Uitzondering

 Ja, daar was weinig uitzonderlijks aan de vorige tekst, die nu terecht weggezet is onder het kopje "Terugblik". De uitzondering had heel ergens anders op moeten slaan, maar is gisteravond duidelijk afgeketst. Een teken aan de wand? Zo ja, dan ga ik dat negeren. Het uitzonderlijke van de uitzondering had betrekking op het persoonlijke gehalte van de tekst, die in mijn hoofd naar een vorm zocht. Nu denk je misschien "Dat is niks bijzonders, want de rest is toch ook ...." . Nee, dus, de rest is vooral geschiedenis, gebeurd, voorbij en kan in ieder willekeurig licht bezien of naar believen voor gewenste karretjes gespannen worden en dat is precies, wat ik met meer dan 98% van de teksten heb gedaan, doe en zal doen.

 Ga maar niet zitten, bij mij geen schokkende onthullingen anders dan tussen de regels door. Toch gaat dit niet over geschiedenis maar over actualiteit, niet over verwerking maar over voelen, geen jeukende herinneringen maar etterende ellende. Het afgelopen jaar is gemaakt en gebroken door vrouwen, zoals bijna al mijn jaren, geloof ik, gedragen of de vernieling in gedraaid zijn door vrouwen, maar het stempel hebben zij dit keer niet gezet. Vrouwen hebben me diepe dalen in gedwongen en hemelse momenten laten beleven maar mocht ik me laten verleiden tot een Top-zoveellijstje, zou nr. 1 een verrassing zijn.

 Het jaar begon zwart en is zwart geëindigd, maar het zwartste zwart lag in het midden van het jaar en daarin hadden vrouwen wel part en deel maar was de kwade genius van het mannelijke geslacht en nog familie ook. Het kan ff duren maar uiteindelijk moet je het van je familie hebben! Op mijn leeftijd had ik die mogelijkheid al aan de kant geschoven, maar ietsje prematuur klaarblijkelijk. Nu toch ook die derde wereldoorlog maar terug in overweging nemen.

 Eergisteren aan het strand in Biarritz, gezeten in de zon op een terras met een prachtig zicht over het zuidelijke, onbewaakte strand, met een glas Champagne in mijn handen, mijn oren gevuld met het heerlijke lawaai van de aanrollende, meters hoge golven, met fel oplichtende witte schuimkoppen doodlopend op een okergeel, grofkorrelig strand en met een ongekend frisse geur in mijn neus, meegedragen door de wind, heb ik mijn schuur/sluisdeuren wagenwijd opengezet en heel het zwarte deel van 2011 laten verwaaien.

 Ik ga het mooie bewaren. De klanken van Zaz en Buika, het optimisme van Nelleke, de uren aan de telefoon met Annelies, de Blog van Joke, het getwitter van Zjannette en Looosss, de verrassingen van Marieke, de mails van Annette en al die andere heerlijke en prachtige dingen van al die bijzondere vrouwen, die in 2011 niet de benen hebben genomen.

 Klaar!! Op naar 2012. Kijken of we twaalf uur halen. Proost!!

Terugblik

 Iets meer dan een jaar probeer ik heden en verleden op een -met name voor mezelf bedoelde- verrijkende manier met elkaar te verweven. Van de acht lijntjes, die ik heb uitgeworpen, is dit de richting, die me het meest activeert en bezighoudt. Het intrigeert, desillusioneert, en enthousiasmeert (vies woord, maar toch!). Ergens in de nevelen van wat voor ons ligt, zouden de lijnen uit mijn Paradijs samen moeten komen en natuurlijk weigeren de spelers zich aan het scenario te conformeren.

 Het komende jaar omarm ik net zo blanco, als ik de voorafgaande jaren heb begroet en voorbij heb laten gaan. Het is wachten op die ene grote vis, die wil toehappen. Mocht dat gebeuren, dan zal ik hem of haar met liefde op het droge trekken, zoenen en terug laten glijden in de wateren, die dan niet meer aan mij toebehoren.

 Ik sluit vandaag het vierde jaar af en zet al mijn fiches op de komende twaalf maanden. Het spel gaat door, regelmatig onderbroken met een "Rien ne va plus", het balletje blijft rollen en ik hopen.

Oeps!

(19-09-2001) Een hartaanval!! Je staat er niet bij stil -behalve het hart dan!- totdat het je overkomt. Die woensdagmiddag was het mijn beurt. 's Ochtends een bezoek aan onze huisarts gebracht omdat mijn ademnood, een verschijnsel dat me al enige tijd in de eerste uren na het ontwaken parten speelde, langer aanhield dan de luttele seconden in de weken (maanden?) ervoor. Iets was duidelijk niet in orde.

 Na een aantal uren wachtkamer, enige uitleg van mijn kant en wat onderzoekshandelingen van zijn hand kwam de huisarts tot de conclusie dat een deel van mijn longen ontstoken was. Hij stelde de voorspelbare antibiotica-kuur voor en vroeg nog eens uitdrukkelijk 'of ik geen pijn had'. 'Pijn' was niet het goede woord, ik voelde me belemmerd, alsof iets mijn borstkas het uitzetten ontzegde.

 Op weg naar huis bleek de apotheek dicht, het was tenslotte al ruim voorbij het middaguur. De medicamenten konden vast nog wel even wachten. Thuis wat gegeten en -waarom niet, de laatste gasten waren tenslotte net weg- lekker het bed ingedoken: siësta!! Net na vieren werd ik wakker. Mijn ademhaling wilde niet echt en als de huisarts me op dat moment die pijn-vraag had gesteld, zou ik die volmondig beamen. Rondlopen was duidelijk niet de oplossing, dus terug het bed in en Yoland naar beneden om te bellen. Huisarts niet aanwezig. Alarmdienst elders aan de slag. Uiteindelijk werd de brandweer onze kant op gedirigeerd en zou een arts meekomen.

 Wij wachten. Ik met een akelig benauwd gevoel en als extra een fictief mes dwars door mijn borstkast. Yoland minstens zo beroerd vanwege de gigantische hulpeloosheid waaraan je dan overgeleverd bent. Gelukkig belde ze steeds maar weer en probeerde men haar zoveel mogelijk gerust te stellen. Inmiddels was mij wel duidelijk, dat dit iets met het hart van doen had. Na ruim een half uur drong het verlossende geluid van een sirene door tot onze slaapkamer. Drie brandweerlieden maar duidelijk geen dokter.

 Ik kreeg een zuurstofmasker om, ze controleerden mijn geestelijke aanwezigheid, waarna ik in een zak werd getild, die aansluitend werd opgeblazen. Beneden in de hal stond de brancard en wij waren daar twee trappen vandaan. Een rotklus voor die lui, maar het lukte. Auto in en retour St. Yrieix. Taatuu, taatuu en ik maar naar lucht happen en zij maar steeds weer vragen of het ging.... Nou het ging absoluut niet, maar meer dan de geruststelling, dat ze er 'zo' waren hadden ze niet te bieden.

 Op de eerste hulp stonden ze ons op te wachten. Uit de zak op het bed en direct aan de slag met injecties, controle-apparatuur en een infuus, bloed prikken en meer van die dingen. Na meerdere dosis/doses morfine lag ik daar knap hulpeloos en vooral nog steeds behoorlijk beroerd het plafond te bestuderen. Ik hoorde het personeel praten over een helikopter. Het scheen, dat ze onenigheid hadden met de alarmdienst over het te volgen protocol. St. Yrieix was duidelijk niet mijn eindpunt.

 Tien over zes werd ik via de onderkant van de staart een helikopter ingeschoven, na eerst weer in een zak gedouwd en op een brancard getild te zijn. Yoland, die zich er tot dan toe moedig doorheen had geslagen en zoveel mogelijk overal bij was geweest, mocht niet mee. Zij werd naar huis gebracht en zou met onze auto naar Limoges komen. De helikopter was er in tien minuten, naar men mij verzekerde, waarna het hele circus van ompakken, uitpakken, af- en aankoppelen weer zijn beloop kreeg. Weer dezelfde vragen als de brandweerlieden en het personeel van de eerste hulp me al gesteld hadden. Nog meer chemicaliën werden in mijn lichaam gespoten alles in de hoop me minder beroerd te laten voelen.
De daarop volgende uren staan me minder helder voor de geest. Ik werd op diverse plekken geschoren, ze gingen met bed en al aan de wandel en het eerste wat ik me daarna herinner zijn twee TV's, het feit dat de pijn en de benauwdheid verdwenen waren en dat het half acht of zo was. De TV-beelden lieten zien hoe een ader, die mijn hartspier van bloed hoort te voorzien, voor resp. na de door hen uitgevoerde behandeling uitzag. Ik was gedotterd. Voor het eerst ook viel het woord 'hartaanval'.

Gegoochel

Als je illusies met uitsterven bedreigd worden en je zwemt in je ervaringen, ben je dan rijker geworden?

Woestaantrekkelijk

 Van alle twittertermen vind ik dit wel de meest intrigerende. Nooit geweten dat woest iets aantrekkelijks had. Probeer me daar nu al maanden een beeld bij te vormen, maar het wil niet echt lukken. De term wil maar niet samenvallen met een onderdeeltje van mijn voorstellingsvermogen. Wild, soit. Desnoods barbaars, à la. 'Van God los', helemaal oké maar Woest???

 Daarbij is het niet wat aantrekt, maar de vorm waarin de beleving van het aantrekken wordt gegoten. Ik zie iets en dat trekt me dusdanig aan dat ik er woest van word ..... Nee, ik kan me daar helemaal niks bij voorstellen. Woest word ik van heel andere dingen en ik kan je garanderen, dat daar omgekeerd weinig aantrekkelijks aan is.

 En wie nemen die term het meest in hun mond? Vrouwen (!) ..... misschien zegt dat genoeg.

Vooruitzichten

 Na een vochtige tot kleddernatte nachtinvulling vanmorgen tot mijn verbazing gewoon hoog en droog wakker geworden in mijn eigen bed.

 Het eerste deel van mijn nacht vertoefde ik in diverse horeca-etablissementen, alle met uitzicht op zee. De ene keer op het strand, dan weer aan een boulevard en met enige regelmaat op een pier midden in het water. Ik was bepaald niet honkvast maar desondanks was het een verre van onrustige toestand. Wandelingen, etentjes, gesprekken alles liep in elkaar over en vond plaats in een relaxte sfeer. Allengs werd de zee echter onrustiger, de golven hoger, het strand kleiner, de wolken dreigend donker, het sfeertje gehaast en onzeker en in rap tempo veranderde de zee in een razende massa, die de ene na de andere huizenhoge, bloedrode golvenmassa uitstortte over het paviljoen, waarin ik op dat moment met anderen aan tafel zat ...... Mooi moment om wakker te worden.

 Niet geheel op mijn gemak een beetje gezocht naar een nieuwe slaapplek. Na de linker- en rechterzij, de rug en mijn buik had ik verder geen smaken meer en heb ik me de iPod op mijn oren gezet. Het speciaal voor dit soort situaties gereserveerde deel in woord en muziek beslaat iets meer dan anderhalf uur en het grootste deel heb ik bewust horen passeren. Ergens tegen het einde heeft de slaap me meegenomen en stond ik aan het begin van een lange brug. Een brug die op het water leek te liggen en verdere reikte dan mijn oog aan scherpte had te bieden. Niks verder om me heen, blijkbaar ook geen weg terug dus enigszins aarzelend vooruit. Snel werd duidelijk, dat het water steeg en de brug niet dreef en dus steeds dieper in het water kwam te liggen. Weinig op mijn gemak maar verstoken van een alternatief liep ik door en door en door ... en werd maar weer een keertje wakker.

 Mag hopen dat dit niks met een voorspelling te maken heeft. Ook zonder gedetailleerde kennis van de materie of geloof in onbewuste krachten kan ik hier toch weinig goeds van bakken. Gelukkig heb ik nog een paar nachten voor wat rooskleurigere alternatieven, voordat ik 2012 uit de fles laat.

Aantrekkelijk

(11-09-2001) Het vooruitzicht van een periode zonder gasten krijgt steeds iets aantrekkelijkers. Heel langzaam is een verlangen binnengeslopen, het verlangen naar uitslapen, de dag gewoon over je heen laten komen, gewoon ongericht een beetje door een stad slenteren, een hapje eten en misschien wel een nachtje wegblijven. Kortom, de rek is eruit. Het seizoen nadert zijn einde en wij zijn daar niet rouwig om. Net zoals we in het voorjaar stonden te popelen om de eerste gast te ontvangen zo kijken we er nu naar uit om de laatste uit te zwaaien. De welbekende ‘haat-liefde'-verhouding die in bijna alle takken van de horeca is terug te vinden.

 In gedachten zijn we de laatste tijd vaker bezig met verbouwen, veranderen en inrichten dan met koken, schoonmaken en gasten ontvangen. Zou het verbouwen gaan lukken deze winter? Van de voorbereidingen voor een rioolsysteem is weinig terecht gekomen, waardoor automatisch de aanvraag voor een bouwvergunning is blijven liggen. Dingen moeten opnieuw aangekaart en opgestart worden. En ‘last but not least' (Wat is dat in het Frans??) moet het weer meewerken. Iets meer de winter van 99-00 dan 00-01, maar dan zonder storm a.u.b.

