft gemaakt, is nog lang niet opgeruimd en het is de vraag of dat ooit gaat gebeuren. Misschien is het het best met revalideren te vergelijken. Je krijgt de boel met een hoop moeite wel weer in beweging maar zelden of nooit keert de oude, vanzelfsprekende soepelheid terug.
Na drie jaar terugblikkend heb ik een hoop gedaan, geregeld, waar mogelijk rechtgetrokkend, etc. maar ik heb nog steeds niks kunnen afsluiten, ik ben nog steeds niet opnieuw kunnen beginnen. Het verleden houdt me via het onroerendgoed en de fouten, die in 2007 hebben geleid tot het afketsen van de verkoop, vast op een plek, waar ik niet meer wil zijn.
woensdag 20 oktober 2010
Nederland - Frankrijk v.v.
(30-03-2000) In het kader van een oude belofte zijn we de afgelopen dagen ‘even’ op en neer naar Nederland geweest. We moesten in Zuid-Limburg zijn om mijn ouders op te halen. Hetgeen betekende 880 kilometer heen en hetzelfde aantal kilomters terug. Geen schokkend aantal kilometer maar ook niet niks. De auto, maar ook wij hadden er wel zin in na enige maanden niet verder geweest te zijn dan Limoges of St. Yrieix la Perche.
De heenreis ging zeer voortvarend van start. Om zevenen vertrokken zaten we om een uur of half een in de buurt van Valenciennes te genieten van onze lunch. Parijs reeds ver achter de rug en enkel nog België voor de boeg. Om kwart voor drie zaten we tenslotte aan de markt in Maastricht achter een welverdiend biertje.
De volgende dag zijn we -met ouders- een uurtje later vertrokken vanuit Landgraaf en waren we ondanks wat langere pauzes en files voor Luik en later op de A3 bij Parijs nog voor zessen terug op Le Petit Masvieux. Kortom, het lijkt heel wat maar is uiteindelijk toch een afstand van niks tussen ons oude thuisland en de nieuwe woonstek.
De heenreis ging zeer voortvarend van start. Om zevenen vertrokken zaten we om een uur of half een in de buurt van Valenciennes te genieten van onze lunch. Parijs reeds ver achter de rug en enkel nog België voor de boeg. Om kwart voor drie zaten we tenslotte aan de markt in Maastricht achter een welverdiend biertje.
De volgende dag zijn we -met ouders- een uurtje later vertrokken vanuit Landgraaf en waren we ondanks wat langere pauzes en files voor Luik en later op de A3 bij Parijs nog voor zessen terug op Le Petit Masvieux. Kortom, het lijkt heel wat maar is uiteindelijk toch een afstand van niks tussen ons oude thuisland en de nieuwe woonstek.
dinsdag 12 oktober 2010
Stromen
Alles stroomt. De ruissau Noir stroomt langs het domein, de met aluminuim vergiftigde grond in Hongarije door nietsvermoedende dorpen en de langzaam verterende maaltijdrestanten door mijn darmen. Beweging is vooruitgang..... Klopt dat wel?
maandag 11 oktober 2010
Bezoek
Voor het eerst sinds het formeel weer te koop staat een geïnteresseerde voor het Domein. Een oude bekende, iemand die in 2006 al eens heel enthousiast over het terrein heeft gelopen, gerend zelfs, maar toen was het in principe net verkocht. Helaas is het iemand die beslissingen neemt zolang een python z'n buit verteerd .... tergend langzaam.
Hij is, dit keer met vrouw uitgebreid overal langs en doorheen gelopen, gaat aansluitend een paar weken op vakantie (en ongetwijfeld andere objecten bekijken ...) en daarna zien we wel hoe serieus hij als potientiële koper ingeschat kan worden. Kaarsen aan en duimen op elkaar.
Hij is, dit keer met vrouw uitgebreid overal langs en doorheen gelopen, gaat aansluitend een paar weken op vakantie (en ongetwijfeld andere objecten bekijken ...) en daarna zien we wel hoe serieus hij als potientiële koper ingeschat kan worden. Kaarsen aan en duimen op elkaar.
donderdag 7 oktober 2010
Champagne
(22-03-2000) Inmiddels is het zo ongeveer een jaar geleden dat we deze stek als onze toekomstige woonplek zijn gaan beschouwen. In eerste instantie weliswaar slechts aarzelend, want we hadden enkel een mondeling principe-akkoord. Maar voor het gevoel zat het meteen goed. Het wordt het tweede van de drie extra champagne-momenten die ons jaar rijk is sinds we hier wonen. Na Januari, de maand dat we het voor het eerst zagen, hebben we Maart, de maand van de aankoop en natuurlijk Oktober, de maand van onze emigratie resp. verhuizing.