 Heel soms duikt tussen al die ‘doe'-gedachten een vakantiegedachte op. Na twee jaar genieten van ons droomdomein en Frankrijk komt toch weer de behoefte aan een (tijdelijke) verandering van lucht en uitzicht naar boven. Wat zijn de mogelijkheden op dat terrein?? Toscane in de herfst/winter?? Het zuiden van Spanje?? Of met het vliegtuig naar de bekende bounty-oorden?? Eigenlijk vinden we het aan de ene kant te gek voor woorden, maar aan de andere kant hebben we altijd -nou ja, bijna altijd- erg genoten van onze vakanties. Of het er dit jaar van komt weten we niet, maar als de kriebels blijven dan zoeken we binnenkort huizen- en beestenoppassers.

(Yoland hoorde de volgende ochtend bij de bakker pas van de aanslagen in Amerika! Het platteland .... )

(Op-)ruimen

(08/10/2008) Eind van de dag en een groot deel van wat ik me voorgenomen had is gebeurd. En het belangrijkste deel ook en dat is mooi meegenomen. Een uur of twee geleden de laatste doos met spullen van Yoland ingepakt, die dit weekeinde opgehaald wordt om naar haar zus te gaan. In totaal een zestigtal dozen en wat meubilair. En toen het klaar was, overviel me een leeg maar rustig gevoel. Sindsdien wat verdwaasd de ruimte in gestaard en een paar keer bedacht wie ik zou bellen …. Maar diegene, waar ik dit mee zou willen delen, is hard aan het werk en kan ik wel met smsjes afleiden maar niet met een uitgebreid telefoongesprek. De situatie dus maar gewoon tot me door laten dringen met een glaasje wijn erbij.

 Even had ik nog zoiets van "“Hup, de rest direct verbranden”, maar behalve dat ik daar een verbrandingston voor wil hebben, is het waarschijnljk ook beter om niet hals-over-kop door te stomen. Dat verbranden c.q. definitief opruimen van een deel van de spullen is voor een andere keer.

 Nu rest enkel nog het laatste en vervelenste deel van de klus. Nu moet al dat wat overgebleven is terug op z’n plaats gezet worden of er moet een plekje voor gevonden worden omdat het nieuw is of voor het eerst sinds jaren uit de dozen is gekomen of ik gewoon niet weet waar het vandaan komt. Je zou het zo weer terug in dozen stoppen, maar wat heeft dat voor zin???

Hapjes

 Twee uitpuilende koelkasten, een knorrende maag en een maagdelijk aanrecht annex fornuis vormen de setting voor deze dag. De beesten zijn gejaagd, geslacht en opgedeeld. De zeehave kan zo in kokend water de overgang naar ingrediënt maken. Groenten worden straks gesneden, gehakt, gestoomd, gewokt en gepureerd. Het maken van taartjes en bonbons staat op het programma. Enkel het brood, daar had ik geen zin in, en heb ik kant en klaar in de supermarkt gekocht.

 Zo'n culinaire slag is natuurlijk vergeven van besluiten en vooral de prioritering daarin. En de eerste is al: wanneer begin ik met de cocktail? Zou ik die voorproeven of bewaar ik 'm zoals het hoort tot aan het begin van de maaltijd? En zo ja, welk begin? Het bereiden ervan of het genieten? Zo'n cocktail kan nog wel eens leiden tot een onverwachts verkorte versie van de navolgende maaltijd. Dus dan? Wat dan? Ik ben wel een paar uur bezig met omtrekkende bewegingen. Voordat het eerste gerecht klaar is om mijn spijsverteringskanaal ingeschoven te worden, kan er nog menig cocktail aan vooraf gaan.

 Ik ben benieuwd naar de smaak van de cocktail, de bereiding van de cappuccino, de vorm waarin ik de homard uiteindelijk duw, of de lotte (zeeduivel) zo bijzonder is als men zegt, hoe de thee uitwerkt in bij de eendeborst, de combinatie van kazen, of de ontbijtkoekjes lukken en natuurlijk ook naar het resultaat van truffles-rollen.

 Heerlijk prutsen en klutsen en daarna genieten van het resultaat .... wat wil je nog meer??

Lengen

 Het heeft geduurd, maar is toch weer gekomen. Sinterklaas sukkelt vooruit en de Kerstman druppelt na maar wat werkelijk telt glijdt tussendoor geluidloos voorbij. Het is weer de tijd van langere dagen en kortere rokjes. De Tena-lady met vorstbescherming kan terug in de kast. Wel nog ff een echte slip ipv een touwtje tussen de billen en kousen tot aan de knieën of lekker soepele laarzen.

 Als je op 1 januari met Unox-muts getooid in de Noordzee kunt duiken, moet je ook het lef hebben om vanaf 21 december die rok uit de kast te trekken. Het hoeft niet direct mini te zijn maar oversizede lengtes graag alleen in de daarvoor bestemde kerkelijke gelegenheden. Gezeten op de pover verwarmde terrassen met gratis sigarettenstank, is het wel zo prettig als je je blik kunt warmen aan enthousiast passerende (bijna) blote benen, ver voordat de eerste zwaluw een keertje voorbij komt, vlinders je blikveld opvrolijken of de vrijelijk bloeiende natuur je weinig subtiel herinnert aan je allergie.

 Het verlangen naar het voorjaar bloeit op en staat te popelen om de komende koude maar steeds lichtere maanden te pareren. Me vandaag verbaasd over de bloeiende paardebloemen en nog steeds zijn er bomen waar bladeren aan zitten die groen zijn. Het was een raar jaar, te raar om ongemerkt voorbij te laten gaan. Kom! Laten we de lente uitdagen. Volgens mij pakken de seizoenen die handschoen op.

Koken

(28-08-2001) Keuken gesloten!! ‘Fermeture exceptionel' om mijn verjaardag te vieren en ook een beetje om weer even een dag van het koken af te zijn. De deal om voor het wandelaarsarrangement vijf van de zes dagen te koken en het feit dat de wandelaars geen vaste dag van aankomst hebben, heeft er toe geleid, dat we deze zomer in feite 6, soms 7 dagen per week maaltijden verzorgen. Op de welbekende drie dagen -dinsdag, donderdag en zaterdag- voor iedereen en op de andere dagen alleen voor de wandelaars. De ene keer wat uitgebreider en de andere keer wat simpeler....

 Het idee klonk leuk en leek makkelijk te doen, maar we weten nu al dat we dit het volgende seizoen gaan veranderen. In feite staat nu de hele week, iedere dag in het teken van de verzorging van de gasten en dat was niet de bedoeling. De dagen zijn rommelig en natuurlijk hebben we best tijd om andere dingen te doen, maar die gebeuren steeds met één oog op de klok en dat is niet prettig. Bovendien zit er een groot verschil tussen ‘maaltijden verzorgen' en ‘koken' om nog maar van ‘lekker koken' te zwijgen. Voor dat laatste moet je gemotiveerd en geïnspireerd zijn en dat kost zo tegen het einde van het seizoen steeds meer moeite.

Opereren

 Heb je een probleem, dan kan het tegenwoordig met een beetje geluk weggesneden worden. Soms is het beter, soms is het een opluchting, soms een (tijdelijke) verfraaiing en soms is het gewoon levensnoodzakelijk. Nu ben ik toch zo benieuwd of mijn ‘probleempje’ ook zo ff weggesneden zou kunnen worden. Een sneetje hier, een knipje daar en klaar! Ik kan zo een paar meer maar vooral toch minder aantrekkelijke alternatieven bedenken. Mij ontbreekt echter de kennis omtrent succesvolle behandelingsmogelijkheden. Sterker nog, ik kan me niet heugen, dat ik ooit al eens ergens het door mij ervaren manco in een hoopgevende diagnostiek de revue heb zien passeren.

Misschien ben ik uniek, een niet geheel onprettige gedachte, ware het niet, dat ik er niet door in feeststemming geraak. In tegendeel! Nee, gelukkig ook geen rouw- of andersoortige grafstemming, maar het stemt me toch, hoe moet ik zeggen … het stemt me enigermate misttroostig. Ja, een mooi woord en het juiste beeld. Ik dwaal en zie werkelijk niks, in welke richting ik ook kijk. Terwijl dat mistige, vage toch een beetje tot de symptomen gerekend kan worden van mijn aandoening. Dat mistige enerzijds en anderzijds die onverklaarbare behoefte alles roze te willen inkleuren ….,.

Klinkt onschuldig niet? Dat is het verneukeratieve…. Een term, die in dit kader redelijk letterlijk kan worden genomen. Het duurt altijd weer even voordat de mist opgetrokken is, maar één ding is dan snel duidelijk: roze is er niks! Weer een keer heeft het rad de werkelijk verdrongen en mag je wederom op de blaren zitten alsof dat je voorkeur zou hebben. Zou dat nou niet weggesneden kunnen worden? Zit ergens die roze bril met waas-effect op zo’n manier, dat hij met een snelle haal van het scapel is te verwijderen? Zou het mogelijk zijn om het andere geslacht ontnuchterd tot nuchter tegenover te treden en toch in de wolken terecht te komen ipv de zoveelste weinig zachte landing in de modder?

Never ever

 ... feestje vieren als de race nog niet gelopen is. Mijn stukje van gisteren was een klassiek gevalletje "het noodlot tarten" en de handschoen is met welgemeend genoegen opgepakt. Gisteren bleek al een muur de nachtelijke storm niet te hebben doorstaan. Zat er aan te komen, maar de timing om nu aan de zwaartekracht toe te geven, is toch wel tamelijk beroerd. Gisteren bleek ook dat de voorspelling van een zware storm in de nacht van donderdag op vrijdag geen loze dreiging was, zodat het maar de vraag is of ik vrijdagochtend met goed fatsoen richting Bordeaux kan sjezen en als dat al het geval is, dan is het nog maar de vraag of dezelfde storm op dat moment niet de vliegtuigen op Schiphol aan de grond houdt ...

 Ach, dat zien we morgen wel, dus met emmer, stofzuiger en ander poetsgerei trapop getogen om links en rechts de grijze stoflaag te verwijderen. Nog nauwelijks bezig met stofzuigen breek ik in een vloeiende beweging een lichtknop af ... Naar beneden gereedschap en plamuurspul gezocht en de schade hersteld. Verder met de schoonmaak.

 Even later gooi ik een emmer leeg in de plee en trek door  .... pffff, nou dat was wel erg zuinig. Stortbak blijkt niet vol te lopen .... Net van de week een deel van de waterleiding laten repareren om te zorgen dat alle toiletten op de eerste verdieping het weer naar behoren zou doen en welke verzaakt zijn, nee het is vast haar (!) functie... Ja precies, die ene die voor de komende weken van belang is. Weer naar beneden, ander gereedschap. Loskoppelen, rotzooi voor het zeefje verwijderen en ..... natuurlijk moet het afdichtingsringetje vervangen worden. Laat ik bijna 1001 verschillende ringetjes hebben in koper, rubber en karton maar geen enkele daarvan paste. Dus, straks na de middagpauze (Ja, ja dat blijft zo handig hier in Frankrijk) naar St. Yrieix en bij meneer Brico opzoek naar het juiste formaat.

 Zo zie je maar weer .... enthousiasme wordt afgestraft, herwonnen weerstand op de proef gesteld, nederigheid afgedwongen. Wat staat me nog meer te wachten?? Ga ik morgenochtend ontwaken in een wereld die herinnert aan die beruchte decemberochtend in 1999?? Die heerlijk frisse ochtend van de 28ste met stralend blauwe lucht, waarin je een helder vergezicht had in zoverre de omgewaaide bomen je dat zicht niet benamen .....

Helaas(?)

 Close finish! Tevreden, ondanks dat ik veel meer gewild had, dan gelukt is. Dat hoort een beetje bij mijn manier van werken en mag de pret niet drukken. De keuken is zonder feitelijke verbouwing inmiddels compleet gerenoveerd, het kantoortje kent een rustgevende orde, die jaren zoek is geweest, en de huiskamer vertoont de eerste beginselen van wat je 'sfeervol en gezellig' zou kunnen noemen.

 Vandaag en morgen nog een beetje 'schuren & schaven' en dan moet het maar voldoen. Voldoen voor wie? Voldoen voor wat? Natuurlijk voor de feestdagen èn natuurlijk niet voor mijjes in mijn uppie. Nee, dan had ik me d'r wel wat makkelijker vanaf gemaakt.

 Als de afgelopen jaren mensen langs wilden komen, heb ik me d'r steeds uitgepraat met een onduidelijk verhaal of gewoon gerefereerd aan de rommel ("Je weet wel!") die mijn mannenbestaan kleur en glorie gaf. Meestal was dat voldoende om met rust gelaten te worden. Dat laatste hoeft van mij niet meer, ergo ik moest in de benen.

 Dit is een mooie gelegenheid om na jaren weerstand en verzet, en helaas bij gebrek aan beter toch maar iets eigens in deze plek te proppen. Hoewel proppen ..... het is meer kappen en breken, ruimte geven aan de beweging in mijn leven.

Terugblikken

(25/09/2008) Gezelschap van een katertje ….. Gisteravond een ouderwets klets-, eet- en drinkgelag. Ben dat helemaal ontwend, wat goed is, maar als nadeel heeft, dat je op een dag als vandaag wakker wordt met een houten kop. Bovendien schoot het me vanochtend ook bijna verkeerd qua onrust en paniek. Het lijf voelde tamelijk beroerd aan en gelijk schoot het tussen mijn oren verkeerd en sloegen de gedachten op hol. Terwijl er natuurlijk niks met mijn hart aan de hand was, maar simpelweg nog teveel alcohol door mijn lijf circuleerde. Waarschijnlijk speelde de avond van gisteren ook nog mee, want toen kwam Yoland op een gegeven moment “op tafel” en hebben we het een hele tijd gehad over aanleiding, aanloop, dood en nasleep.

 Wat me al een tijdje bezig houdt, is het besef (achteraf) dat Yoland in die laatste, zeg 2-3 jaar enorm veranderd is. Het begon met haar smaak die van helder, strak en modern omsloeg in donker, bewerkt en klassiek, maar ook haar manier van rijden veranderde in korte tijd van een assertief, snelschakelend en scherp in een soort ouwe tutten-rijgedrag. Ik zou dat ook eens moeten overdenken voor de andere delen van haar/het leven, zoals werk, toekomst, betekenis van het leven etc. Daar moeten ook tekenen zijn geweest, die me ontgaan zijn.

Keuken

 In een keuken kook je. Aan een keuken kun aflezen hoe en voor hoeveel normaal gesproken gekookt wordt. In een keuken hoopt zich glaswerk, serviesgoed, bestek, kookgerei, potten, pannen, ingrediënten en keuken- (raar hè?)machines op. Alles vindt zijn plek of krijgt die in geval van twijfel toegewezen. Wat dan door een paar jaar heen ontstaat is een organisch geheel, bijna een organisme. Je vindt er blindelings de weg, grijpt zelden mis en alles voelt aan alsof het altijd zo geweest is. Verandert je leven, veranderen gewoontes en ook de wijze van en behoefte aan koken. Zoiets kost tijd maar lukt uiteindelijk. Jou wel maar de keuken niet.

 Met enig ontzag en een zekere terughoudendheid een paar weken geleden begonnen met wat een marathon touwtrekken is geworden. De keuken trok zich terug, sloot haar deuren en vocht om iedere in beslaggenomen cm, om ieder pannetje, elk bord en deed zelfs moeilijk bij ruim verlopen ingrediënten. Alles wat ik oppakte gaf me het gevoel, dat ik iets amputeerde. Het heeft wat pogen, overtuigen, manipuleren en masseren gekost maar in grote lijnen zijn we, de keuken en ik dichterbij elkaar gekomen. Er is een hoop overbodigs verdwenen al voelde het desondanks onmisbaar aan.

 Er is weer ruimte en de komende weken zal blijken of de vanzelfsprekenheid van bewegen, de samenwerking, onze symbiose niet verloren is gegaan. Veel zal nog van plek verwisselen en er zal ook nog het nodige verdwijnen. We zijn er nog niet. Het nieuwe casco staat nu de details nog ....

Porto

(23/09/2008) Porto was in meerdere betekenissen genieten. Een dagje waarin helemaal niks moest en veel kon. Alleen al de tour met de auto door de stad opzoek naar het oude centrum was een ervaring op zich. Ergens een bordje “Centro” gemist en uiteindelijk berg af naar zee gereden en in zuidelijke richting langs het water tot aan de monding van de Douro en langs de riviermonding stroomopwaarts totdat het centrum weer aangegeven werd en ditmaal verloor ik het niet uit het oog. Zo zie je maar weer, ik kom er wel als ik maar even doorzet en daarbij is ‘en passent’ het laatste restje aarzeling weggenomen voor steden als Rome of Parijs.

 De weg langs de Duoro richting het centrum was één groot genieten qua oude, deels vergane glorie en een prachtige ligging aan twee zijden van de rivier met als verbinding meerdere imposante, magnifieke bruggen en dat alles in een weinig irritante mengeling van authentiek en toeristische exploitatie.

 Eenmaal ergens wat wel erg onmiskenbaar een deel van het oude centrum moest zijn, de auto geparkeerd en te voet verder gegaan. In eerste instantie betekende dat opzoek naar een terras voor koffie en om de FAZ te lezen, tenminste deels. Daarna kriskras door de oude straten gelopen en de lokale sfeer in me opgezogen, vooral in de straten die net afzijdig van de grote mensenstromen lagen. Veel oude huizen, vaak betegeld, bijna altijd met erkers als ramen en luiken aan de binnenkant. Op straatniveau alle mogelijke winkels en vooral winkeltjes, het type ambtelijke nering dat zelfs in Frankrijk bijna helemaal is verdwenen. Winkels niet breder dan de voordeur en gespecialiseerd in de “raarste” zaken: naaimachine-onderdelen, bruidskroontjes, wielen en wieltjes, natuurlijk schoenmakers, naaisters, kleine levensmiddelenzaken, koffiebars, cafés en rond het middaguur de restaurants waar de lokale bevolking zat te eten, etc. etc. Verder een prachtig kopstation en veel opknap- en herstelactiviteiten.

 Had mijn maag me met rust gelaten en daarmee de onrust geen kans tussen mijn oren gegeven, dan had ik daar nog uren kunnen dwalen. Nu ben ik rond half twee op een terras aan de kade van de Douro gaan zitten en heb me toeristisch laten uitbuiten en dat voor 9 euro. Had erger gekund. De FAZ weer ter hand genomen en onderwijl ook genoten van een prachtig metalen viaduct en het spel van wind en zon in het water van de Duoro. Ook hier had het uren langer kunnen duren, maar de rust was volledig zoek.

Groeien

(21-08-2001) Onze hondjes vragen aardig wat tijd en aandacht. Het voeren, het uitlaten en vooral het pogen om hen enige gehoorzaamheid aangeleerd (ingeprent?) te krijgen kost snel meerdere uren per dag. Eigenlijk doen ze het helemaal niet zo slecht en zit ons enkel hun tomeloze enthousiasme bij tijd en wijle in de weg. Niets is leuker dan op gasten afrennen, de sporen van een aanwezige hond te volgen of lekker te spelen in plaats van hun behoefte te doen op de door ons uitgekozen plek.

 Het toevoegsel ‘je' is trouwens nauwelijks meer op z'n plaats. Ruim vier maanden oud maar het formaat van de gemiddelde huis-, tuin- en keukenhond is reeds gepasseerd. Waar gaan ze stoppen met groeien? We weten dat ze waarschijnlijk ergens tussen de 30 en 40 kilo zullen eindigen. Wittewaô's poten zien d'r uit alsof hij wat forser dan Pelle gaat worden, maar misschien is het te vroeg om dat te concluderen.

 Het vooruitzicht van hun uiteindelijke omvang maakt de noodzaak om werk te maken van hun opvoeding alleen maar belangrijker. Nu zijn ze nog net aan een riem te houden, ook als ze niet willen luisteren. Straks gaan we in dat geval gewoon plat en trekken de beestjes ons over de grond mee bij hun ‘rondje meer'. Hun energie en hun enthousiasme werkt aanstekelijk en als je niet uitkijkt vergeef je ze alles wat ze fout of net niet goed doen. Fout, dus!

 Het zijn echter absoluut geen onwillige honden. ‘Zitten', ‘hier', ‘af' en andere soortgelijke kreten zijn hun reeds bekend. Het is meer, dat dit hele gedoe ons totaal vreemd is. Zonder kinderen en enkel wat ervaring met katten maakt dat we feitelijk geen kaas van opvoeden hebben gegeten. We kennen inmiddels de boeken (!), maar ook die hebben niet altijd voor alles een antwoord.... behalve dat wat het ook is en wat je ook wil, het steeds ‘liefdevol doch consequent' moet gebeuren ....

Geschenk

Dit jaar geen lang denken
De Sint gaat spontaan schenken

Een schouderklop hier
een zoen daar
da's snel klaar
en kost geen papier.

De trend is minderen
en toch tevreden zijn.
Dus door het leven vlinderen,
en maak gein.

De Sint schenkt zijn visioen:
Onbetaalbare wensen,
die je vervult voor andere mensen
Kan hij eindelijk met pensioen.

Druk, druk

(19/09/2008) Ik heb het maar druk, druk, druk. Ik kom nauwelijk toe aan een hernieuwd ritme. Alles komt erg traag opgang. Na de verwerking van mijn innerlijke zooi nu een nieuwe start met een ster in het centrum van mijn bestaan die alle aandacht opeist. Het is heerlijk, maar eigenlijk is het een dom idee, maar dat wilde ik gewoon niet zien, om zo voor mijn vertrek lekker een paar dagen samen te zijn. Ik had me op mijn 10 vingers kunnen uittellen, dat daarnaast weinig terecht zou komen van andere zaken.

 En dat klopt ook vandaag weer. Eerst opgeruimd, toen naar spullen voor de boekhouder lopen zoeken, inmiddels was het voorbij tweeën toen ik met het dak begon en dat maar half omdat het afscheid nog moest. Het elkaar loslaten -letterlijk & figuurlijk- kostte enige moeite, maar ze had afspraken elders, waardoor ik nu ineens weer alleen ben, alle ruimte heb om te werken, lekker wil nagenieten, deels baal van alles wat niet gebeurd zal zijn voordat ik vertrek en per saldo nog steeds niet bezig ben op het dak. Een prettig-deels wrange chaos, waarin de dagen te kort zijn en de bezigheden overdadig. Je zou de tijd stil moeten kunnen zetten, om de laatste praktische elementen van de verwerking van Yoland’s dood in alle rust te kunnen afhandelen, me helemaal onder te kunnen dompelen in het begin van wat hard gaat lijken op een nieuw gedeeld leven, om daarnaast de tijd te hebben om het dagelijkse bestaan in een positieve routine terecht te laten komen, de nieuwe lijnen naar de toekomst in alle rust te overdenken en op te starten en om mezelf de ruimte te geven om door het doen te ondervinden, waar ik me verder in wil verdiepen, ontwikkelen, mee bezig wil houden. Al dat strijd momenteel om tijd, ruimte en aandacht en dan vergeet ik nog effe wat simpele praktische zaken als onderhoud, beesten, verkoop, etc. Het is even letterlijk teveel van het goede!!

Holo-werkelijk?

(19/09/2008)  Na een redelijk begin van de ochtend gisteren voornamelijk slecht weer gehad; nat …. regen. De hele dag huishoudelijk getut en tussendoor bezig geweest met de verschillende manieren waarop mensen in het leven kunnen staan.

 De recente ontwikkelingen hebben me met de neus op een oud feit gedrukt. Na een hoop gedraai om de hete brei viel ergens de afgelopen dagen voor het eerst het woord, waar ik een schurfthekel aan heb: spiritualiteit! Brrrrr.

 Wat brengt mensen ertoe om zich daaraan over te leveren?? Waarom die neiging om "alles" in de fictieve handen van een denkbeeldige hogere macht te leggen?? Ik heb het leven als een bestaand iets geaccepteerd, me daar niet al te veel over afgevraagd, maar me net enorm verbaasd en opzoek gegaan naar de dingen de daar omheen hangen, ongrijpbaarder, onverklaarbaarder zijn; het paranormale, astrologie, alles wat meer was dan simpelweg het leven. Die zoektocht heb ik met en in mezelf gedaan, analyserend, redenerend, etc. Uiteindelijk heb ik niets omarmd maar het zonder te ontkennen aan de kant gezet. Geen spiritualiteit, zo zou ik het in elk geval niet noemen. Afgezien van het feit dat het een zwaar overgewaardeerd begrip is, met erg veel ruimte vooraf (je moet tenslotte voor alles openstaan) en als er dan iets gebeurd wordt het achteraf (!!) altijd als onoverkomelijk beschouwd. En daar word ik een beetje kriebelig van. Doet me denken aan het verhaal van de dokter, die bij de voorspelling van het geslacht van een baby het tegenovergestelde van wat hij zegt opschrijft in zijn agenda. Heeft hij gelijk, dan blijft de agenda dicht, zat hij fout dan toont hij zijn agenda en zegt, dat hij toch weldegelijk het tegenovergestelde heeft gezegd en dat kan staven met de notitie in zijn boekje………

 Als alles zo gebeurd zoals het moet gebeuren, dan zou het vooraf benoemd moeten kunnen worden en niet pas achteraf!!! Dat is het hele zwaktebod van de spiritualiteit.

Arrogantie

 Aan schietgebedjes geen tekort de afgelopen dagen en hoewel de ontvangers van mij al het een en ander gewend zijn, verschoten ze met enige regelmaat danig van kleur. Frankrijk weer op een van zijn smalste momenten en natuurlijk had het weer met de bureaucratie te maken, maar deze keer in de commerciële variant: mijn bank!

 Ik hou mijn rekening in het Franse land in zoverre gevuld, dat de lopende betalingen geen problemen op leveren. Voor mijn vertrek vorige week had ik in de gaten, dat het krap zou kunnen worden en heb ik een net ontvangen cheque opgestuurd naar mijn bank om een saldotekort te voorkomen. Hoewel in Frankrijk net als overal de banken werken met het geld van cliënten, hebben ze hier de neiging te doen alsof je een roofoverval pleegt, als je eens een keer rood staat. Dus "vorbeugen ist besser dann bohren!"

 Tijdens mijn vertrek om een uur of vijf vrijdagochtend de brief gepost, in de veronderstelling dat ie de dag erop 30 km verder op de mat zou vallen. Ben d'r verder ook niet mee bezig geweest tot ik een paar dagen na terugkeer ineens een telefoontje kreeg van mijn bankfiliaal met een voor mijn in eerste instantie compleet onbegrijpelijk verhaal. Het was inmiddels donderdag en dus een week later en ze hadden net mijn brief gehad en daardoor blablablabla had ik dus rood gestaan en waren afschrijvingen niet gebeurd maar wel gigakosten in rekening gebracht. Blijkbaar kost het geld om niks te betalen ...