Half maart 1999 bleek de andere koper, want er was nog een kaper op de kust, extra bedenktijd gevraagd te hebben en mochten wij ons geluk proberen. We zijn toen uit Nederland vertrokken om met name de omgeving van Le Petit Masvieux te bekijken. Daar was het in januari niet meer van gekomen, omdat ook aan een verblijf van vijf weken in Frankrijk een eind komt. En we Le Petit Masvieux onbedoeld hadden bewaard voor de laatste dagen.
Eigenlijk wisten we al bij onze aankomst in maart dat - na ruim twee jaar zoeken en vooral gewik en geweeg van Yoland over de vraag of ze de stap wilde nemen om zich in haar favoriete vakantieland te vestigen - dit het zou worden. Acht-en-negentig kilometer ten noorden van Limoges begon de omgeving mooi te worden. Een pastis in de plaatselijke kroeg was het laatste duwtje in de goede richting (de aanwezigheid van een enigszins levendig dorp in de buurt met onder andere een kroeg en een bakker was een van onze wensen).
Toen we nog een pastis later de heuvelachtige oprijlaan van het domein opreden, wisten we dat de jaren van het zoeken voorbij waren. We hebben evenwel twee dagen lang onze opdracht vervuld door in de omgeving rond te rijden, VVV's langs te gaan, folders te bekijken, het weerstation in Limoges te bezoeken, etc. Maar wat in Utrecht nog noodzakelijk leek was verworden tot formaliteit.
Half maart 1999 bleek de andere koper, want er was nog een kaper op de kust, extra bedenktijd gevraagd te hebben en mochten wij ons geluk proberen. We zijn toen uit Nederland vertrokken om met name de omgeving van Le Petit Masvieux te bekijken. Daar was het in januari niet meer van gekomen, omdat ook aan een verblijf van vijf weken in Frankrijk een eind komt. En we Le Petit Masvieux onbedoeld hadden bewaard voor de laatste dagen.
Eigenlijk wisten we al bij onze aankomst in maart dat - na ruim twee jaar zoeken en vooral gewik en geweeg van Yoland over de vraag of ze de stap wilde nemen om zich in haar favoriete vakantieland te vestigen - dit het zou worden. Acht-en-negentig kilometer ten noorden van Limoges begon de omgeving mooi te worden. Een pastis in de plaatselijke kroeg was het laatste duwtje in de goede richting (de aanwezigheid van een enigszins levendig dorp in de buurt met onder andere een kroeg en een bakker was een van onze wensen).
Toen we nog een pastis later de heuvelachtige oprijlaan van het domein opreden, wisten we dat de jaren van het zoeken voorbij waren. We hebben evenwel twee dagen lang onze opdracht vervuld door in de omgeving rond te rijden, VVV's langs te gaan, folders te bekijken, het weerstation in Limoges te bezoeken, etc. Maar wat in Utrecht nog noodzakelijk leek was verworden tot formaliteit.
woensdag 6 oktober 2010
Het nieuwe wonen
Het gegeven is me niet onbekend. Het inrichten van een woning heb ik in mijn leven al een aantal keren gedaan. Ik ben begonnen op 2 bij 3 meter bij een hospita waar niks mocht. Daar was ik er dus snel vanaf. De kamer in de studentenflat kan ik me nieteens meer voor de geest halen, behalve dat de muren met een wit-donkerbruin 'ruitjes'-motief bedekt waren, germaakt met een verfroller en dat ik een 'wijnkelder' had in de bergkast boven de gang ... alles was toen al aanwezig.
Later in de 4-kamerflat, waar ik via een mislukte trouwerij terecht ben gekomen, heb ik de elementen verder uitgewerkt: kaal, leeg, wit met verrassend geplaatste en vormgeven kleurelementen en met een 'wijnkelder' in de vuilniskast naar de galerij toe. Kostte achteraf heel wat lagen witte verf om bij het vertrek de tent weer in de oude, voor 65-plussers acceptabele staat te herstellen.
En nu the 'final effort'. Het omturnen van een kale, donkere, maar gelukkig redelijk grote ruimte (2x 120m2) in een warme, ruime, heldere, en vrolijke woonplek.