 Op dat moment me wel geërgerd maar verder niks gedaan. De volgende dag vond ik een briefje van de post dat ze me een aangetekende brief hadden willen overhandigen, maar dat ik niet thuis was .... Nee, ik liep 200 meter verder op met de honden. Die brief kon ik de volgende dag afhalen, maar omdat de volgende dag zaterdag was, werd het dus gisteren. Weer de bank, die me op de hoogte stelde, dat ik vanwege het overschrijden van mijn saldo per heden al mijn bancaire rechten kwijt was, blablabla ... Raar misschien, maar iets schoot toen verkeerd.

 Ruim 10 jaar trouw betalende klant, wat al belachelijk is, want het is jouw geld, waar ze je voor laten betalen en één misser, die notabene komt omdat de post me een verkeerde cq trage postzegel heeft verkocht (Ja, trage postzegels bestaan in Frankijk!) en bovendien zelfs die trage zg ecologische bestelling pas na 6 dagen ipv 48 uur heeft bezorgd, en je ligt er compleet uit ..... Da's handig! Je zou toch werkelijk, die hele arrogante k*tzooi toewensen, dat ze compleet naar de kl*te gaan.

 En weet je, met de bank ben ik nog niet klaar (slijpt messen!!) maar toen ik het gevalletje bij de post neerlegde, toonden ze cususgetrouw veel begrip en verzekerde me dat ik, als het klopte wat ik vertelde, de gemaakte kosten zou krijgen terugbetaald. Bij navraag bedoelde ze niet de ruim honderd euro bankkosten, maar de prijs van de (verkeerde!!) postzegel. Iets van 48 cents. Halleluja, praise the Lord en regel voor mij aub een onbewoond eiland ....

Tribunal

(16/09/2008)
(14.05) De bandiet van de tegenpartij zit er al. Het is rustig. Misschien zijn wij wel de enige zaak die voorkomt …. Bij mezelf heerst nog rust. Laten we het houden zo, zou mooi zijn.

 Thierry komt binnen, het is dus de bedoeling dat vandaag wat gaat gebeuren. Ook dat idee slaat me niet uit het lood. We zien wel, die instelling is mijn uitgangspunt en dat moet ik maar houen zo. Mocht het mis gaan (kan dat concreet vanmiddag?) dan eerst maar eens de boel laten bezinken het slagveld overzien en opnieuw positie kiezen. Maar voor gedachten als deze is het nog te vroeg. Het wordt een spannende middag ….

 Het begint met het nalopen van allerlei lopende zaken. Volstrekt oninteressant voor ons, maar het moet schijnbaar gebeuren, want de rechter raffelt ze onverdroten af met veel binnenmonds gemompel. Als onze zaak eindelijk aan de orde komt lijkt de rechter aan geheugenerlies te lijden. Hij gaat ter plekke de conclusies van Deblois lezen, hij vraagt zich hardop af waarom de procedure nog loopt, constateert dat Thierry de verdedigende partij is en concludeert dat de aanwezigheid van alle partijen in de rechtszaal duidt op een probleem, dat nog om een oplossing vraagt…….. Waarop Deblois met zijn uitleg, betoog of pleidooi mag beginnen.

 Het verhaal van Deblois begint zwak omdat hij aan het totaal refereert, terwijl Thierry in concreto maar een deel aangeboden heeft gekregen. Zijn verhandeling over het bestaande procesverbaal is sterker. Hij werkt een voor een zijn punten af en doet dat met herhaling, net als in zin conclusies. De rechter laat hem deze keer in elk geval fatsoenlijk uitpraten.

 De tegenpartij pakt exact het punt aan dat slechts een deel is aangeboden en dat dat ook niet anders gekund had. Twee boeren kunnen tenslotte niet allebei voor het geheel in aanmerking komen. Hij zet het procesverbaal als iets tijdelijks neer en komt terug op zijn oorspronkelijke stelling: Er is iets te koop aangeboden, de boer heeft dat geaccepteerd, dus is de koop beklonken! Punt uit!

 Weer was daar in beide betogen de verwarring over de ondeelbaarheid van het domein, omdat zij het steeds vanuit het agrarisch oogpunt benaderen ipv uit het toeristische oogpunt, namelijk als basis voor ons bedrijf!!

 Uitspraak is 2 december. Het kan werkelijk alle kanten op. Voor mijn gevoel gingen de pleidooien volstrekt langs elkaar heen.

Kapitaal

 Mooi stuk van ene Eva Illouz gelezen in de FAZ. Helaas kon ik gisteren geen kostenloze link vinden, dus ik lever jullie met ongekende tegenzin over aan mijn weergave .... Wordt een soort unicum, want of ik met haar van mening verschil weet ik niet eens. Wat ze zegt klinkt verdacht zinnig en ik hoor de redenatie nergens rammelen.

 De enige zwakke plekken in het verhaal zijn naar mijn idee het gewicht, dat de schrijfster in haar redenatie toekent aan het kapitalisme en dat verwart met de ontstane keuzevrijheid. Ten tweede gaat het hele verhaal naar mijn idee alleen op voor  het welgesteldere deel van de mensheid. Maar daar hebben Amerikaans georiënteerde denkers wel vaker last van.

 Geen enkele reden dus om me op te winden en dat is toch vaak de enige drijfveer om in dit soort gevallen in de pen te kruipen. Het is bovendien de tweede keer in een paar maanden tijd, dat ik geconfronteerd word met iets zinnigs uit de koker van een sociologisch geschoolde geest. Mijn wereldbeeld wankelt, nou dan kan dit er ook nog wel bij ... Let's give het a try.

 Haar verhaal heeft betrekking op de veranderingen die door de eeuwen heen in het kiezen van een levenspartner zijn opgetreden en dan met name de wijzingen in de laatste decennia. Van door ouders gekozen partners en door geld, goed en macht bepaalde verstandshuwelijken is daar steeds meer ruimte gekomen voor minder materiële selectiecriteria. Van de biologische noodzaak om de soort in stand te houden en daarbij als het ff kan het aardse bezit te vermeerderen en aanzien en macht te vergroten is de mens terecht gekomen in een wereld van vrijwel volledige keuzevrijheid, waar een huwelijk/vaste relatie iedere concrete noodzaak heeft verloren en "lol en genot" de voornaamste drijfveer in de partnerkeuze is geworden. En rara dat maakt het allemaal moeilijker ipv makkelijker, want de keuzemogelijkheden zijn letterlijk wereldomvattend (internet), bovendien is het idee ontstaan dat voorkeuren verifiër- en kwantificeerbaar zijn (datingsites) en tenslotte leidt de consumptiecultuur tot een permanente keuzebehoefte, een constant vergelijken van steeds weer wisselende alternatieven (ontevredenheid). Het gaat niet meer om "zo goed mogelijk" maar om "beter" en dat kan natuurlijk altijd, maar is dat best?

 En ondanks alle ogenschijnlijk gelijkberechtiging is het ook hier weer de vrouw die uiteindelijk de slechtste papieren heeft. De combinatie van moederideaal en een aantrekkelijke en verleidelijke vrouw te zijn, die open blijft staan voor wat werk en leven te bieden heeft en zo nodig alleen verder gaat of opnieuw begint, is menig man niet gegeven....


(Eva Illouz, Warum Liebe weh tut. Suhrkamp 2011)

Zomaar

 Na de vondst van een vergeten fles Beaujolais Primeur, gelukkig wel nog van dit jaar kon ik me gisteravond de weg naar de kelder besparen. De bank lonkte. De houtkachel gloeide. Sammy wilde aandacht. Ik twijfelde tussen een stapel oude kranten of een nieuw boek. Een twijfelachtige twijfel. Of ik er iets mee wilde of niet was me niet duidelijk. Ik kon, ik mocht, moest niet maar of ik wilde???

 Glaasje ingeschonken, de laatste speculaasbrokken uit de doos gevist (sorry, Sint) en naast Sammy op de bank geploft. De kranten links laten liggen, geen boek ter hand genomen, mijn rechterhand kroelend door Sammy's pels en mijn blik door de kamer laten struinen. Bij de Cd-rekjes bleef de blik ff hangen. Gisteren de laatste rij rekjes opgehangen. Na al die jaren zijn de Cdjes nu netjes opgeborgen. Volstrekt zinloos, maar toch.

 Behoefte aan wat bescheiden achtergrondherrie en een Cd van Eric Bibb opgezet. Snap die lui niet, die tegenwoordig hun muziek uit een 'stream' halen. Nooit zomaar iets kunnen pakken, altijd via het Internet, steeds weer intypen en opzoeken en vaak (altijd?) voorzien van beeld. Ik bedenk me mijn beelden wel zelf. Krijgen we straks ook alleen nog maar verhalen idvv film ipv boeken??

 Zoals alle sterke kanten zwakke punten zijn, zo gaat de mensheid nog eens ten onder aan de drijfveer van z'n vooruitgang: luiheid.

Heden

 Tijd voor wat meer heden tussen al het verleden. Schrijven kost tijd maar het meeste tijd kost het beleven en in de tussentijd passeren de dagen en weken. Het dringt zelden direct tot me door, als ik in beslag wordt genomen door het bezig zijn. Blij dat eindelijk begonnen is wat allang gebeurd had kunnen zijn of gewoon zonder wroeging druk bezig met het verklungelen van de tijd, ontstaat ver op de achtergrond beweging. Een opdringerige beweging die eerst irriteert, aansluitend eist en het tenslotte onmogelijk maakt om genegeerd te worden. Allez schrijven gij!!

 Dan ga ik gedwee zitten, staar naar een leeg beeldscherm en laat de tijd achterwaarts glijden opzoek naar een eerste houvast. Een conceptblog hier, een digitale aantekening daar, wat kanttekeningen bij wat gebeurd is of een paar kleurrijke herinneringen. Vaak leidt het een naar het ander en soms leidt alles tot niets. Dit keer hangt het er ergens tussenin. De wil is aanwezig maar ik krijg de smaak niet te pakken. Dat wordt werken, transpiratie ipv inspiratie. En dat op zo'n zoveelste prachtige dag als vandaag? Laten we ons verrassen.

Hoogseizoen

(16-08-2001) Naar goed Frans gebruik eindigde gisteren het hoogste hoogseizoen. Vier weken geleden, na de nationale feestdag "14 juli", stortte het grootste deel van Frankrijk zich in de zomervakantie. Rode en zwarte zaterdagen -aanduidingen voor de verkeersdrukte- volgen elkaar in die periode snel op en culmineren in vele honderden kilometers file en -helaas-tientallen doden als begin augustus Parijs zijn inwoners richting zuiden braakt. En toch kent Frankrijk zoiets als vakantie spreiding.....

 Ons hoogseizoen begint iets eerder en duurt net wat langer, maar gelukkig kennen we hier geen files. Ondanks het aantal mensen wat tegelijkertijd op ons terrein vertoeft overheerst de rust en vaak ook de stilte. Mensen zijn veel op stap, zitten voor hun huisje of op ons terras te genieten van een goed boek, liggen op het strandje of maken een tocht over de paden van ons domein.

 Ondanks het hoogseizoen hebben wij in de afgelopen weken af en toe tijd gehad om iets voor onszelf te doen in plaats van geheel opgeslokt te worden door de gasten. Even lekker zwemmen, in alle rust een rondje meer met de hondjes of bijvoorbeeld proberen om onze tuintjes op orde en fleurig te houden. Het is niet vaak gebeurd, maar af en toe was er zelfs de rust en de tijd voor een uitgebreide lunch in de zon met een goede fles (witte) wijn en een overheerlijke salade uit eigen keuken.

 Daarnaast blijven een hoop van de noodzakelijke werkzaamheden zoals het ‘stoeien' met het terrein (grasmaaien, stormschade ruimen etc.) of het klussen aan de huisjes ook z'n charme houden en horen eerder bij de afdeling ‘ontspanning' dan onder het kopje ‘werk'. Kortom saai is anders en het blijft genieten.

 Hoewel..... als de stormen, zoals gisteren weer -aan het eind van de middag- met de regelmaat van een keer per jaar blijven terugkeren, dan valt er straks niets meer op te ruimen laat staan om te waaien.... In nog geen kwartier tijd -ergens tussen vijf en half zes werd de lucht gitzwart en raasde uit zuidoostelijke richting een noodweer voorbij. Een deel van de gasten stond in badkleding bij ons in de gang. Het noodweer had hen overvallen voordat ze hun huisjes hadden bereikt. Het resultaat was wederom troosteloos. Veel afgebroken takken, weer een aantal omgewaaide bomen, pannen op de grond, een tak op een auto, etc. Binnen enkele minuten nadat het natuurgeweld gepasseerd was, klonk alweer het monotone snerpende geluid van kettingzagen in de wijde omtrek en ook bij ons.

Heftig

(12/09/2008)  Die ochtend na aankomst thuis op de Pc aan de slag gegaan en ergens in de tijd tussen aankomst en zeg 14.00 overviel me een compleet gedesoriënteerd gevoel. Toch werkelijk geen speciale reden voor aanwezig. Behalve wat zitten klooien achter de Pc toch niks bijzonders gedaan. Eerst gezorgd dat er weer wat geld op de Franse privé-rekening staat en toen wat lopen kijken naar een hotel in Parijs en aansluitend de mogelijkheden in EuroDisney. Allemaal leuke zaken, prettige vooruitzichten. Voel me ook niet echt beroerd, maar ben helemaal week, moe, de tank is even leeg. Na een glas of vier op mijn haast nuchter gesteld ben ik om drie uur naar boven gegaan. Zowaar het lef voor een gewoon middagdutje. Geslapen als een os tot half zes en nu, een uurtje later aan de koffie.

 Het is er niet op vooruitgegaan. Ik voel me labiel, draaierig in mijn hoofd, heb loodzware armen, pijnlijke spieren in mijn linker lichaamshelft (weinig verwonderlijk!!) maar ik voel me blij en gelukkig. Is het me een beetje teveel emotioneel?? Natuurlijk slaat mijn hoofd weer op hol mbt het hart, de dood, pijn doen van iemand die me veel betekent en ga zo maar door. De aanzet tot een paniekaanval ligt op de loer. Rustig aan, dit is helemaal nergens voor nodig, Kaspar! Ontspannen, je niet laten verleiden tot een ritje in de achtbaan van zelfbedrog. Laten gaaaaaan, zeggen ze dan ... Amehoela!!

 Hoe nu te kalmeren zonder extra dosis medicijnen? Ademhalingsoefeningen? Ontspanningsoefeningen? Stukje gaan rijden? Tekenen? Schrijven? Iets doen, iets maken? Lopen?  Met mijn angsten communiceren ......, ahum?

 Eens kijken of het visualiseren van een aangename en rustige omgeving wil werken met Elvis op de achtergrond. Het moet een warme, uitnodigende entourage zijn die me op m’n gemak stelt. Warme kleuren (geel, oker, rood maar niet te fel), warme aankleding (kleden, gordijnen, rustige achtergrondsmuziek, kunst om bij weg te dromen) maar ook grote ramen voor veel daglicht en met een prachtig kilometers ver reikend uitzicht …….

Slowlife

(08/09/2008) Net na zessen een telefoontje, een Franse 06 maar de dame die opnam gaf me door aan Rea, iemand die via Slowlife een aantal weken er helemaal tussenuit wilde zijn. Rea stond in tranen ergens in de buurt van Solignac en zag het helemaal niet meer zitten. Ietsjes te enthousiast vanalles bedacht en onvoorbereid er mee aan de slag gegaan, als je het mij vraagt. Maar goed, via die Franse dame geregeld, dat ik haar kwam ophalen in Le Vigen en gelijk in de auto gesprongen. Ineens was alle ruimte, die er de hele dag was geweest verorberd. Ik was in minder dan 20 minuten in Le Vigen, de donkerblauwe Saab stond er geparkeerd en het kostte ook geen moeite om te zien wie erbij hoorde. Het is goed, dat zij er een jaartje tussenuit gaat, maar of het zo’n goed idee is omdat alleen te doen en in een land als Jemen…….. Het is gelukkig niet aan mij, maar mij schoot wel de vraag door mijn hoofd, wat ik me nu weer op mijn nek had gehaald. Ze wilde nog wel even rijden, als het maar niet meer langs ravijnen (!??) was en we zijn terug gesukkeld naar Le petit Masvieux. In een tempo (45 minuten!) waar ik me groen en geel aan zou ergeren, als ik er achter zou hangen, maar als ik tegen de 80 ging, zakte zij helemaal weg.

Licence IV: Finale

(31-07-2001) Alsof Yoland voelde dat er iets op til was, belde ze in de loop van juni naar onze contactpersoon bij de douane in Limoges met de vraag of het al een beetje wilde vlotten met onze drankvergunning. Het bleek dat alle adviserende instanties hun werk gedaan hadden en dat eind juni de douane-commissie in Poitiers zich over de adviezen zou buigen. Het definitieve advies zouden we schriftelijk toegezonden krijgen, maar als we het eerder wilden hebben konden we de dag na de vergadering bellen.

 Natuurlijk hebben we gebeld. En jawel hoor, we hadden het fiat van de heren en dames douane gekregen!! De licence IV mocht van Mas Léon naar Masvieux in Le Chalard. Zoals gezegd ontvingen we enige dagen later een brief waarin hetzelfde geschreven stond met nog een tijdschema voor de feitelijke verplaatsing van de vergunning.

 Als eerste kon nu de echte koop plaatsvinden. Zoals wij op de vergunning hebben zitten wachten, zo heeft de verkopende partij op zijn geld gewacht. Allé met die cheque! De volgende stap was dat onze contactpersoon bij de douane nog een papiertje moest invullen. Daarvoor bleek toch nog iets te ontbreken, namelijk de originele vergunning ooit uitgeschreven in Mas Léon. Iets uit 1800 en nog wat ..... Maar ook dit werd weer opgelost en eind juli zat de meneer van de douane hier op ons terras en dronk een biertje op de goede afloop.

 Niet dat we nu direct aan de slag kunnen. Nee, nu moeten we twee maanden wachten tot eind september en dan vooral niet vergeten om van start te gaan (d.w.z. het vergunningbedrag voor 2001 betalen bij de douane) voor het eind van het jaar. Mochten we dat laatste niet doen dan zou de vergunning alsnog vervallen ...... Ja, ja, die Fransen toch.

Eindelijk

 Er was ooit, lang lang geleden in een piepklein landje aan de zee een man, die iedere avond bij het naar bed gaan snel zijn benen onder het dekbed moest trekken, voordat hij in slaap viel, omdat ze anders de hele nacht buitenboord zouden blijven hangen. En dit luisterde erg nauw. Het was slechts een kwestie van seconden tussen een verkwikkende nacht met warme benen of een ongewenste tussenstop om de verkleumde ledematen naar binnen te trekken.

 Tegenwoordig in een veeeeeeel groter land aan een oceaan heeft diezelfde man bij het naar bed gaan uren de tijd om zijn benen binnenboord te trekken, te masseren, in te wrijven, weer over de rand te gooien, te laten verkleumen of met een kruik te verwennen. De nachten zijn langer geworden en de tijd van dromen en slapen korter. De onderbrekingen vertonen een welhaast akelige nauwkeurigheid in hun tussenpozen en er blijft altijd wel genoeg tijd om het lichaam te ontspannen en de geest de vrije hand te geven.

 De omslag was bot en abrupt, de aanleiding duidelijk, de bijverschijnselen (het door elkaar lopen van waan en werkelijkheid) overwegend vervelend en het resultaat alles behalve verkwikkend. Maar net als met alles in mijn hele leven is ook hier sprake van grote en voortdurende vooruitgang, al is het obv 3 vooruit en 2 terug. Zo mocht ik de laatste dagen zeer tot mijn verbazing menige nacht genieten, die na het begin in één ruk doorstootte naar de ochtend. Geen nachtelijke overpeinzingen, geen slopende dromen noch een dwars fysiek! Wie weet, word ik ooit weer uitgerust wakker. Het geeft de burger moed!

Droom

(05/09/2008) De droom was een ouderwetse ruziedroom, maar wel in de huidige entourage:

 Een auto rijdt het rechter grasveld tussen huis en huisjes op richting het meer, stopt naast een andere, die er al staat, en laat z’n koplampen aan. Het was donker en ik zie het gebeuren vanuit het kantoortje. Ik op hoge poten naar buiten om te vragen of ze van God en iedereen verlaten zijn en zie overal auto’s staan met hun lichten op het meer gericht. M.n de hele bult stond vol. Men was vol verwachting en keek omhoog. Ik heb inmiddels de net gearriveerde auto bereikt. De bestuurder (lang, mager, ouder, type Henk Tap) is opgewonden en probeert mij enthousiast iets duidelijk te maken. Het enige, wat ik antwoord, is dat hij GVD z’n lampen moet doven. Dat is het signaal voor iedereen om, teleurgesteld te vertrekken. Ondertussen rijden allerlei grote auto’s af en aan voor het circus, dat op het terrein opgebouwd wordt.......

Hout verzamelen-2

(24-07-2001) Het feit, dat we het gras begin juli goed onder de duim hadden, betekende gelukkig ook dat het wegwerken van de opgelopen achterstand als gevolg van de regen van de laatste weken redelijk snel was gepiept. Dus konden we ons buigen over andere zaken, zoals het maaien op de steilere delen, het schoonmaken van de dijkkanten of verder gaan met het naar binnen brengen van het gekapte hout.

 Omdat het maaien van de steilere delen nogal wat lawaai maakt en het schoonmaken van de dijkkanten voor een groot gedeelte ook uit maaien bestaat, kunnen we dat geen dagen achter elkaar blijven doen. Ik zou daar geen moeite mee hebben. Eenmaal bezig en de slag weer te pakken kan ik zo ‘dagen' doorgaan, maar als je hier naar toe komt voor je rust...... Gelukkig bestaat de mogelijkheid om de bezigheden enigszins af te wisselen. Dus na de gasten de ene dag geconfronteerd te hebben met de monotone herrie van de bosmaaier, blijft de andere dag de herrie beperkt tot het voorbij pruttelen van de tractor richting de buren.

 Helaas is het nog niet goed mogelijk om de buren over eigen terrein te bereiken, dus pad af, openbare weg op, bij de buren rechts af en voorbij de gebouwen dan lekker door de weilanden tuffen richting de stapels hout. De wei waar de tractor in het voorjaar vast heeft gezeten was nog niet geheel leeggehaald, dus even oppassen, dat we niet weer vast komen te zitten.

 Eenmaal ter plekke is het zeer verleidelijk om te gaan zitten, als het kan achterover te leunen en niets meer te doen dan te genieten van het uitzicht en de rust om je heen. Bij een van de laatste houtvrachten vanaf die plek liep een stel reeën door de wei. De beesten trokken zich helemaal niks aan van de tractor. Ze keken even op. Je zag ze bijna denken "Een tractor, dus geen jager" waarop ze in alle rust verder gingen met het nuttigen van hun portie gras. Natuurlijk kon ik het niet laten om na enige tijd te kijken hoe dicht ik de dieren kon naderen. Een mens is duidelijk geen tractor en ondanks (dankzij?) het gebrek aan geluid zag je de dieren alerter, zenuwachtiger worden. Een aantal beesten verdween snel in het bos en op zo'n honderd meter bij de laatste vandaan had ook dat beest het wel gezien en weg was ie!

 Met de kar weer volgeladen in alle rust op een van de vele boomstammen plaats genomen en de blik over het landschap laten zweven. Met een grote picknickmand vol lekkers en iets smakelijks onder de kurk ....... had dit nog uren kunnen duren.

Overdaad?

 Woensdagochtend op mijn eerste ronde met de honden na hun recente verblijf in de kennel liep ik René tegen het lijf in de buurt van het strandje. Natuurlijk deed ik dat niet zelf maar namen de honden hier het voortouw. René was met meerdere collega's bezig aan een poging eindelijk het toegewezen hert te verschalken. Ik moet daar niet teveel aan denken, maar dat neemt niet weg dat ze in principe voor mij werken en dus enige sociale plichtplegingen niet zijn te voorkomen. Dus handjes geven en een babbeltje maken. Aan het eind van het gesprekje nodigde René me tussen neus en lippen door uit voor de middagmaaltijd op vrijdag en slenterde aansluitend met zijn ruim tachtig jaar richting de ondoordringbare delen van het bos. Het wild is tenslotte niet gek....

 Na een regenachtige donderdag (het niveau van het meer stijgt in rap tempo!) op vrijdagochtend bijna de afspraak vergeten. Op het laatste moment in de schoenen geschoten en in de auto gedoken. Gelukkig was ik die ochtend met mijn slaapdronken kop onder de douche geweest. Al bijna aan het eind van de oprit bedacht ik me, dat ik (wederom) niks bij me had, zelfs niet de obligate fles wijn ... Maar ja, soms heb ik ook het idee, dat ik daarmee alleen de stroom giften van hun kant laat toenemen.

 De maaltijd kwam weer geheel uit eigen tuin en keuken op de ham en kaas na. Begonnen met groentesoep met pompoen als kleurgevend ingrediënt, volgde als 2e gang ham, worst en pâté, daarna gele sperciebonen met erg veel knoflook en vlees van een hert, gevolgd door veldsla salade en drie soorten Franse kaas en tenslotte het toetje van appeltaart met abrikozen en amandelen. Alles vanaf het apéritif rijkelijk begoten met alcoholische geneugten in diverse kleuren en smaakjes. De borrel heb ik uiteindelijk thuis genomen. Mijn darmpies konden wel wat ondersteuning gebruiken.

 Het tafelgesprek volgde het standaardpatroon van heden naar verleden en terug. Via het vernieuwing van hun rioleringssysteem, wat mij nog te wachten staat, naar winters in vroegere tijden (55-56) met temperaturen van -28 graden Celsius in de Franse Ardennen, waar zij toen (met baby!) zaten in een soort blokhut en overdag buiten waren omdat het daar warmer (!) was dan binnen, vragen over de Nederlands-Engelse buren die op het ogenblik schijnbaar zwaar over de tong gaan in het roddelcircuit, mijn eigen perikelen op LpM, de jacht, etc. etc.

 Kwart voor twaalf aanwezig, half vier weg en hoe weg. Zowel René als Gisèlle liepen mee naar de auto want de bloemkool, 22 eieren, wortels, allerlei knollen, rode bieten, sla, uien, aardappelen en twee mooie pompoenen kon ik niet in mijn eentje dragen ...... Ik geef het op.