Later in de 4-kamerflat, waar ik via een mislukte trouwerij terecht ben gekomen, heb ik de elementen verder uitgewerkt: kaal, leeg, wit met verrassend geplaatste en vormgeven kleurelementen en met een 'wijnkelder' in de vuilniskast naar de galerij toe. Kostte achteraf heel wat lagen witte verf om bij het vertrek de tent weer in de oude, voor 65-plussers acceptabele staat te herstellen.
En nu the 'final effort'. Het omturnen van een kale, donkere, maar gelukkig redelijk grote ruimte (2x 120m2) in een warme, ruime, heldere, en vrolijke woonplek.
Het voorjaar
(14-03-2000) Sinds een week heeft het voorjaar hier vervroegd toegeslagen. Menig middag zou zelfs in de zomer niet misstaan. Strak blauwe luchten, die ik eigenlijk alleen van de Côte d'Azur in september ken, en erg aangename temperaturen. Onze buurboeren vinden het weer 'te goed' en maken zich nu al zorgen over een eventuele terugval over enige weken. Het zijn dan vooral de mensen die naast de prachtige limousinkoeien ook nog de nodige hectaren aan appelboomgaarden bezitten. Velden die in de zomer en het najaar afgedekt zijn met grote netten om de schade van een ongewenste hagelbui te beperken, maar die weinig effect hebben als koning winter toeslaat op het moment dat alles in volle bloeit staat.
Wij hebben daar (nog) geen bemoeienis mee en hebben dus in volle teugen genoten van het goede weer. Lekker nog wat bomen klein gemaakt en het dak van een van de huisjes aangepast en bijgewerkt en begonnen met het opschonen van de terassen rondom het grote huis en de huisjes. Ondertussen genietend van de fluitende vogels en langsfladderende vlinders en af en toe opschrikkend van het geritsel van een hagedis. Die laatste beestjes kom je op de grond, tegen muren maar ook op de nok van het dak tegen.
Het goede weer belooft nog even te blijven. Wij genieten dus onbeschaamd verder tijdens de voorbereidingen voor ons eerste seizoen.
Wij hebben daar (nog) geen bemoeienis mee en hebben dus in volle teugen genoten van het goede weer. Lekker nog wat bomen klein gemaakt en het dak van een van de huisjes aangepast en bijgewerkt en begonnen met het opschonen van de terassen rondom het grote huis en de huisjes. Ondertussen genietend van de fluitende vogels en langsfladderende vlinders en af en toe opschrikkend van het geritsel van een hagedis. Die laatste beestjes kom je op de grond, tegen muren maar ook op de nok van het dak tegen.
Het goede weer belooft nog even te blijven. Wij genieten dus onbeschaamd verder tijdens de voorbereidingen voor ons eerste seizoen.
Piran
Het is elf jaar geleden dat ik de laatste keer langer dan 10 dagen ben weggeweest. Het is 20 jaar gelden dat de Balkan wederom z'n ware aard toonde en ik besloot mijn kop daar voorlopig niet meer te laten zien. En het is bijna dertig jaar geleden dat ik op een van de eilanden voor de toen nog Joegoslavische en nu Kroatische kust in de ban raakte van de Adriatische sfeer.
Nee, ik wil het niet hebben over oud(-er) worden en ook niet over de hernieuwde kennismaking met een streek waar ik meerdere decennia heel bewust niet meer ben geweest. Nee, ik wilde het hebben over de terugkeer op een plek waar ik nauwelijks 3 weken geleden ben vertrokken en waarvan het nu lijkt alsof ik er dertig jaar niet meer ben geweest.
Half september ben ik hier vertrokken in de wetenschap dat ik begin oktober de onverharde oprijlaan weer zou opdraaien en me dan waarschijnlijk zou afvragen "Wat kom ik hier doen?". Zondag de derde aangekomen, maandag de honden uit de kennel gehaald, inmiddels woensdag en ik loop met een ongekende verbazing door het huis en over het terrein. Het voelt vertrouwd aan, ik hoef niks te zoeken, kan blindelings koffie zetten en de katten voeren, maar alles verbaast me. Ik voel me een indringer in een wereld waar ik ooit deel van uit heb gemaakt.
Dit is nieuw. Dit is voortschrijdend afscheid. Heb ik via het verleden een stap naar de toekomst gezet??