Na regen ..

(20-07-2001) Verwend in het voorjaar en aan het begin van de zomer was het de afgelopen weken even slikken. Weer een misser van de weergoden rond dè Franse nationale feestdag. Sinds wij hier vertoeven is dat niet de eerste keer. Lullig voor al die feesten, die gepland zijn, en met name het vuurwerkgedeelte, dat menigmaal letterlijk in het water zal zijn gevallen.

 Voor ons zat de domper in een andere hoek. Blij als we waren, dat we het gras bijna onder controle hadden, kunnen we nu weer opnieuw beginnen. De waterinjectie van de afgelopen weken zal -nu het weer aan de beterende hand is- een stevige groei-impuls betekenen voor het gras. De activiteit ‘maaien' klimt dus met stip in de prioriteitenlijst, waar voor het eerst sinds lange tijd zaken als ‘lekker niks doen' en ‘zwemmen' te voorschijn waren gekomen.

Blij

(04/09/2008) Ze huppelde weg met de eieren in de ene en de girolles in de andere hand en ik heb nog concreet invulling gegeven aan mijn smoes en achter de huisjes genoten van een reebok en twee hindes, die daar, in de volle overtuiging ongestoord te zijn, genoten van gras en wilgenblad. Mooi zo, dan hoef ik niks te verzinnen!!

  Nog 4 nachtjes slapen en dan gaat mijn moeder met het vliegtuig terug naar het Nederlandse en kan de onverwachte wending in mijn leven gewoon met haar auto voorrijden, wanneer het haar uitkomt en hoeven we niet meer zoals nu een beetje verstoppertje te zitten spelen op eigen terrein.

En terug

 Maandagochtend in alle vroegte weer vertrokken uit het "hartje van het land". Na een goed uur ochtendduisternis begon in het oosten de zon te gloren. Alle tekenen wezen in de richting van een mooie dag onderweg. Mijn eerste stop in de welbekende Bijbelse sferen van vanderValk en met een enthousiaste ochtendzon op mijn linkerwang door naar de Lichtstad. Het leek haast alsof voor mij werd gereden. Het ging vanzelf en kostte geen moeite.

 Na Parijs besefte ik, dat het in Frankrijk geen normale maandag was. Ik miste de drukte van vrachtwagens en op de parkeerplaatsen van de wegrestaurants was het een drukte van jewelste met veel gillende kids. De Heiligen en de Doden ..... een lang weekeinde dus en men doorkruist Frankrijk voor het zoveelste verplichte familiebezoek. Mijn hoofd stond naar heel andere zaken. Meer iets met engelen, jubelen en intens genieten en ik voelde me dan ook meer in dan onder de prachtig blauwe luchten met haast oogverblindend witte wolkcreaties.

 Na een start in frisse heldere herfstsferen, een middag met alle allures van een prachtige nazomer heb ik na aankomst nog buiten kunnen zitten. Bij zessen schemerde het maar het was vooral het tempo waarin het kwik daalde, dat je de naderende winter deed voelen. Bijna alle seizoenen in één dag en minder dan 1000km ... Dit is leven, dit is luxe.

Ff weg

 Utrecht ... geweest en toch weer niet. Goed geslapen, lekker gegeten maar er niet vertoeft op een tweetal slingers door het centrum na. Het was de zee die trok. Vaker over gedacht maar tot afgelopen weekeinde nooit van gekomen. Nu menig kilometer langs de waterlijn gelopen en (o.a.) mijmerend naar het heen en weer bewegende water gekeken. Me verwonderd over de kracht van het beeld, de op dat moment harmonieuze scheidlijn tussen twee compleet verschillende werelden en me afgevraagd of het een betekenis had, dat ik daar nu liep.

 Het is natuurlijk de grootste fout, die je kunt maken, om een betekenis te zoeken achter een redelijk toevallige aanwezigheid, als je het toeval tenminste die ruimte gunt. Ga je uit van een bestaan waar een soort super-Spielberg of collega Coppola aan de touwtjes trekt, dan ontkom je vanzelfsprekend niet aan de verleiding om met terugkoppelend inzicht gepasseerde gebeurtenissen aan elkaar te rijgen, ze zin te geven. Een zin die ze nooit gehad hebben, tenzij ...

 Maar er is meer dan het platgetrapte pad van de voorzienigheid. Er bestaat nog die andere mogelijkheid, waarin het toeval alle gewenste speelruimte is gegund en het resultaat uiteindelijk wel de indruk wekt om langs aangegeven paden te zijn bereikt maar dat mooi niet is. Het is de kunst van het openstaan voor wat geboden wordt en het geluk om elkaar aanvullende, ondersteunende of verruimende keuzes te maken. Een soort weekend-miljonairs maar dan met 100 vragen waarbij de eerste vraag 100 antwoorden kent en de laatste slechts één! Hoe noem je zoiets? Geleid toeval? Een zichzelf wijzende weg of uitschakelend toeval? Misschien leven?

Terrasmeubilair

(10-07-2001) We zijn weer een stukje minder Nederlands geworden. We hebben afscheid genomen van Hartman & Co! Gaat een belletje rinkelen?? Yes, precies; we hebben het plastic terrasmeubilair rondom het grote huis vervangen! Weg met die oerlelijke, oogverblindend witte dingen die het om de haverklap begeven als je eens lekker wilt gaan zitten.

 De ons welbekende Tempête had al voor een stevige uitdunning van het befaamde meubilair gezorgd en direct ook bewezen dat de spullen nauwelijks tegen een stootje kunnen. Nou ja, stootje, laten we er een stevige stoot van maken! Zodoende was al een groot deel van het spul verdwenen richting de déchetterie, de Franse versie van een milieupark. Met als gevolg dat we afhankelijk van de bezetting steeds met stoelen en tafels moesten schuiven resp. slepen. Geen ideale situatie en bovendien wilden we met het oog op een groter aantal gasten op kamers een duidelijk herkenbaar terras hebben. Dit om te voorkomen dat je iedere keer weer de mensen moet vragen om niet op de voor ons gereserveerde stukken te vertoeven.

 Tussen iets bedenken en het doen zit bij ons meestal nogal wat tijd en gelukkig waren met het bedenken al in de winter begonnen. De Metro -Franse Makro- speelde leuk mee door in het voorjaar een speciale folder rond te sturen met terrasmeubilair en aanverwante zaken en na kort wikken en wegen hebben we gekozen voor kleine vierkante tafels en stoelen met een aluminium frame en een gevlochten kunststof zitting en rugleuning. Een keuze vanwege de kleur (donkerblauw) en het onderhoudsarme karakter van het spul. Teak heeft ook wat maar is behalve stukken duurder vele malen veeleisender qua onderhoud als je tenminste niet van die door het weer grijs geworden spullen wilt overhouden.

 Bij het bestellen kwam nog even een kleine verrassing kijken ... van bezorgen hadden die lui nog nooit gehoord. We dachten dat zulks enkel voorbehouden was aan Brocantes en ‘Bric à Brac'-achtige zaken, maar nee hoor, ook hier. Ze hadden niet eens iets achter de hand waarvoor betaald moest worden. Dus was het weer aan ons een oplossing te bedenken. Via de oude eigenaren van de buren konden we een kleine wagen voor vervoer van vee regelen en hupsakee daar ging het (30-06) richting de Metro toen de bevestiging van onze bestelling binnen was. Eenmaal thuis was het even zoeken naar de stoelen en tafels tussen al het karton en plastic, waarin het verpakt zat, maar het resultaat vergoedde dat ruimschoots. Een echt, heus terras!!! Nu de drankvergunning nog en het feest kan beginnen.

Allez hop!

 Het moet weer ff. De spullen in de auto gegooid en rond de tijd van schrijven, zit ik ergens in de buurt van Châteauroux. Kleine complicatie is het weigerende espresso-apparaat, dus waarschijnlijk heb ik al een stop achter mijn kiezen om mijn ingewanden van de gewenste ochtenddosis in melk verdronken koffie te voorzien. Tenminste in zoverre dat dit mogelijk is in dit land van overvloed, een credo dat zo ongeveer voor alles geldt behalve voor de melk in de koffie.

 Akelig wakker zie ik dus nu rechts de lichten van de bedrijvigheid op en om de luchthaven van Châteauroux. D'r landt nauwelijks een vliegtuig, maar dat hebben al die kleine en in weze overbodige vliegvelden gemeen. Het verbaast ook niemand zolang dat ene vliegding d'r maar is waarvoor men dank uitgebreide subsidiesytemen een belachelijke lage prijs heeft betaald. Ik hou van echte kosten, dus ik rij!! Heb ik het geld niet meer of ontbreekt me de energie dan blijf ik thuis en geniet de rust van het blijven.

 Die rust was er dus nu niet, omdat de mogelijkheid aanwezig was om toch te doen, wat ik bedacht had te laten. Utrecht in oktober! Waarschijnlijk valt zelfs het weer mee. Ik maak dus optimaal gebruik van de geboden mogelijkheden. Heeel fout, maar wel lekker. Aan lekker gaat de wereld ten onder, maar mooi voorlopig nog ff niet. En trouwens, voor ik heel Griekenland hun vervroegd pensioen betaal, kan ik mijn dubbeltjes beter aan mezelf besteden. Heb zo al mijn plannetjes ...

Ruimen

(03/09/2008) De berg, die het opruimen vooraf leek, bleek minder onbedwingbaar, toen ik eenmaal bezig was. Begonnen ben ik met het deel, waar ik het meest tegenop keek: haar kleren! Heb het meeste gewoon in dozen gestopt, die, net als al het andere wat ik weg wil doen, richting Utrecht zullen gaan. Daar ga ik tenminste van uit. Die afspraak dateert van iets van een half jaar geleden, en sindsdien heb ik niks meer gehoord. Dus is niks veranderd, toch?

 Een aantal kledingstukken heb ik apart gehouden. Misschien dat ik een of twee bewaar maar de rest van wat ik achterhoud gaat gewoon in de fik, omdat ik niet wil dat ze een tweede leven gaan leiden. Na de kleren, een doos met schoenen en toen begon feitelijk het echte werk. Al die dingen en dingetjes, prullaria en dagelijkse gebruiksvoorwerpen waarbij je je bij elk stuk afvraagt: houden of wegdoen. Ook hier zullen de nodige dingen bij zijn, waar ik niks mee wil of kan maar ze ook niet graag naar Utrecht zie vertrekken. We zien wel, bewaren is voorlopig het meest voor de handliggende alternatief. Nergens zoveel teveel van als van ruimte!! Moedwillig dingen kapot maken is toch wat anders dan papieren door de shredder halen of kleren verbranden.

Blues

Used to be so easy
To give my heart away
But I found out the hard way
There's a price you have to pay
I found out that love is no friend of mine
I should've known time after time

Not so long
It's not so long ago
But I've still got the blues for you

Used to be so easy
To fall in love again
But I found out the hard way
It's a road that leads to pain
I found that love was more than just a game
You play and you win
But you lose just the same

Not so long
It's not so long ago
But I've still got the blues for you

So many nights since I've seen your face
But here in my heart
There's an empty space
Where you used to be

Not so long
It's not so long ago
But I've still got the blues for you

Though the days come and go
There is one thing I know
I've still got the blues for you

(Vrij naar Garry Moore ... om te kwijlen, maar hij is wijle. Het leven wacht niet, ondanks de prijs die je ervoor betaalt.)

21/10

 Dagen als de dingen die voorbijgaan ...

 Het gewicht is verminderd, de herinnering minder zwart gekleurd, zelfs de betekenis heeft aan kracht verloren. De verjaardag in mei heeft de plek teruggekregen, die de datum verdient. De geboorte en het leven, wat Yoland daarna geleid heeft, zijn van onvergelijkbaar grotere waarde, dan de dag waarop ze er plotseling niet meer was.

 Yoland's afwezigheid is een algemene aanwezigheid geworden, die geen speciale aandacht behoeft. Was het graf hier in Frankrijk geweest ipv in Utrecht zou ik het vaker bezoeken, dan ik me direct na haar dood had bedacht. Nu is het een vast onderdeel van mijn bezoeken aan Utrecht, maar het is niet meer de reden om naar Hartje Nederland te rijden. De dood verdient die speciale aandacht niet. Hij is d'r gewoon, helaas en dan toch ook weer niet.

Vies

 Afgelopen dagen was het weer tijd om de kelder in te duiken voor een digesterend drankje. Ik heb dan de keuze tussen pruimensap of druivensap. Beide glashelder en van water niet te onderscheiden, tenminste als je door de fles heen kunt kijken. Jaren opslag aan de Utrechtse werven en nog eens dik tien jaar weggestopt in Franse kelders laat flessen heeel onaantrekkelijk uitzien. Maar dat is slechts uiterlijk vertoon, de buitenkant en meer niet. Het goddelijke vocht heeft bovendien een kantje waar geen vuil, bacterie of groter schepsel tegen op kan: alcohol! En niet die lullige commerciële 40-standaardwaarde, nee gewoon wat de natuur (Ahum!) toestaat. Niet minder dan dubbel vijf en vaak een tel of tien meer.

 Ook voor mezelf veeg ik pro forma het ergste vuil van dop en hals, maar ik zou het ook drinken, als bij het uitschenken meerdere dode vliegen in mijn glas zouden belanden. Dat doet me denken aan een van de eerste keren, dat we op bezoek waren bij de familie-roots van mijn vader. In wat tegenwoordig Slovenië heet, ligt een dorpje met de naam Raka en niet ver daar vandaan ligt een gehucht, dat luistert naar de naam Zabukovje. Op die godvergeten plek stond (en staat!) het geboortehuis van mijn grootvader van vaders kant, die ik nooit gekend heb, niet in de laatste plaats, omdat hij al voor de IIe WO het heden voor het hiernamaals had verwisseld. Het huis (die hut?) stond er dus de tijd te verduren en geloof me, de tijd kon daar niet weg en stond al decennia stil. Het was een bouwsel van hout en leem en links en rechts een steen. Binnen werd het grootste deel van de ruimte in beslag genomen door de keuken, gitzwart door de aanslag van de rook uit de houtgestookte oven, die ook dienst deed als kookplek.

 Zoals we in de navolgende jaren steeds weer aan den lijve zouden ondervinden, betekende gastvrijheid hier eten èn drinken en al hadden ze normaal gesproken maar een droge korst brood om aan te knabbelen op momenten als deze werden de reserves geplunderd, kippen geslacht, vaten aangeslagen en slivoka, het goud van de toenmalige zwarte economie te voorschijn getoverd.

 De maaltijd in het geboortehuis begon met een bord soep, een gerecht waar je mijn moeder nog steeds voor kunt wekken. Maar behalve dat de soep ruim bedekt was met een laag glanzend vet dreven er een berg roetdeeltjes in en bij mijn moeder hoogst persoonlijk landde een vlieg in haar bord op het moment dat ze de eerste lepel naar haar mond wilde brengen. De tante van mijn vader, krom oud en op een tand na gebitsloos wipte alert met haar vingers de vlieg uit de soep en zei iets Duits in de trant van dat de soep te warm was om te zwemmen ..... Het gezicht waarmee mijn moeder haar bord leeg heeft gegeten (dat moest, dat hebben we geleerd!!) was goudwaard en ben ik nooit vergeten.

 Kortom: Weg met die smetvrees en hygiëne-tic! Wij zijn het deel van de mensheid wat pest en andere plagen overleeft heeft. Ik ga niet zeuren over een vuiltje meer of minder. Wil je je tegenstanders definief onschadelijk maken? Omarm ze, knuffel ze dood en probeer ze vooral niet te verjagen, daag ze niet uit en maak ze niet slimmer, sterker en onvoorspelbaarder dan ze al zijn.

Voorwaarts

(01/09/2008) Vanochtend begonnen met de krant halen in St. Yrieix, daarna bramenjam gemaakt, toen de was in L’Ouest opgehaald en een machine met witte was uitgeselecteerd en de kasboeken van de vader van Yoland in een dozen gestopt en dichtgeplakt. Na dat zoveelste wegruimen voelde ik me behoorlijk opgefokt en ben ik in de eetkamer op het matje gaan liggen toen moeders aan haar recentelijke soapverslaving toegaf en voor de Tv zat.

 Je voelt dan letterlijk de spanning met horten en stoten het lijf verlaten en stap voor stap plaats maken voor rust. Aansluitend achter de grasmaaier gelopen, waarbij het in het begin leek alsof de welbekende maagkramp me fatsoenlijk ademen en dus werken onmogelijk zou maken, maar al lopende lukte het me die kramp te verminderen en het gewenste stuk gras gewoon te maaien. Goed zo!!

Moeders

(28/08/2008) Vannacht de welbekende étappes afgelegd en om half zeven redelijk wakker. Zonder het bezoek aan Boussac was ik waarschijnlijk nog wel wat blijven liggen, maar nu toch binnen tien minuten opgestaan en beneden mijn koffie-verkeerd klaar gemaakt. Moeders was beneden voordat ik ging lopen. Het rondje met de honden was één groot genieten en lichamelijk ging het ook allemaal heel erg redelijk. Terug binnen de spullen voor Boussac bijeen gezocht, mijn moeder aan thee geholpen (daar vraagt ze dan alweer twee dagen niet naar!!) en tegen negenen vertrokken.

 Het was prachtig weer. Met mijn moeder nergens speciaal over gehad, maar wel de hele rit zitten kletsen. In Boussac was markt. Zonder dat bewust te sturen, heb ik blijkbaar een voorkeur om daar op donderdag te verschijnen als het markt is in het centrum. Auto ergens achteraf weggezet en met moeders naar het terras voor het café des Sports gegaan. Koffie besteld en van de drukte om ons heen genoten. Een tamelijk alternatief ogend gezelschap maakte reclame voor een circusvoorstelling. Lekkere muziek, aanstekelijk enthousiasme en een artiest die op bijna biologerende wijze de aandacht trok door de manier, waarop hij met ballen wist te spelen. Het was een oogstrelende show van vloeiende bewegingen met handen, armen, lijf en ballen (echte). Later zag ik dat het om een openlucht-circus ging en steeg mijn waardering voor hun presentatie nog wat meer.

 Na de kroeg naar Les Villattes gereden en mijn moeder minzaaam en terughoudend het geheel in ogenschouw zien nemen. De plek was te afgelegen, het werk te veel, terrein te groot en zo waren er vast nog meer dingen. Tijdens de lunch wat dingen proberen recht te zetten, uitleggen en het leek erop alsof ik ergens een snaar raakte maar of dat werkelijk het geval is geweest moet ik maar afwachten.

 Geluncht in het betere hotel van Boussac en ondanks mijn opmerking, dat we maar een beetje gaan eten, omdat we ’s avonds uit gaan eten, bestelt ze een biefstuk met frites en zegt na het eten bij het afrekenen doodleuk: “Maar het was de bedoeling, dat ik vandaag het eten zou betalen …” Op mijn antwoord dat dat vanavond kan als we uit gaan eten, viel haar mond open en zei ze verschrikt “Weer eten?”. Ze heeft of een geheugen als een zeef of is zo doof als een kwartel of allebei. Voorlopig lijkt het doofheid. Ze had van de week het lef om nav een opmerking daarover van mijn kant te zeggen, dat wij tegenwoordig ook allemaal zo zachtjes spraken …. Ja, ja, gaat fietsen!!

De terugweg binnendoor gedaan, een prachtige weg, nog steeds prachtig weer en toen het gesprek een beetje afgelopen was (en mijn moeder maar met moeite de ogen kon openhouden) de Cd met mijnwerkersliedjes opgezet en samen (!) meegezongen. Prachtig.

Kwispelen

 Vanavond liep ik, zoals wel vaker gebeurd, achter twee van links naar rechts en vice versa zwiepende staarten en vroeg me ineens af hoe die beesten dat doen. Iedere keer weer dat zelfde grenzenloos lijkende enthousiasme. Wormen, castratie, diarree of net bevrijdt van een stel tumoren om een paar mogelijke dwarsliggers te noemen, het maakt allemaal niet uit. Het huppelt, rent, snuffelt, springt, rolt en spreidt een aandacht voor zijn/haar omgeving tentoon, waar ik bij iedere wandeling opnieuw van onder de indruk raak.

 Is het een gebrek aan kritisch vermogen of een ongekende relativerende kracht? Waar heeft de mens dit spoor verlaten en -belangrijker- waarom? Waar en met welke rede is een weg ingeslagen, die wegvoerde van de basale levensvreugden? Evolutie? Als dat zo is, dan moet de evolutie misschien ook een vernietigende kracht toegedicht worden ipv van enkel vooruitstuwend.

 De mens kan in steeds grotere aantallen op een kleiner kluit leven, dat klopt. Het lukt de mens ook om zijn bestaansvoorwaarden steeds verder naar de uiterste grenzen te drukken. Misschien lukt het de mens ook wel om straks de biologische beperkingen in meer of mindere mate op te heffen, maar is de mens gelukkiger dan 100, 500, 1000 jaar geleden? Ik waag dat te betwijfelen.

 Het leven werd al bepaald door allerlei angsten en heeft door de eeuwen heen alleen meer gewicht op de schouders gelegd gekregen. De tegenwoordige mens moet in alle denkbare opzichten haast perfect zijn om gewaardeerd te worden of zonder psychologische ondersteuning vrede te hebben met zichzelf. Het vrouwbeeld, dat door de media naar voren wordt geschoven, is maar het topje van de welbekende ijsberg. In feite wordt voor iedereen van baby tot 100+, van psychoot tot hoogleraar en van stotteraar tot 100% dwarsgelaesiede verondersteld, dat je maar met één ding bezig bent: jezelf overtreffen en als het ff kan de beste zijn. Waanzin, ronduit waanzin!!

 Heerlijk is dat voor die ene die op die bovenste tree van het ereschavot weet te komen, maar de resterende miljarden (- 1) zullen moeten leren om met minder tevreden te zijn. Waar leidt een maatschappij naar toe, die alleen die ene plek op die bovenste trede weet te waarderen?? Mij verbaast het niks dat hele volksstammen in depressiviteit ten ondergaan, nog afgezien van het stimulerende effect wat de pharmaca daarin aan de dag leggen om het de belegger, het zoveelste beestje dat meer en meest wil, naar zijn/(en slechts zelden)haar zin te maken.

 Nu heeft de mens al vaker vanzelfsprekende valkuilen omzeilt, maar naar mijn idee worden de kuilen allengs groter dan de paden om deze gaten te omzeilen. De lat ligt in bijna alle gevallen zo hoog, dat de mens, al had ie een staart gehad, de zin in het kwispelen allang vergaan is. Zonde van die ongekend krachtige energie.

Juli 2001

(08-07-2001) Nog slechts 14 dagen verwijderd van het begin van het topgedeelte van het hoogseizoen, heeft het weer besloten om een pas op de plaats te maken. Sinds afgelopen woensdag regent het meer dan ons lief is. Om ons heen neemt het af en toe de vorm aan van een verschrikkelijk noodweer, terwijl het hier simpelweg erg stevig plenst. Hebben we het mooie deel van deze zomer alweer gehad? We mogen hopen van niet! We hadden eindelijk het gras een beetje onder controle en zouden ons tegen andere klussen aan kunnen bemoeien, maar nu heeft het gras weer een groei-injectie regenwater gehad en begint het hele maai-circus weer van voor af aan.

 Dat laatste is natuurlijk zwaar overdreven, want het gras groeit geen meter in twee dagen. En dat was de lengte van het gras dat we de afgelopen weken op de minder vlakke delen hebben staan maaien. De vlakke delen rondom het huis zijn goed onder controle en hetzelfde geldt voor de grote delen tussen het grote huis en de huisjes. Met de resterende vlakke en steilere delen, maar vooral de randen zijn we nog niet, waar we zouden willen zijn. Maar er zijn hele grote stukken reeds gemaaid, die afgelopen jaar geen mes gezien hebben. Kortom: het gaat best goed met het kort houden van het gras.

 Na een heerlijke nacht is het weer trouwens sterk verbeterd. Het is fris geweest vannacht. De ramen beslagen en het gras zeiknat. Het is een uur of acht en de zon begint goudgeel achter de bomen op te rijzen. De katten en katjes hebben hun ontbijt gehad en liggen links en rechts te slapen. De hondjes hebben ook gegeten en reeds hun eerste sanitaire ronde achter de rug. Aan slapen denken ze duidelijk nog niet. Ze willen naar buiten, beweging aan de wandel, etc. Wij zouden natuurlijk graag uren en uren met ze willen wandelen (?!), maar dat is helaas niet zo goed voor die jonge dieren, dus we houden ons in.

 Na dagen binnen bezig zijn, heeft het er alle schijn van dat we weer naar buiten kunnen vandaag. Verder hebben we op het ogenblik geen gasten in huis en bovendien was het gisteren geen kookavond, dus een schoon aanrecht en de ruimte om in alle rust achter de PC wakker te worden. Komen we eindelijk toe aan het vertellen, wat we allemaal hebben meegemaakt de afgelopen maanden.

 Dat de tijd vliegt, wisten we al, maar dat je in die tijd ook nog eens zo godsgruwelijk veel kunt doen en meemaken waren we toch wat verleerd in Utrecht. Ons leven kent hier een grote afwisseling, die bijna dagelijks maar in elk geval wekelijks nog voor verrassingen zorgt. Niet altijd even leuk als weer eens wat kapot gaat, maar meestal wel. Bijvoorbeeld in de vorm van kleine ontdekkingsreizen in de omringende planten- en dierenwereld of die plotse vrije middag, waarop we liggend in het gras de blauwe lucht bestuderen of de avonden met nieuwe en vaak weer erg leuke gasten aan tafel.

Voorbereiding

(24/08/2008) In alle rust mijn dag poetsend doorgebracht en eind van de middag ook nog even naar het dorpsfeest van Le Chalard geweest. Dat laatste stelt werkelijk helemaal niks meer voor. Heb er vooral mijn gezicht laten zien (alleen de ouwe boer volledig genegeerd), wat aan het buffet geleund gestaan, een paar biertjes gedronken en weer naar huis gegaan en het schoonmaken verder afgemaakt. Moet me zo nog douchen, want ik heb ook mijn kamer gedaan en het bed verschoond. Morgenmiddag, voor ik mijn moeder ophaal, hier beneden nog wat poetsen en dan ben ik er wel.

 Klaar met het sanitair had ik het wel even gehad, katten naar buiten gejaagd, een lekker muziekje opgezet en in de stoel plaats genomen. Een uurtje ontspannen en tegen de slaap aan gehangen.