Nee, ik wil het niet hebben over oud(-er) worden en ook niet over de hernieuwde kennismaking met een streek waar ik meerdere decennia heel bewust niet meer ben geweest. Nee, ik wilde het hebben over de terugkeer op een plek waar ik nauwelijks 3 weken geleden ben vertrokken en waarvan het nu lijkt alsof ik er dertig jaar niet meer ben geweest.
Half september ben ik hier vertrokken in de wetenschap dat ik begin oktober de onverharde oprijlaan weer zou opdraaien en me dan waarschijnlijk zou afvragen "Wat kom ik hier doen?". Zondag de derde aangekomen, maandag de honden uit de kennel gehaald, inmiddels woensdag en ik loop met een ongekende verbazing door het huis en over het terrein. Het voelt vertrouwd aan, ik hoef niks te zoeken, kan blindelings koffie zetten en de katten voeren, maar alles verbaast me. Ik voel me een indringer in een wereld waar ik ooit deel van uit heb gemaakt.
Dit is nieuw. Dit is voortschrijdend afscheid. Heb ik via het verleden een stap naar de toekomst gezet??
woensdag 15 september 2010
Formaliteiten 2
(12-03-2000) Deze week hebben we ons 'Registre d'Assemblee Generale' gehaald in de winkel. Een lijvig, in leer gebonden map met allemaal blanco vellen. Een must volgens onze accountant en genoeg voor de rest van ons leven als we de verkoper in de kantoorboekhandel mogen geloven. Dat laatste geloven we graag, want wat er nou allemaal in moet komen te staan is ons voor een deel nog een raadsel. Het boekwerk, dat momenteel ter tekening en parafering op een of ander griffie ligt, heeft te maken met de vorm waarin we ons bedrijf hebben opgezet. De S.A.R.L., een Franse B.V. vereist dat stukken van de jaarvergaderingen worden bijgehouden alsmede van alle andere zaken die van invloed zijn op de bedrijfsvoering en uitgebreid beschreven staan in onze statuten.
Hetgeen betekent dat Yoland en ik tijdens de algemene ledenvergadering moeten notuleren wat alle aandeelhouders (Yoland en ik) te zeggen hebben, wensen en vooral gewijzigd willen hebben. Alles natuurlijk met meerderheid van stemmen in uiterst geheime stemronden na veel gelobby in de wandelgangen etc. etc.
We kunnen ons af en toe niet aan het idee onttrekken dat we alles veel te netjes doen. Zou iedere Fransman of vrouw in onze situatie ook alles zo precies volgens het boekje doen als wij?? Als we onze accountant mogen geloven, is dat zo of hoort het tenminste zo te zijn.
Hetgeen betekent dat Yoland en ik tijdens de algemene ledenvergadering moeten notuleren wat alle aandeelhouders (Yoland en ik) te zeggen hebben, wensen en vooral gewijzigd willen hebben. Alles natuurlijk met meerderheid van stemmen in uiterst geheime stemronden na veel gelobby in de wandelgangen etc. etc.
We kunnen ons af en toe niet aan het idee onttrekken dat we alles veel te netjes doen. Zou iedere Fransman of vrouw in onze situatie ook alles zo precies volgens het boekje doen als wij?? Als we onze accountant mogen geloven, is dat zo of hoort het tenminste zo te zijn.
dinsdag 14 september 2010
Wijnreis
(29-02-2000) Naast alle andere leuke kanten van het bedrijf dat we aan het opstarten zijn, is het samenstellen van de aanstaande wijnkaart wel een hele leuke bezigheid. Naast de huiswijn of -wijnen willen we de gasten straks ook wat andere flessen kunnen aanbieden en dan het liefst niet dezelfde flessen die ze tegenkomen bij de supermarkt in het dorp. Niet dat die wijn niet goed zou zijn, in tegendeel. Bovendien bestaat echt slechte wijn nauwelijks meer. Nee, gewoon omdat het veel leuker is om zelf opzoek te gaan.
Dus zijn wij onlangs richting de Elzas getogen, een streek die wij, vanwege een aantal witte wijnen die er geproduceerd worden, zeer weten te waarderen. Na een gedegen voorbereiding zijn we met een twintigtal adressen naar het noordelijke begin (einde?) van de 'Route du Vin' gereden. Na een overnachtig in Obernai zaten we de volgende ochtend rond een uur of negen bij een zeer vriendelijk maar ook ietwat verbaasde dame aan tafel om de eerste wijn te proeven. Geen witte, maar een Pinot Noir die zeer de moeite waard was.