Trieste zon

 Na meerdere dagen nog lekker buiten de werkelijkheid nagenoten te hebben, is ergens in de tweede helft van de nacht de realiteit mijn bestaan binnengedrongen door onooglijke kleine scheuren en barstjes in de herinneringen aan Parijs. Het is een taaie jager, die werkelijkheid, uitgerust met een engelengeduld en al kan het soms een heel leven duren, ze krijgt je altijd wel te pakken. Wat dat betreft was ik deze keer een makkie. Een paar dagen met mijn hoofd in de wolken is niet eens voldoende voor een dwaalspoor. Het is, zoals ik ooit ergens las: "Als je de kop in het zand steekt, blijft alleen de kont over om tegen te trappen..."

 Zo zit ik nu op mijn denkbeeldige blaren en zou het niet anders gewild hebben. Mag daarbij in het geheel niet klagen. Al is het met een triest randje maar de zon schijnt nog steeds, de temperatuur is aangenaam en mijn motor verre van vastgelopen. Het is goed te merken, dat je de smaak niet verloren bent, het verlangen naar meer zich nog in je roert en het duo verbazing & verwondering je nog net zo makkelijk om hun vinger weet te winden als in goeie oude tijden.

 Vandaag verder met de dingen van alledag, routineus maar niet ongeïnteresseerd. Noten naar buiten leggen om te drogen, administratie ordenen (er verschijnen alweer stukjes tafel tussen de bergen rekeningen en andere onzin), koken maar dan voor de lol van het doen en niet enkel om mijn maag te vullen en opruimen niet om iets weg te werken, maar om de zinloos in beslag genomen ruimte vrij te maken.

Hulp

(22/08/2008) Iets overwinnen in mezelf is een vanzelfsprekendheid, niks bijzonders en geen prestatie of Fun. “Ik” moet luisteren naar mij. Punt uit! Net als ik iets niet doorzie, ongeacht wat het is, als dom ervaar ipv een kick als het wel lukt, omdat “lukken” vanzelfsprekend is gezien mijn IQ, aanleg en overopleiding!! Wat is dit? Hulp bij inzichtverwerving of debielisering??

Amor

 Hoe gaat dat tegenwoordig? Nog steeds ouderwets met pijl en boog? Of is ook hier het digitale tijdperk doorgedrongen? Mag hopen van niet. Romantiek heeft niks futuristisch. Romantiek maakt licht en luchtig maar is vooral toch heerlijk ouderwets en degelijk. Het kan natuurlijk geen kwaad, dat de postduiven niet meer worden uitgebuit. En hoewel het ontvangen van een telegram wel iets heeft, is smsn oneindig veel leuker. Ook het handschrift zorgt niet meer voor verwarring sinds de e-mails de brieven hebben verdrongen, maar bij kaartjes en bloemen lijkt me dit toch allemaal iets anders uit te pakken. Een reukloos elektronisch boeketje is net zo helemaal mis als digitaal een kaarsje branden ter nagedachtenis aan iemand. Afgelopen weekend nog gezien dat mensen dat massaal liever in het echt doen. Al die brandende kaarsen en waxinelichtjes, zelfs op plekken, waar je gezien de aantallen bezoekers die er doorheen geloodst worden, misschien wel kunt praten van een gedragen maar toch zeker niet van een intieme sfeer.

 Verliefd in Parijs, trouwen in Venetië, wonen in Rome en op vakantie maakt niet uit waar. Hoe was het ook weer? Zolang je droomt, leef je? Of droom je zolang je leeft? Ik hou het op het eerste. Nou, kom maar op.

 Doe mij zo'n lekker mollige engeltje met een wat knullige handgemaakte boog, maar wel graag raak schieten. Niet dat halve werk. Bijna raak is tenslotte gewoon mis.

Genoten

 Dat stempel kan met koeienletters over de dagen van donderdag t/m maandag heen. Nog niet zolang geleden door de straten en vooral straatjes van Toulouse gedwaald en allengs die stad een beetje in mijn hart gesloten, maar gut wat is het een dorp, als je het met Parijs vergelijkt.

 Bij mijn bezoek aan Toulouse reed ik zonder één enkele aarzeling linea recta naar het centrum en kwam probleemloos onder het Capitool terecht. Nu ken ik Parijs met de auto ook iets verder dan de Periferique, maar dat mag nauwelijks naam hebben. Het lijkt me nog steeds leuk om Parijs eens zelf chaufferend te doorkruisen, maar vraag me af of ik dat mijn voituurke mag aandoen. Een auto zonder krassen of deuken is in Parijs toch eerder uitzondering dan regel.

 Dus ook deze keer weer met de trein en dan overvalt je de dynamiek van die stad bij de eerste stap vanuit de trein naar het perron. De galmende geluiden van de omroepster verweven met het motorgeronk van de locomotieven, het krijsen van remmende treinen en het fluitje van de o-zo belangrijke conducteur... alles gaat op in een uitnodigend geroezemoes, dat je naar de uitgang begeleidt, waar je, hoezeer je het ook verwacht, ongekend maar aangenaam luidruchtig, druk en enthousiast meegenomen wordt in de pulserende beweging van dit Franse hart.

 Trein uit, metro in. Meer is niet nodig, de omslag is gemaakt. Het eerste terras, het eerste nurkse "Bonjour" van een kelner, de eerste koffie, ongeacht het tijdstip met iets sterks en aan mij heb je geen kind meer.

 Ja, genoten. En wat is daar de overtreffende trap van? Precies: Parijs!

Retour

 Aan de koffie op Gare d'Austerlitz in afwachting van de trein terug. Donderdag lijkt eeuwen geleden en toch is de tijd gevlogen. Rondgestruind over prettig plat getreden paden en neergestreken op terrassen alsof je aanschoof bij oude bekenden. Een serieuze slijtageslag voor mijn zolen. Aardig wat (christelijke) cultuur opgezogen, maar niet of nauwelijks toegekomen aan culinaire uitspattingen. En toch leek dit voor de zoveelste keer eerder op een begin dan op herkenning. Een mens zou moeten zijn als een stad, hetzelfde en toch steeds weer anders, uitnodigend om verder te gaan bij iedere bocht die je maakt. Hier zal ik nooit genoeg van krijgen en dan heb ik het nog niet gehad over de nieuwe impulsen ...

Moedertje Bijou

(02-07-2001) De drukte op het beestenfront begint kalmere vormen aan te nemen. De honden vertonen af en toe de neiging om te luisteren en de katjes beginnen iets verder te kijken dan de directe omgeving van het huis. Vagelijk zijn dezelfde patronen herkenbaar, die we ook bij het opgroeien van Bijou en Caillou hebben gezien. De huidige jonkies zijn echter vooral vele malen onzelfstandiger dan onze eerste katjes.

 Bijou en Caillou kwamen met acht weken bij ons en waren vanaf dat moment direct moederloos en geheel op zichzelf aangewezen. En dat vonden ze eigenlijk wel prima, wat al gauw bleek toen ze weigerden om ‘s nachts in een hok te zitten. Dus vanaf acht weken en een paar dagen waren die twee 24-uur per dag buiten en moesten we maar hopen dat alles goed zou gaan.

 Het huidige triootje heeft moeders nog steeds onder handbereik en laat zich uitgebreid verzorgen. Inmiddels zijn ze de twaalf weken gepasseerd en nog steeds weinig of geen zelfstandige neigingen. We zien ze geen muizen vangen maar in plaats daarvan nog steeds aan moeders tepels hangen. En hoewel Bijou de kleintjes niet meer opzoekt om te voeden, laat ze de kleintjes zonder problemen drinken, als ze naar haar toe komen.
De eerste nachten buiten -een paar weken geleden- waren even spannend en (natuurlijk) waren een of meerdere kleintjes ‘s ochtends (even) zoek, maar deels dankzij ons gezoek maar vooral toch vanwege Bijou's klagelijk gemiauw en vaak gerichte ophaalacties waren de kleintjes vrij snel weer present. Zo wit als ze zijn, zie je ze gelukkig erg gemakkelijk. Na het ochtendmaal blijven Beertje, Juultje en Droppie trouw in de buurt van het huis hangen. Niet omdat wij zo leuk zijn of omdat ze bang zijn. Nee, simpelweg omdat moeder's continu muizen aansleept en de kleintjes misschien nog geen muizen vangen maar de culinaire kwaliteiten ervan wel weten te waarderen.

 De grootste buik die gevuld moet worden is van Beertje, waarna Juultje haar deel opeist gevolgd door Droppie, die het spelen met een muis, zelfs als ie dood is, leuker vindt dan ‘m op te eten. Nauwelijks een muis afgeleverd, of Bijou trekt er weer op uit. Ze neemt zelfs nauwelijks de tijd om zich schoon te maken. Hoe zou dat met zes jonkies uitpakken??
Gelukkig maakt ze zelf nog steeds een goed gezonde indruk. De hele zoogperiode heeft ze geen moment mager en ongezond uitgezien. Reden genoeg om haar ‘doormoederen' maar gewoon voor lief te nemen ook al hebben alle drie de jonkies bijna het formaat van moeders.

Parijs

 De stad waar ik sinds mijn 18e alles wat me is overkomen, heb bedronken of verdronken. De stad waar ik op een stuk karton heb geslapen en op zijden lakens heb gelegen. De stad waar ik gerend heb voor een warme douche, maar ook lui in bad mijn schouders heb laten masseren, terwijl de rest van mijn lijf in de bubbels hing. De stad waar ik begrepen heb wat leven is en dat je een gelegenheid maar één keer krijgt geboden. Het is de enige plek in mijn leven, die ik nog nooit vervloekt heb, ook niet die keer, dat ik de achterlichten van de bus zag verdwijnen, waar ik eigenlijk in had moeten zitten, terug op weg naar Utrecht.

 Het is een stad, die je nooit bij kunt houden, maar die jou nooit voorbij zal streven. Je treft honderden terrassen en duizenden gelegenheden aan en er is er op elk uur van de dag wel een te vinden, die je graag ontvangt. Je kunt je onderdompelen in anonieme massa's of intieme momenten beleven struinend langs kanalen, zwervend over een van de vele kerkhoven of liggend in dat ene verloren park tussen de zoveelste verzameling statige panden.

 Ik zou willen kunnen zeggen, dat ik behalve met mijn moeder met iedere vrouw, die in mijn leven van belang is geweest in Parijs ben geweest, maar dat is niet zo. Ik denk wel, dat ik naar aanleiding van iedere vrouw, die in mijn leven van belang is geweest -en dan kan mijn moeder erbij op de hoop- in Parijs ben geweest. En dan ben ik minder vaak in Parijs geweest dan me lief was ... Gaat daar maar eens aan staan!

Jonge honden

(30-06-2001) Onze hondjes worden beetje voor beetje steeds meer hond. Het formaat van Caillou -onze kater- waren ze al binnen een week gepasseerd en nu, na goed zes weken zitten ze op 10 en 12 kilo schoon aan de haak. Over hun eetlust mogen we niet klagen. De momenten waarop ze hun voerbak voor geschoteld krijgen kennen ze al precies. En hoewel hun buikjes de hoeveelheden nu makkelijk aan kunnen, is het tempo, waarin ze de brokken verslinden, gigantisch. Nog steeds hebben ze iets van ‘Snel, snel want anders slaat de ander z'n slag'.

 Hun energie is een lust voor het oog, waarbij Pelle het drukke baasje is gebleven, wat hij bij de eerste kennismaking al was. Energiek als hij is, vertoont hij ook meer ‘bazig' gedrag dan onze Wittewâo. De laatste rent heerlijk mee, dolt en knokt, maar zelden als eerste. Het is heerlijk om ze achter hun eigen schaduw aan te zien rennen of boos blaffend tegen een boomstronk te keer horen gaan.

 Uiterlijk -nog steeds- nauwelijks uit elkaar te houden, zie je toch duidelijk twee verschillende beesten ontstaan. Pelle loopt voorop, Pelle zwemt, Pelle daagt uit tot spelen, Pelle is jaloers en Wittewâo.... Ach, die sjokt achter Pelle aan, die baadt pootje, laat zich soms tot spelen verleiden en is tevreden met plaats twee. Hun enige fysiek herkenbare verschil is de snuit. Bij Pelle is die meer roodbruin dan bij Wittewâo, maar zo van achteren bijvoorbeeld, weet je nauwelijks met wie van de twee je te maken hebt. Lullig bij het corrigeren, maar niet echt hinderlijk. Als het zo blijft -en waarom zou het nog veranderen??-, krijgen ze als ze uitgegroeid zijn toch mooi allebei een duidelijk verschillende riem om hun nek. Maakt ons leven een stuk eenvoudiger.

 Het eerste rondje om het meer hebben ze inmiddels gehad. Je moet naar het schijnt voorzichtig zijn met dergelijk grote beesten, maar ze barsten zo van de energie, dat een toertje over een van de grote grasvelden toch echt niet meer genoeg is. Prachtig is het dan om te zien hoe dicht ze bij je blijven en toch stik nieuwsgierig zijn. Ze snuffelen zich ongans, maar durven nauwelijks twee passen bij ons vandaan. Tenminste op de eerste paar keren, dat we met ze rond het meer zijn gelopen. Nu gaat dat al een stuk losser met alle gevolgen van dien voor het onder appèl houden van beide wildebrassen.