Aan het eind van de dag hadden we slechts 3 adressen bezocht en incl. de wijn bij de lunch een wijn of 15 geproefd. Voornamelijk de Gewürtztraminer, onze eigen favoriet maar bijvoorbeeld ook een Tokay Pinot Gris, een Riesling en een Sylvaner. Allemaal minimaal niet onaardig en af en toe erg lekker of zelfs bijzonder en dan te beseffen dat we slechts een fractie van het aanbod hebben geproefd. De wijnroute telt meerdere tientallen dorpen waar steeds meerdere tientallen wijnboeren wonen die allemaal toch gauw 5 of 6 wijnsoorten hebben en dat van meerdere jaargangen. Ga d'r maar eens aanstaan!!.
Op weg terug naar de Haute-Vienne lag de auto duidelijk een stuk steviger op de weg.
Dus zijn wij onlangs richting de Elzas getogen, een streek die wij, vanwege een aantal witte wijnen die er geproduceerd worden, zeer weten te waarderen. Na een gedegen voorbereiding zijn we met een twintigtal adressen naar het noordelijke begin (einde?) van de 'Route du Vin' gereden. Na een overnachtig in Obernai zaten we de volgende ochtend rond een uur of negen bij een zeer vriendelijk maar ook ietwat verbaasde dame aan tafel om de eerste wijn te proeven. Geen witte, maar een Pinot Noir die zeer de moeite waard was.
Aan het eind van de dag hadden we slechts 3 adressen bezocht en incl. de wijn bij de lunch een wijn of 15 geproefd. Voornamelijk de Gewürtztraminer, onze eigen favoriet maar bijvoorbeeld ook een Tokay Pinot Gris, een Riesling en een Sylvaner. Allemaal minimaal niet onaardig en af en toe erg lekker of zelfs bijzonder en dan te beseffen dat we slechts een fractie van het aanbod hebben geproefd. De wijnroute telt meerdere tientallen dorpen waar steeds meerdere tientallen wijnboeren wonen die allemaal toch gauw 5 of 6 wijnsoorten hebben en dat van meerdere jaargangen. Ga d'r maar eens aanstaan!!.
Op weg terug naar de Haute-Vienne lag de auto duidelijk een stuk steviger op de weg.
maandag 13 september 2010
Voorseizoensperikelen
(21-02-2000) Na een grondige inventarisatie van alle gebreken in en aan de huisjes, studio's en kamers zijn we onlangs aan het inkopen geslagen. Pannen, vergieten, kurkentrekkers, flessenopeners, blikopeners, pannen, schalen, glazen, douchegordijnen, TV, koelkasten, fornuizen .... je kunt het zo gek niet bedenken en bijna alles in veelvoud. Regelmatig rare gezichten als we weer eens met een afgeladen kar bij een kassa staan met bijvoorbeeld vier dezelfde pannensets en veertig wijnglazen, of zoiets.
Zo'n inkoopactie heeft bovendien iets verslavends. De eerste keer is het even doorzetten maar als de kar gevuld begint te raken wil je steeds meer. 'Nog maar eentje extra voor de zekerheid?' Je ziet steeds meer dingen die OOK leuk en best praktisch kunnen zijn maar niet op het inkooplijstje stonden. Je zou bijna wensen dat de gasten alles iedere keer kapot maken.......
Zo'n inkoopactie heeft bovendien iets verslavends. De eerste keer is het even doorzetten maar als de kar gevuld begint te raken wil je steeds meer. 'Nog maar eentje extra voor de zekerheid?' Je ziet steeds meer dingen die OOK leuk en best praktisch kunnen zijn maar niet op het inkooplijstje stonden. Je zou bijna wensen dat de gasten alles iedere keer kapot maken.......
Verrassing
Het sprookje van de schone slaapster is voor mij in de afgelopen maanden werkelijkheid geworden. Helaas betroft het niet het hoofdstuk over zoenen en wakker maken maar ben ik blijven steken in de inleiding over woekeren en hakken. De natuur heeft hier geen 100 maar slechts 3 jaar vrijspel gehad en desondanks in hoog tempo grote delen van het terrein onbereikbaar gemaakt, als je niet minimaal uitgerust was met een scherpe bijl en een gezonde tolerantie voor krassen en bloed.
In de loop van de zomer is het onderhoud van het terrein peu à peu terug op de rails gezet (en gehouden!) en zijn plekken toegankelijk geworden, herovert (!) waar de natuur aanspraak op begon te maken. Ik zal dit jaar ietsje minder bramenjam kunnen maken dan in 2009 maar daarvoor kon ik weer de achterkant van een aantal gebouwen bewonderen en werd daar niet blij van. Overhangende takken en daken gaan slecht samen. Op het dak aan de achterkant van een schuur zijn pannen en panlatten gaan schuiven met giga gaten tot gevolg. We schrijven het bij op de lijst "Te doen" en geven het de standaard prioriteit "Urgent". Misschien lukt het nog om iets te improviseren, voordat ik me tijdelijk terugtrek in een ander deel van Europa.
In de loop van de zomer is het onderhoud van het terrein peu à peu terug op de rails gezet (en gehouden!) en zijn plekken toegankelijk geworden, herovert (!) waar de natuur aanspraak op begon te maken. Ik zal dit jaar ietsje minder bramenjam kunnen maken dan in 2009 maar daarvoor kon ik weer de achterkant van een aantal gebouwen bewonderen en werd daar niet blij van. Overhangende takken en daken gaan slecht samen. Op het dak aan de achterkant van een schuur zijn pannen en panlatten gaan schuiven met giga gaten tot gevolg. We schrijven het bij op de lijst "Te doen" en geven het de standaard prioriteit "Urgent". Misschien lukt het nog om iets te improviseren, voordat ik me tijdelijk terugtrek in een ander deel van Europa.
zondag 12 september 2010
Beestenbende
(12-02-2000) Bij het opruimen van de stormschade rondom ons huis schrok Yoland onlangs toen in het barbecuehok een berg bijeen geveegde bladeren ineens op eigen houtje in beweging kwam. Het duurde even maar na een aarzelende inspectie door een nerveus bewegende neus schuifelde een egel onder de bladeren vandaan. We hebben het beestje een eindje verderop onder de bomen in een berg de bladeren terug gezet. Hij (of zij) voelde daar echter weinig voor en is opzoek gegaan naar een eigen plekje.
Niet gek veel later kwam onder een berg takken een nest jonge woelmuizen te voorschijn. Bruin en ongeveer 2 centimeter lang met de ogen nog gesloten. Geheel verstoord lieten ze een ontzettend gepiep horen. Het hele nestje, een kunstig bouwwerkje van gras, mos en takjes aan de kant gelegd en maar hopen dat moeders komt opdagen. De volgende ochtend waren de muisjes weg....
Het volgende beestje dat een van de vele takkenbergen als onderkomen in gebruik had genomen was een konijn. Het beest schoot als een pijl ervandoor toen het 'dak' van zijn verblijf werd gehaald.
Verder wordt ons domein momenteel behoorlijk omgewoeld door mollen, schijnen de moerasbevers -een grote broer van de muskusrat- een bedreiging te kunnen vormen voor de dijk rondom het meer, vliegt en fluit vanalles rondom het huis zowel overdag als 's nacht en zullen we dit jaar waarschijnlijk meer reeën zien omdat de jacht voortijdig is afgebroken.
Helaas mochten we onlangs kennismaken met het eerste beest als slachtoffer van onze auto: een haas. Meegenomen -naar later bleek- tegen alle regels in is het beest 'goed' terecht gekomen in de pan, maar niet de onze.
Niet gek veel later kwam onder een berg takken een nest jonge woelmuizen te voorschijn. Bruin en ongeveer 2 centimeter lang met de ogen nog gesloten. Geheel verstoord lieten ze een ontzettend gepiep horen. Het hele nestje, een kunstig bouwwerkje van gras, mos en takjes aan de kant gelegd en maar hopen dat moeders komt opdagen. De volgende ochtend waren de muisjes weg....
Het volgende beestje dat een van de vele takkenbergen als onderkomen in gebruik had genomen was een konijn. Het beest schoot als een pijl ervandoor toen het 'dak' van zijn verblijf werd gehaald.
Verder wordt ons domein momenteel behoorlijk omgewoeld door mollen, schijnen de moerasbevers -een grote broer van de muskusrat- een bedreiging te kunnen vormen voor de dijk rondom het meer, vliegt en fluit vanalles rondom het huis zowel overdag als 's nacht en zullen we dit jaar waarschijnlijk meer reeën zien omdat de jacht voortijdig is afgebroken.
Helaas mochten we onlangs kennismaken met het eerste beest als slachtoffer van onze auto: een haas. Meegenomen -naar later bleek- tegen alle regels in is het beest 'goed' terecht gekomen in de pan, maar niet de onze.
Stap voor stap
Het zijn inmiddels 10 jaar, die voorbij zijn geschreden sinds de overstap van Utrecht-centrum naar het platteland in het zuiden van de Haute Vienne. Tien jaar, die meer dan een wereld van verschil maken. De oude actualiteiten (Ja, kan niet, weet het, maar toch) en de barometer van mijn privéleven zal ik in de navolgende berichten stap voor stap langs de lijn van de publiciteit leggen, maar één ding is duidelijk. Waar ik nu sta had ik me nooit bedacht èn zeker nooit willen bedenken.
Het is inmiddels bijna drie jaar na de grote crash in mijn leven en ik heb zo links en rechts wat verloren gedachte draden opnieuw weten op te pakken. Het terrein oogt weer netjes dank mijn motivatie en het werk van Adam, een Brits straatjochie, dat de Londense ondergang is ontlopen door de strijd aan te binden met de weelderig groeiend en bloeiende natuur in de Limousin.
De volgende stap zijn de gebouwen. D'r zijn er genoeg van op dit paradijslijke stukje aarde en weet je, ik zou dat graag zo houden.
Het is inmiddels bijna drie jaar na de grote crash in mijn leven en ik heb zo links en rechts wat verloren gedachte draden opnieuw weten op te pakken. Het terrein oogt weer netjes dank mijn motivatie en het werk van Adam, een Brits straatjochie, dat de Londense ondergang is ontlopen door de strijd aan te binden met de weelderig groeiend en bloeiende natuur in de Limousin.
De volgende stap zijn de gebouwen. D'r zijn er genoeg van op dit paradijslijke stukje aarde en weet je, ik zou dat graag zo houden.
Formaliteiten
(08-02-2000) Sommige dingen duren langer dan je denkt. Da's niet erg, maar soms wel verbazingwekkend. Zo hebben we ons - al snel na onze aankomst hier - bezig gehouden met de aanvraag van een verblijfsvergunning. We wilden een auto kopen en daarbij was zo'n bewijs noodzakelijk, was ons van diverse kanten verzekerd. De autoverkoper wilde helemaal van geen enkel papier weten en de instantie die de nummerborden uitgeeft nam genoegen met een handgeschreven èn gestempeld papier van onze gemeentesecretaresse. Vaak blijkt in dit soort gevallen trouwens een rekening van France Telecom of de EDF al ruim voldoende als bewijs van domicilie.
Maar de aanvraag was inmiddels (op 05-10-1999, ruim een week na onze aankomst) de deur uit. Omdat we hier pas wonen, zou het dan eerst gaan om een voorlopige verblijfvergunning. Een maand later, wij reden inmiddels al weken in onze prachtige, bijna nieuwe auto, bleek dat we voor het verkrijgen van deze voorlopige verblijfsvergunning als bedrijf ingeschreven moesten staan bij de Kamer van Koophandel. Dit omdat we al direct in ons eerste jaar in Frankrijk met onze nieuwe bezigheden aan de slag wilden. Wij natuurlijk naar de Kamer van Koophandel. Aldaar bleek dat we te vroeg (!) waren om ons in te schrijven. Net als bijv. France Telecom werken zij niet langer dan vier weken vooruit. Bovendien hadden ze een verblijfsvergunning nodig om ons in te schrijven......!!
Dit leek ons het moment bij uitstek om de boel maar even op zijn beloop te laten. Op 1 februari jl. waren we - per toeval - op het gemeentehuis in Le Chalard en hoorden daar dat onze voorlopige verblijfsvergunningen binnen waren. Nou, da's mooi! Bij nader inzien bleken deze geldig tot ...... 2 februari 2000. Alles dus direct weer retour in verband met een verlenging voor drie maanden en maar hopen dat dat geen 3 maanden duurt. We wachten dus gewoon weer vrolijk en rustig af.
Ondanks de eerdere voorbehouden loopt inmiddels de inschrijfprocedure bij de Kamer van Koophandel. Dit merken we aan de post die we ontvangen en firma's die ineens aan de deur staan. We zijn (bijna) geregistreerd en de regen van verplichtingen is begonnen. Ergens in de komende dagen ontvangen we vast ons officiële registratienummer.
Maar de aanvraag was inmiddels (op 05-10-1999, ruim een week na onze aankomst) de deur uit. Omdat we hier pas wonen, zou het dan eerst gaan om een voorlopige verblijfvergunning. Een maand later, wij reden inmiddels al weken in onze prachtige, bijna nieuwe auto, bleek dat we voor het verkrijgen van deze voorlopige verblijfsvergunning als bedrijf ingeschreven moesten staan bij de Kamer van Koophandel. Dit omdat we al direct in ons eerste jaar in Frankrijk met onze nieuwe bezigheden aan de slag wilden. Wij natuurlijk naar de Kamer van Koophandel. Aldaar bleek dat we te vroeg (!) waren om ons in te schrijven. Net als bijv. France Telecom werken zij niet langer dan vier weken vooruit. Bovendien hadden ze een verblijfsvergunning nodig om ons in te schrijven......!!
Dit leek ons het moment bij uitstek om de boel maar even op zijn beloop te laten. Op 1 februari jl. waren we - per toeval - op het gemeentehuis in Le Chalard en hoorden daar dat onze voorlopige verblijfsvergunningen binnen waren. Nou, da's mooi! Bij nader inzien bleken deze geldig tot ...... 2 februari 2000. Alles dus direct weer retour in verband met een verlenging voor drie maanden en maar hopen dat dat geen 3 maanden duurt. We wachten dus gewoon weer vrolijk en rustig af.
Ondanks de eerdere voorbehouden loopt inmiddels de inschrijfprocedure bij de Kamer van Koophandel. Dit merken we aan de post die we ontvangen en firma's die ineens aan de deur staan. We zijn (bijna) geregistreerd en de regen van verplichtingen is begonnen. Ergens in de komende dagen ontvangen we vast ons officiële registratienummer.
De officiële start van ons bedrijf
(02-02-2000) Vandaag is de inschrijving van ons bedrijf bij de Kamer van Koophandel officieel van start gegaan. Een historische datum dus. Ons bedrijf gaat Le Petit Masvieux SARL heten, waarbij SARL staat voor Société a Responsibalite Limité. Oftewel een BV. Om het opstarten van deze procedurele aangelegenheid te bespoedigen, hebben we zelf de benodigde paperassen bij de notaris opgehaald en naar de Kamer van Koophandel in Limoges gebracht.
Het nieuwe jaar
(10-01-2000 ) De tweede week in het nieuwe jaar, de nieuwe eeuw, het nieuwe Millennium. Het is ons de afgelopen dagen al enige keren door het hoofd geschoten: "Dat we het mogen meemaken!". Gelukkig is weinig uitgekomen van alle infernale voorspellingen en is ook vrijwel niets terecht gekomen van de futuristische ideeën, die men de afgelopen tientallen jaren had als men aan het jaar 2000 dacht. De auto's rijden nog gewoon in plaats van te vliegen en we gaan niet naar Jupiter op vakantie maar gewoon lekker naar Frankrijk.
Hier ter plekke zijn inmiddels de restanten van het Millennniumfeest aan de kant. De wasmachine draait in alle rust iedere dag zijn rondjes. De huisjes en studios zijn terug gezakt in hun winterslaap. En de kamers zijn reeds 'aan de kant'.
Buiten krijgen de stapels openhaardhout langzaam aan een redelijk omvang. Het kampvuur heeft enige dagen onafgebroken gebrand om de dunne takken en ander onbruikbaar hout kwijt te raken. Als de regen van de afgelopen twee dagen het vuur niet heeft gedoofd (Zo ja, dan steken we het weer aan), gaan we vandaag weer vrolijk verder. Yoland leeft helemaal op. Zo heeft het noodweer toch ook weer zijn prettige kantjes ..... achteraf.
Hier ter plekke zijn inmiddels de restanten van het Millennniumfeest aan de kant. De wasmachine draait in alle rust iedere dag zijn rondjes. De huisjes en studios zijn terug gezakt in hun winterslaap. En de kamers zijn reeds 'aan de kant'.
Buiten krijgen de stapels openhaardhout langzaam aan een redelijk omvang. Het kampvuur heeft enige dagen onafgebroken gebrand om de dunne takken en ander onbruikbaar hout kwijt te raken. Als de regen van de afgelopen twee dagen het vuur niet heeft gedoofd (Zo ja, dan steken we het weer aan), gaan we vandaag weer vrolijk verder. Yoland leeft helemaal op. Zo heeft het noodweer toch ook weer zijn prettige kantjes ..... achteraf.
Abonneren op:
Posts (Atom)